Αφιέρωμα – Μεγάλες Δισκογραφικές Επιστροφές Vol. I

Την περασμένη Τετάρτη σας παρουσιάσαμε στο active radio – www.activeradio.gr – το Αφιέρωμα μας για τις "Μεγάλες Δισκογραφικές επιστροφές". Ήρθε η ώρα να καταγράψουμε όλα όσα σας είπαμε τότε σε 4 ξεχωριστά μέρη, τα οποία θα δημοσιεύονται κάθε Τρίτη.

Κατ’ αρχάς, τι εννούμε «μεγάλη δισκογραφική επιστροφή» : Όταν ένας καλλιτέχνης ή ένα συγκρότημα απέχει δισκογραφικά πάνω από 5 χρόνια, αυτό το διάστημα κατά τη γνώμη μου, είναι αρκετά μεγάλο και η επιστροφή του άλλο τόσο μεγάλη. Οι λόγοι που κάποιοι καλλιτέχνες κάνουν καιρό να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο ποικίλουν και δεν είναι πάντα η προφανής διάλυση της μπάντας και η επανένωση της μετά.

Πάμε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι και να δούμε απτές ιστορίες :

Rolling Stones

Bridges to Babylon (29/09/1997)
A Bigger Bang (05/09/2007)

Μετά το “Bridges to Babylon”, οι Rolling Stones έκαναν 10 ολόκληρα χρόνια για να βγάλουν νέο δίσκο. Το συγκρότημα είναι βέβαια τώρα 46 χρόνια ενεργό και τότε 35 και είναι ασφαλώς μέσα στα κορυφαία συγκροτήματα του πλανήτη. Έτσι, βιοποριστικοί λόγοι δεν υπήρχαν και ουσιαστικά η κύρια αιτία της αποχής αυτής ήταν οι άλλες ασχολίες του συγκροτήματος. Το 1998 και το ‘99 οι Rolling Stones γύρισαν όλο τον κόσμο στο πλαίσιο της “Bridges to Babylon” περιοδείας τους. Το 2001, ο Mick Jagger κυκλοφορησε το τέταρτο προσωπικό του album “Goddess in the Doorway” και την επόμενη χρονιά το συγκρότημα βγάζει το Greatest Hits album “Forty Licks”. Τα χρόνια που πέρασαν, οι Stones περιόδευσαν ξανά ανά τον κόσμο και το 2005 ανήμερα των γενεθλίων του Jagger, ανακοινώνεται ότι το νέο τους δισκάκι θα λέγεται “A Bigger Bang”. Κι όμως το album ήρθε τελικά δύο χρόνια μετά.

Morrissey

Maladjusted (1997)
You Are the Quarry (2004)

Το 1997 ο Morrissey επιστρέφει με νέο δίσκο (“Maladjusted”) σε νέα Δισκογραφική Εταιρεία. Ο δίσκος δυστυχώς δεν τα πήγε καλά και μόλις έφτασε στο Νο 8 του UK Chart. Δεν έφτανε μόνο αυτό γιατί η Εταιρεία του “Island Records” έβγαλε το τραγούδι “Sorrow will come in the end” από το δίσκο, λόγω της έμμεσης αναφοράς του (απειλής ίσως...) στον Mike Joyce, drummer των Smiths : "Don't close your eyes/Don't EVER close your eyes/A man who slits throats/Has time on his hands/And I'm gonna get you". Φεύγοντας και από αυτή τη Δισκογραφική Εταιρεία και χάνοντας σε δίκη από τον Mike Joyce δικαιώματα των Smiths, ο Moz φεύγει από το Δουβλίνο και εγκαθίσταται στο Los Angeles. Ακόμη κι αν έκανε περιοδείες, ο νέος του δίσκος ήρθε ουσιαστικά 7 χρόνια μετά και μάλλον του έδωσε την πλήρη αναγνώριση όλων όσον αφορά τη solo καριέρα του κι όχι μόνο το ένδοξο παρελθόν του με τους Smiths. Αυτό βέβαια δε μειώνει την αξία εξαιρετικών παλαιότερων δίσκων του όπως τα “Your Arsenal” και “Vauxhall and I”, αλλά έτσι είχαν τα πράγματα τότε.

Smashing Punpkins

Machina/The Machines of God (29/02/2000)
Machina II/The Friends & Enemies of Modern Music (05/09/2000)
Zeitgeist (10/07/2007)

Οι Smashing Pumpkins είναι αναμφισβήτητα ένα κομμάτι της μουσικής των 90’s. Μετά τους 2 συνεχόμενους “Machina” δίσκους, το συγκρότημα διαλύθηκε. Το 2001 ο Billy Corgan και ο Jimmy Chamberlin ενώνουν τις δυνάμεις τους ως μέλη του επόμενου project του Corgan, το οποίο ήταν οι “Zwan”. Όσο κι αν αρκετοί πίστευαν στη μουσική εφυία του Billy Corgan, οι Zwan ήταν ένα κακέκτυπο των Pumpkins, χωρίς την αντίστοιχη επιτυχία βέβαια. Όταν ο Corgan είδε ότι οι Zwan παρέπαιαν, αποφάσισε να ξαναδημιουργήσει τους Smashing Pumpkins και μάλιστα χωρίς τους άλλους δύο “James Iha” & “D'arcy Wretzky”, οι οποίοι δε δέχθηκαν την επανένωση. Μου αρέσει πολύ η μουσική των Pumpkins και η ιδιαίτερη χροιά της φωνής του Corgan, αλλά το “Zeitgeist”, που κυκλοφόρησε το 2007 και γενικότερα η επανένωση του συγκροτήματος ήταν μάλλον μια αρπαχτή και τα αποτελέσματα ήταν βέβαια απογοητευτικά, ακόμη κι αν οι συναυλιακοί χώροι γέμιζαν.

Κι άλλες μεγάλες επιστροφές την επόμενη Τρίτη...

Η “εικόνα” της μουσικής – design for the music industry

case study No. 6

The 60ies

Τι να πρωτογράψει κανείς για μια περίοδο τόσο γόνιμη όπως η δεκαετία του ΄60.
Τόσο στο επίπεδο της μουσικής όσο και των άλλων καλλιτεχνικών χώρων, αλλά και σε πολιτικό και σε κοινωνικό επίπεδο η δεκαετία αυτή έχει να δώσει αξιομνημόνευτα γεγονότα που επηρεάζουν μέχρι σήμερα τις μόδες, τις τάσεις την κοινωνία.

Στο επίπεδο των εξωφύλλων δίσκων με το οποίο ασχολούμαστε τις τελευταίες εβδομάδες διάλεξα πέντε εξώφυλλα που θεωρώ σημαντικά. Προφανώς, αδικούμε ένα πλήθος καλλιτεχνών και μουσικών και η αναφορά μας δεν μπορεί να θεωρηθεί πλήρης. Σίγουρα όμως, μπορεί να αποτελέσει μια καλή αφορμή για όποιον ενδιαφέρεται να το ψάξει περισσότερο.

Ξεκινάμε με το δίσκο του Bob Dylan, The Freewheelin’. O ανατρεπτικός τροβαδούρος περπατά στη Νέα Υόρκη με τη φίλη του Suze Rotolo και φωτογράφος του CBS Don Hunstein απαθανατίζει το στιγμιότυπο, στο χιονισμένο δρόμο του Greenwich Village. Η φωτογραφία αυτή, έμελε να γίνει το εξώφυλλο για το album που έγινε σύντομα πλατινένιο, λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του από την Columbia στα 1963. Το αlbum που περιέχει μεγάλες επιτυχίες του Dylan όπως το Blowing the wind, Hard rain’s - a gonna fall κ.α., θα αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες μέχρι και σήμερα, ενώ το περιοδικό Rolling Stone θα το κατατάξει στα 500 καλύτερα album όλων των εποχών.

Θα αναρωτηθεί εύλογα ο αναγνώστης γιατί το επιλέγουμε ως χαρακτηριστικό εξώφυλλο των 60ies. Ο λόγος είναι απλώς. Ξεπερνώντας, τις στημένες φωτογραφίσεις στούντιο των καλλιτεχνών τις εποχής, ο Dylan φωτογραφίζεται στο δρόμο, χωρίς μακιγιάζ, ειδικούς φωτισμούς και άλλα «φτιασιδώματα», όπως του ταιριάζει. Μια φωτογράφηση που είτε τυχαία, είτε σκόπιμα, είναι επηρεασμένη από τον τρόπο γραφής της Nouvelle Vague του γαλλικού κινηματογράφου.

Το επόμενο album ανήκει στους Big Brother and the Holding Company. Έχει τίτλο Cheap Thrills και κυκλοφόρησε στα 1968. Η τραγουδίστρια του συγκροτήματος Janis Joplin θα προσλάβει τον αντιήρωα Robert Crumb για το σχεδιασμό του εξωφύλλου του album. Ιδρυτής του κινήματος των Underground Comix, σχεδιαστής ηρώων όπως ο Fritz the cat και Mr Natural, o Crumb καταγράφει με τα σκίτσα του το κλίμα της εποχής του LSD και της ψυχεδέλιας. To Cheap Thrills θα δώσει επιτυχίες όπως το Piece of My Heart και το Summertime και θα πουλήσει ένα εκατομμύριο αντίτυπα μέχρι το τέλος του 1968, οπότε και η Joplin θα εγκαταλείψει τους Hοlding Company για να κάνει σόλο καριέρα. Το περιοδικό Rolling Stone θα κατατάξει το εξώφυλλο του Robert Crumb στο νούμερο 9 στη λίστα με τα 100 καλύτερα εξώφυλλα όλων των εποχών.

Aπό την αναφορά μας δε θα μπορούσε να απουσιάζει το album Sgt. Pepper’s lonely Hearts Club Band των Beatles. Tο όγδοο album του θρυλικού συγκροτήματος που από πολλούς χαρακτηρίζεται το κορυφαίο της καριέρας τους θα γίωει πηγή έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες, και θα σημάνει την αλλάγή περιόδου για τους Βeatles και για τη μουσική γενικότερα. Τα βραβευμένο με Grammy εξώφυλλο του Sgt. Peppers σχεδιάστηκε με την καλλιτεχνική επιμέλεια του Robert Fraser σε συνεργασία με τoυς Paul McCartney και Peter Blake. H φωτογράφηση έγινε από τον Michael Cooper.

Στο κολάζ της Α’ όψης ποζάρει πλήθος διάσημων, ενώ σε πρώτο πλάνο οι Beatles εμφανίζονται με φαντεζί στρατιωτικές στολές. Καινοτομίες του album η αναγραφή των στίχων στη Β’ όψη –κάτι που γινόταν για πρώτη φορά σε δίσκο LP στη Μ. Βρετανία καθώς και η “cut out” σελίδα με ψεύτικα μουστάκια από χαρτόνι, λοχιόσημα και φωτογραφίες του Sgt. Pepper. To album θα δώσει μεγάλες επιτυχίες όπως το Lucy in the sky with diamonds, With a little help of my friends κ.α. και δίκαια θα καταλάβει τη θέση νούμερο 1 στα 500 καλύτερα album όλων των εποχών από το περιοδικό Rolling Stone.

Ο Andy Warhol είναι ο εμπνευστής και manager του επόμενου project. Πρόκειται για το ντεμπούτο album των Velvet Underground με τη χαρακτηριστική μπανάνα στο εξώφυλλο δια χειρός Warhol. Στις πρώτες κόπιες μάλιστα, μπορούσε να «ξεφλουδίσει» κανείς τη μπανάνα αφαιρώντας το αυτοκόλλητο. Το album που κυκλοφόρησε στα 1967 από την Verve δε σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία αμέσως, έμελε όμως να επηρεάσει σημαντικά τη ροκ σκηνή μετέπειτα. Με τον Andy Warhol στην παραγωγή, στίχους του Lou Reed στα περισσότερα από τα κομμάτια, έδωσε επιτυχίες όπως το Waiting for my man, Ηeroin και Venus in Furs, κατατάχθηκε από τοRolling Stone στο νούμερο 13 της λίστας με τα 500 καλύτερα album όλων των εποχών.

Κλείνουμε αυτή τη μακροσκελή και ίσως κουραστική αναφορά στα 60ies με ένα album από το 1971. Πρόκειται για το Sticky Fingers των Rolling Stones, με την προκλητική φωτογραφία του εξωφύλλου και το αληθινό φερμουάρ που άνοιγε και έκλεινε. Άλλη μια περίπτωση στην οποία ο Andy Warhol έβαλε το χεράκι του ως καλλιτεχνικός διευθυντής, με τη βοήθεια του φωτογράφου Billy Name και με μοντέλο όχι τον Mick Jagger –όπως πολύ πίστευαν- αλλά τον Jed Johnson ή τον Joe Dallesandro. Το εξώφυλλο απαγορεύτηκε σε αρκετές χώρες όπως η Ισπανία και κυκλοφόρησε με διαφορετική εικονογράφηση. Με σαφείς αναφορές στα ναρκωτικά σε όλα τα κομμάτια και επιτυχίες όπως το Brown Sugar και το Wild horses το Sticky Fingers χαρακτηρίστηκε ως το καλύτερο εξώφυλλο όλων των εποχών από το τηλεοπτικό δίκτυο VH1 το 2003 και κατατάχθηκε στη θέση 63 στα 500 καλύτερα album όλων των εποχών από το Rolling Stone.