Quiz: Τι σχέση έχουν η Κάλη Καρατζά και η Ελένη Βιτάλη

Όσοι βλέπουν ALTER - και ποιός να βλέπει από αυτούς που μπορεί και να ακούσουν τα τραγούδια που διαφημίζει - θα έχουν πέσει πάνω σε διαφημίσεις ελληνικών cd, κυρίως παραγωγών της «ΛΥΡΑ». Είναι σχεδόν βέβαιο ότι το target group (ελληνιστί ομάδα στόχευσης) της εταιρείας και των δίσκων που διαφημίζονται μέσω του συγκεκριμένου καναλιού βρίσκεται πολύ μακριά από το κοινό που παρακολουθεί ALTER.

Παρόλα αυτά καλλιτέχνες, όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος με το «Τραπεζάκια έξω», ο Νίκος Παπάζογλου με το «Η εκδίκηση της Γυφτιάς» με κλασικές, δηλαδή, δουλειές που έχουν αντέξει στο χρόνο, αλλά και γνωστοί καλλιτέχνες, όπως η Ελένη Βιτάλη, με καινούρια cd («επτά και να προσέχεις»), νεότεροι και πιο ατίθασοι, όπως τα «Μακρινά ξαδέλφια», προβάλλονται ομαδόν μέσω των συχνοτήτων του καναλιού. Πρέπει να πούμε εδώ, για να μην αδικήσουμε κανέναν, ότι πριν την εναλλακτική του ALTER, διαφημίσεις για μουσικές παραγωγές υπήρχαν σε συγκεκριμένα κανάλια και χάριν των εταιρειών παραγωγής και διανομής που ήσαν θυγατρικές τους. Με αυτόν τον τρόπο παρουσιάζονταν υπέρμετρα κάποιοι καλλιτέχνες και επιλεκτικά κάποιες δουλειές, ενώ άλλοι δεν φαίνονταν πουθενά με αποτέλεσμα, πριν πονηρευτούμε, να νομίζουμε ότι οι άνθρωποι σταμάτησαν να ασχολούνται με το τραγούδι. Δυστυχώς οι διαφημίσεις για cd ελλήνων δημιουργών με διαφορετική αισθητική από αυτή που ακούγεται κατά κόρον στα ραδιόφωνα, δεν έχουν πολλές δυνατότητες προβολής παρά μόνο αν συνδυαστούν με τα βιβλία της Κάλης Καρατζά, και άλλων, και τις αμφιβόλου αισθητικής διαφημίσεις τους.

Και επειδή είμαι ταγμένη οπαδός του Σωκράτη Μάλαμα θα σημειώσω εδώ ότι είναι από τους λίγους, χωρίς να είναι ο μόνος, που έχει αρνηθεί να διαφημίζεται μέσω αυτού του καναλιού και με αυτόν τον φαιδρό τρόπο, που επιβιώνει χωρίς καθόλου διαφήμιση, και κυρίως αυτού του είδους, αλλά και χωρίς να πουλάει κάθε τρεις και λίγο τις ιδέες του και τις απόψεις του σε συνεντεύξεις σε κάθε έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο που τις ζητά. Και με αυτήν την παρατήρηση θέλω να στηρίξω την άποψή μου πως αυτή η διαφήμιση, έτσι όπως γίνεται και με αυτή την αισθητική, όχι μόνο δεν είναι απαραίτητη στο ελληνικό τραγούδι, αλλά αντιθέτως το ζημιώνει. Γιατί, όπως ξέρουμε όλοι μας, ό,τι αξίζει, τελικά, θα βγει στην επιφάνεια, έστω και καθυστερημένα, και δεν υπάρχει καλύτερη διαφήμιση από την προτροπή ενός φίλου, από στόμα σε στόμα, που θα σου δώσει την αφορμή να ακούσεις, να δεις, ή να διαβάσεις κάτι.

Από την άλλη πάλι, όση Καλομοίρα και να σου παίξουν, ακόμα και αν καταντήσεις μια μέρα των ημερών να σιγοτραγουδάς το παιδικό τραγουδάκι της, δεν θα τρέξεις να αγοράσεις το κομμάτι, δεν θα το ψηφίσεις το τραγούδι της χρονιάς, δεν θα το βάλεις να το ακούσεις όταν θα έχεις τις μαύρες σου-ούτε τις άσπρες σου-, δε θα το θεωρήσεις ποτέ έργο τέχνης.

Το πρόβλημα δεν είναι, βέβαια, η ύπαρξη της Καλομοίρας, που είναι και συμπαθής κατά τα άλλα. Το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν συνειδητοποιεί κανείς ότι περιορίζεται το δημοκρατικό του δικαίωμα της επιλογής. Δεν ενοχλεί, λοιπόν, ο ήχος της Καλομοίρας αλλά το γεγονός ότι είναι και ο μόνος που ακούγεται.

Και σε συνέχεια του κινήματος για τη διάσωση της καραγκούνας, σας καλώ όλους να σώσουμε με ένα "παλλαϊκό κίνημα" άμυνας το δικαίωμα της επιλογής και να αγωνιστούμε για διαφυλαχτεί όσο από αυτό έχει μείνει.Ζήτω το internet και η ελευθερία που μας δίνει! Ζήτω το mix grill! Ζήτω τα blog! Ζήτω τα σουβλάκια που έχουμε κόψει τελευταία(ηλιέλαιο γαρ)!

Τα σέβη μου.Καραγκούνα.