Πιάσε μια καράφΛα νερό...

Ακτή Πειραιώς, Σάββατο βράδυ, Απόκριες. Το μαγαζί γεμάτο, ίσως ακόμα περισσότερο από το αναμενόμενο. Ο χώρος συμπαθητικός και ζεστός, με το ιδανικό μέγεθος, αλλά με τα τραπέζια του εξώστη τοποθετημένα με σατανικό τρόπο, διαγώνια, ώστε να μη σου αφήνουν ούτε την παραμικρή ελπίδα να βλέπεις αν δεν κάθεσαι στην άκρη. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αν δεν φτάναμε νωρίς για να έχω το περιθώριο να παρατηρήσω λίγο γύρω μου, δεν θα είχα καμιά ελπίδα να θυμάμαι τίποτα τέτοιο, αφού όταν ξεκίνησε το πρόγραμμα χάθηκε για μένα κάθε αίσθηση του χώρου και του χρόνου!

Η βραδιά ξεκίνησε με σύντομα βίντεο με πρωταγωνιστές κυρίως το δίδυμο Μπουλά – Ζουγανέλη από τα παλιά Κουφώματα για να μπούμε στο κλίμα. Ακολούθησαν ο απίστευτος Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος (έχει πολύ καλή φωνή και επιπλέον σε κάνει να απορείς πώς είναι δυνατόν να παίζει κάποιος τόσα πολλά όργανα) και η Τάνια Κικίδη, η οποία απ’ ό,τι κατάλαβα, εκτός από την ακοή ικανοποίησε και μερικές άλλες αισθήσεις κάποιων θαμώνων...

Από αυτήν τη στιγμή και έπειτα, που ακολούθησε η βασική πεντάδα με μουσικά και χιουμοριστικά κομμάτια ως το τέλος, οι αναμνήσεις μου δεν είναι καθόλου ξεκάθαρες, όπως μου συμβαίνει συνήθως όταν περνάω πολύ καλά. Θυμάμαι το γνώριμο, πηγαίο χιούμορ του Γ. Ζουγανέλη, που ακόμα κι όταν εκθέτει την άλλη όψη του μέσα από τα απίστευτα τραγούδια που έχει γράψει (Φοβάμαι, Στέλλα – για το οποίο είμαι υπερήφανη!) δυσκολεύεσαι να σοβαρευτείς βλέποντάς τον. Τα τραγούδια του Λ. Μαχαιρίτσα και τη φωνάρα του Σ. Μπουλά που σε αφήνει έκθαμβο. Το κέφι του Β. Παπακωνσταντίνου και την ενέργειά του που συμπαρασύρει τους πάντες, ακόμα και όσους δεν του έχουν ιδιαίτερη αδυναμία (είχα εντοπίσει αυτήν του την ικανότητα και το Σεπτέμβριο του 2003 που έτυχε να βρεθώ σε μια αξεχαστη συναυλία του στην παραλία του Π. Φαλήρου). Την κιθάρα του Δ. Σταρόβα στο Shine on, you crazy diamond και τις ατάκες – πασούλες που έπαιζαν με το Ζουγανέλη (βλέπε τίτλο). Προσπάθησα να ξεχωρίσω κάποιο χιουμοριστικό highlight, αλλά δυσκολεύομαι για τους λόγους που προανέφερα∙ το μόνο που θυμάμαι ξεκάθαρα είναι ότι υπέφερα από σφοδρούς πόνους στα μάγουλα και στους κοιλιακούς, ακόμα και με μια απλή ανταλλαγή βλεμμάτων τους!

Έφυγα γεμάτη από τραγούδια που μόνα τους ή σε παρεούλες διηγούνται ιστορίες και ολόκληρες εποχές με διαφορετικό νόημα για τον καθένα, αλλά και από τη χαρούμενη αίσθηση αυτού του ξεχωριστού χαβαλέ κάθε ζηλευτής αντροπαρέας...