Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

Που θέλουν να φτάσουν οι ποιητές...

Τα τελευταία χρόνια, ο Αγγελακας μου θυμίζει τους τρελούς επιστήμονες με τα ανακατεμένα μαλλιά και τη λοξή μάτια, που προχωρούν στο δρόμο και ζωγραφίζουν σχέδια με τα χέρια τους στον αέρα… Αυτούς που υπεραγαπούν ότι κάνουν και προσπαθούν να προχωρήσουν το αντικείμενο τους ένα βήμα πιο πέρα… Αυτούς που κάνουν την υπέρβαση μπαίνοντας σε νέα μονοπάτια, σε νέους ήχους…


Για σκεφθείτε πως ξεκίνησε η μουσική καριέρα (λέξη κι αυτή…) του Αγγελάκα στις «Τρύπες»… Θυμηθείτε τους πειραματισμούς που έκανε στα τελευταία albums του πολύ μεγάλου Ελληνικού συγκροτήματος… Ακουστέ τις απίστευτες συνεργασίες του με το Θ. Παπακωνσταντινου στη συνεχεία και τα πρώτα solo albums του με το Νίκο Βελλιωτη και τους «Επισκέπτες»… Τις εναλλαγές της μουσικής του από το rock στη χορευτική μουσική και από το έντεχνο στο ρεμπέτικο…


Οι ποιητές : Γιάννης Αγγελακας – Νίκος Βελιωτης
Το ύφος μουσικής : έντεχνο/rock
Ο δίσκος : Ποτέ θα φτάσουμε εδώ (12/2007)
Ξεχωρίζουν : “Ποτέ θα φτάσουμε εδώ”, “Μέσα στη θάλασσα”, “Γκρραουνγκ”.
“Όπως ξυπνούν οι εραστές”, “Το ξέρουν τα ποτάμια”

Έχω ήδη ακούσει πάνω από 10 φορές το album… Δεν περίμενα κάτι εύκολο στο αυτί, που να με κερδίσει αμέσως και είχα δίκιο τελικά.... Το «Ποτέ θα φτάσουμε εδώ» ανήκει στην κατηγόρια των δίσκων, που θέλουν αρκετά ακούσματα για να σε κερδίσουν… Όμως, τελικά σε κερδίζουν όσο περίεργα, όσο πειραματικά κι αν είναι…

Με ξεκίνημα το ορχηστικό «Γκρραουνγκ», ο δίσκος γίνεται λίγο πιο χορευτικός και μας απογειώνει με το ομώνυμο με το δίσκο κομμάτι… «Μέσα στα αγρία δάση» και … «τη θάλασσα» το δίδυμο βρίσκει το πώς «ξυπνούν οι εραστές»… Το βιολί έχει πρωτεύοντα ρόλο και ακολουθεί η κιθάρα και τα beats ενίοτε… Τα τραγούδια όσο κι αν αρχικά σου δίνουν την αίσθηση της μονοτονίας κρύβουν στη συνεχεία ωραιες μελωδίες, οι οποίες ντύνονται πολύ όμορφα με τη συνοδεία του βιολιού… Οι στίχοι του Αγγελάκα για άλλη μια φορά βρίσκονται στο δικό τους διαφορετικό και ιδιόμορφο κόσμο…

Μπορεί να «το ξέρουν τα ποτάμια», παρ’ όλα αυτά δυσκολεύτηκα πολύ να βάλω μια ταμπέλα στο δίσκο όσον αφορά το είδος μουσικής του… Δυσκολεύτηκα να καταλάβω που το πάνε οι ποιητές… Που θέλουν να φτάσουν… Η ταλαιπωρία μου τελικά άξιζε τον κόπο, γιατί ίσως έχω φτάσει κι εγώ εκεί.. Μαζί τους…
Καλη Τσικνοπεμπτη να εχουμε...


Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

Τι έγιναν όλοι εκείνοι;....

Γειά σας και πάλι.

Ετούτη τη φορά επανέρχομαι με αφορμή διάφορα σχόλια-άρθρα για τους ξένους καλλιτέχνες, και τις μεγάλες συναυλίες στις οποίες έχουμε πάει.
Παρ'όλο που όλοι κάτι έχουμε να πούμε, λίγο ή πολύ, για τους ανθρώπους που έχουν χαρακτηρίσει την πορεία μας στο μουσικό χώρο, είτε σαν ακροατές, είτε σαν εκτελεστές, μένει μια μικρή παράμετρος την οποία δεν την κοιτούμε καθόλου, ή εντελώς αποσπασματικά, και κατά καιρούς αναιμικά.

Αλήθεια, φίλες και φίλοι. Ποσες φορές έχετε πάει στο "Άν" σε Battle of the Bands; Πόσες φορές έχετε πάει σε κάποιο live κάποιου μικρού γκρούπ, κάπου στην Αθήνα; Πόσες φορές έχετε δεί κάποιο σχήμα, στο οποίο δεν παίζει κάποιος φίλος σας;
Ξέρετε πολύ καλά τις απαντήσεις. Κι εγώ που σας μιλώ, κάποτε είχα την τάση να βλέπω τους 'μεγάλους'. Μέχρι που κάθησα και θυμήθηκα τα παλιά. Έγινα ένας μικρός 'Διακογιάννης'. Όχι για να μεταδώσω αγώνα champions league, αλλά για να δώ μέσα μου.
Και να θυμηθώ οτι πριν καταφέρω και κυκλοφορήσω δίσκο, έκανα αγώνα για να καταφέρω να έχω 30 άτομα, στο σχολικό θέατρο του Δήμου Τάδε, οπου πήγα να παίξω το τραγουδάκι που έφτιαξα με τους φίλους απο το σχήμα. Πριν καταφέρω να είμαι σεβαστός σε έναν πολύπλοκο χώρο, οπου κυριαρχεί ένας ιδιότυπα ελληνικός ανταγωνισμός, ήμουν ένας 'πιτσιρικάς'. Κι η κατάσταση πλέον με έχει ξαναφέρει στην ίδια θέση που ήμουν πριν 10 χρόνια, με μόνη διαφορά, οτι έχω κάπου αφήσει μια σφραγίδα. Αλλά και πάλι, δεν γκρινιάζω, ούτε οικτίρω κανέναν για αυτό. Αλλού το πάω.

Κάποτε πήγα στον "Αν" για να δώ ένα ακόμη Battle of the Bands. Και είδα 4 σχήματα (τα λεγόμενα και "γκρουπάκια"...), οπου βγήκαν με αρκετή αυτοπεποίθηση στην άθλια σκηνή του ιστορικού αυτού μέρους, και έπαιξαν αυτό που ήθελαν, με όποιο τρόπο μπορούσαν.
Και τα κατάφεραν. Όλοι τους.
Και απο τους 'παράγοντες' της ένδοξης ελληνικής 'προεστείας' της alternative μουσικής, παρόντες ήταν μονάχα ο Κουτσούμπας, δυο μέλη των Oh! My Garden, και εγώ, ένα πρώην μέλος των Closer, μετα της τότε αγαπητικιάς του.
Και είδα τους Anima (Birthmark). Και είδα τους Absent Mindead. Για τους οποίους ο γράφων, είχε πάρει συνέντευξη για το περιοδικό επαγγελματικών μηχανημάτων ήχου "Sound Maker".
Και έπαθα πλάκα, φίλοι και φίλες.
Και οι δυο μπάντες, έβαλαν φωτιά. Οι Absent ήταν σχεδόν ... παράνομοι για να παίζουν εκεί μεσα. Ο ένας τους, δεν είχε ακόμη τελειώσει το σχολείο. Αλλα πιστέψτε με. Όταν οι Green Day παίξουν έτσι, τότε το Basket Case θα φαντάζει νανούρισμα.
Τους βρήκα μετά το live, και τους μίλησα. Ο τραγουδιστής τους ένιωθε αμηχανία. Με είχε δεί στο Rockwave. Με ήξερε. Τον τρόμαξα. Αλλα ήταν σαφής. Με έπιασε απο τον ώμο, όταν τελικά μετά απο διάφορες κουβέντες για το σπάσιμο του πάγου κατάφερε και ανοίχτηκε κάπως.
"Όλοι οι άλλοι αδερφέ, δεν δίνουν δυάρα. Το σκεπτικό είναι να τα κάνεις αυτά, όσο είσαι πιτσιρικάς. Μετά παντρεύεσαι, και πάει!"
"Τί εννοείς;" τον ρώτησα.
"Μόνο ο Κουτσούμπας έμεινε. Και οι άλλοι βαριούνται!..."
Και ο τύπος ήταν μόλις ... 19 χρόνων!
Πρόσφατα έμαθα οτι οι Absent πάνε πολύ καλά. Κι οτι τα έχουν αναλάβει σχεδόν όλα μόνοι τους. Κι οτι θα δοκιμάσουν να φύγουν έξω, στην Ευρώπη. Πάλι καλά. Ασχέτως αν βέβαια, μαζί με τις επιτυχίες, κυκλοφορούν και οι φήμες...

Δεν θα επαινέσω κανέναν ή θα θάψω κάποιον άλλον. Όλοι αυτοί, είναι όλοι εμείς.
Αλήθεια, πού έχουμε πάει όλοι; Πού πήγε η διάθεση για ψάξιμο όλων των μεντόρων μας; Όλων αυτών που με τα βραδυνά session τους στο ράδιο της πρωτεύουσας, μας κρατούσαν σε μια περίεργη εγρήγορση; Μας έκαναν να ελπίζουμε, και να πιστεύουμε. Και να χώνουμε τρελά λεφτά στις πρόβες. Και στα στούντιο. Και στις βενζίνες, γιατί το προβάδικο είναι στη Νίκαια, και όλοι μένουμε στο Μαρούσι. Και στην κατσάδα απο τους γονείς. Και στο φτύσιμο απο την όμορφη μεν, αλλά κυριλέ ερωτική μας συντροφιά, γιατί δεν εκπροσωπούμε το κατεστημένο.

Αλλά μήπως τελικά το εκπροσωπούμε;
Κι αν όχι, τότε τί μπορούμε να κάνουμε για αυτό, προτού μας φάει η ίδια πραγματικότητα που τρώει τους τολμηρούς ονειροπόλους;

Καλύτερα live....

Καλημερίζω τους φιλους του mix grill!

Το ξέρω οτι έχω απουσιάσει χαρακτηριστικά απο το blog μας, αλλα αυτό είναι κάτι που έχει να κάνει κυρίως απο το γεγονός οτι δεν υπήρξε και ιδιαίτερος χρόνος. Όταν κάνει κάποιος πολλά μαζί, πού καιρός....
Αλλά τέλος πάντων.

Επι της ουσίας, τώρα.

Αναφερόμενος στο θέμα περί 'Μαγικών Χαρτακίων', θα ήθελα τραβήξω απο το 'χρονοντούλαπο της Ιστορίας', που λένε και εις την πολιτικήν, δυο εξαιρετικά σημαντικά gigs. Το ένα είναι αυτό των Radiohead, στο Λυκαβηττό, το 2000. Το άλλο... έχει να κάνει με την εμφάνιση των Closer μαζί με τα Διάφανα Κρίνα σε μια εκ των εμφανίσεών τους στην Αγγλία, και δή, στο Μαντσεστερ.

Στην πρώτη ήμουν ακροατής.
Στη δεύτερη τραγουδιστής.

Στην ιδέα και μόνο, οτι εκείνη τη θερινή μέρα του 2000 θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε τους σαμάνους του alterantive, είχαμε βγάλει φτερά (και χωρίς Red Bull...). Τότε μεσουρανούσε ήδη το KID A, ενώ οι απόηχοι του ΟΚ Computer ήταν ακόμη ενεργοί.
Δεν θα αναλωθώ σε διηγήσεις γεμάτες συναισθηματική φόρτιση.
Σίγουρα όμως μπροστά μου είδα την έννοια της αγγλικής σκηνής, να αποσαφηνίζεται πεντακάθαρα. Είδα πέντε μουσικούς οι οποίοι με μαεστρία και πλήρη επίγνωση του τί ακριβώς κάνουν και παίζουν , και πώς τεκμηριώνεται μουσικά ό,τι κάνουν. Αλλά και ακουστικά. Διότι το τελικό ηχητικό layout παίζει τεράστιο ρόλο. Όλα προσεγμένα. Όλα καθάρια. Χωρίς κορώνες και κομπασμούς. Άσχετα αν το στυλ του York είναι εξ αρχής επιτηδευμένο. Λόγω του προσώπου του ίσως;...
Δεν είμαι φανατικός των Radiohead. Μου αρέσει σαν μπάντα, για τα κομμάτια της, για τον ήχο, και την ψαγμένη μουσική της.
Εκείνο το θερινό απόγευμα απόλαυσα ένα live, όπως έπρεπε. Για μένα. Είδα μουσικούς που τα έδωσαν όλα και δεν έχασαν ούτε στιγμή απο το feeling. Άκουσα μουσική, η οποία κράτησε όλη την ποιότητα του CD και τη δύναμη του live.
Άκουσα ΚΑΛΗ μουσική!
Έχω δει κι άλλες μπάντες. Ξεχωρίζω τους MUSE στο ΡΟΔΟΝ, τους Madrugada, τους Manic Street Preachers το καλοκαίρι που μας πέρασε.
Εκεί όμως είδα αυτό που οι μουσικοί αποκαλούμε "πολύ καλό live". Σε όλα του.

Το άλλο live, ήταν εξ ίσου σημαδιακό, και ίσως να σήμαινε κάτι παραπάνω για τους 16 φίλους που ήρθαν να μας δουν απο Ελλάδα, και έμειναν 4 μέρες σε Sleeper-Bus.
Ήταν 13 Νοεμβρίου, και είχα γενέθλια. Ταξιδέψαμε με το sleeper bus των Closer-Διάφανων Κρίνων, και αφού είδαμε το Old Trafford (ναι! εγώ που δεν ασχολούμαι με ποδόσφαιρο το είδα στα 50 μέτρα!!!), μπήκαμε στο Μάντσεστερ του Νοέμβρη.
Το Roadhouse Club είναι κάτι που σίγουρα ο κος Αρχισυντάκτης θα ήθελε να δεί απο κοντά. Είναι γεμάτο με ΌΛΕΣ τις υπογραφές των μεγαθηρίων της μουσικής. Και του Nick Cave. Και του Iggy. Και των Verve. Και της PJ Harvey. Και των Stone Roses. Και των Charlatans. Και των Smiths (ναι, η υπογραφή ήταν θολή αλλά φαινόταν καθαρα το όνομα, πάρα τα 15 χρόνια που πέρασαν!)
Σε εκείνο τον τοίχο ακουμπήσαμε τα παλτά μας, προσγειώνοντας την αίσθηση.

Σαν εμφάνιση, αφού είχαμε ήδη εγκλιματιστεί μετά την εμφάνιση στο Camden, μπορώ να πώ οτι είχε όλα τα συστατικά του ηρωικού ξεσπάσματος. Πήραμε επάνω μας όλη την ενέργεια για όλες τις χαμένες ευκαιρίες τόσων και τόσων συγκροτημάτων. Παίξαμε με την ψυχή μας. Και παίξαμε καλά. Και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν άμεση, και αριθμητικά υπολογίσιμη. Είχαμε γίνει κυριολεκτικά μια παρέα. Ένας άνθρωπος. Δεν τραγουδούσε ο τραγουδιστής, δεν έπαιζε η μπάντα. Όλοι μαζί παίξαμε live εκείνο το βράδυ. Και αν πιστεύετε οτι οι άγγλοι καλοδέχονται τα ελληνικά αγγλόφωνα σχήματα, γελιέστε. Κι άν έχετε κανέναν γνωστό που "θέλει να κάνει καριέρα στην Αγγλία, με την μπάντα του", ενημερώστε τον οτι στο άκουσμα "english lyrics" οι άγγλοι είχαν ήδη αδιαφορήσει, και προχώρησαν σε επιμελές σκούπισμα του διαδρόμου. Οι έλληνες σίγουρα ήταν απο την αρχή μαζί μας, κάνοντάς μας να νιώθουμε οτι δεν είμαστε εντελώς εκτεθειμένοι.
Μετά το live δεχτήκαμε πολλά χαμόγελα απο τους άγγλους θαμώνες. Αλλά τίποτε πιο ενθαρρυντικό.
Εκτός ίσως απο το συμπαθές "real cool lads! cool music, like..." απο τον γραφικό και μεγάλη 'περσόνα' του tour, τον οδηγό μας Dave, με την ολοστρόγγυλη μπυροκοιλιά και την πανέμορφη κόρη (σε φωτό)!!

gbal mix grill – Εβδομάδα 20 – 26/02/2008

1. Duffy – Mercy ( * * * * * ) – Έχει γίνει από τους πλέον αναμενόμενους δίσκους... Τι σου κάνει το Internet και το hype, που μπορεί να δημιουργηθεί σε ένα νέο καλλιτέχνη ιδίως από τα Βρετανικά έντυπα, που έχουν βέβαια και όφελος για την οικονομία της χώρας τους… Το “Rockferry” της Duffy κυκλοφορεί την ερχόμενη Δευτέρα και έχοντας ακούσει περίπου όλα τα τραγούδια του στο YouTube κι όχι μόνο, μπορώ να πω με σιγουριά ότι έχουμε να κάνουμε με μια πάρα πολύ καλή κυκλοφορία…Μέσα στις επόμενες ημέρες θα έχετε μια πλήρης κριτική στο album… Το “Mercy” της παραμένει στην κορυφή του Βρετανικού Chart για 2η συνεχόμενη εβδομάδα...
2.
Γ. Αγγελάκας & Ν. Βελιώτης – Πότε θα φτάσουμε εδώ ( * * * * * ) – Πραγματικά, δεν ξέρω που θέλουν να φτάσουν αυτοί οι δύο μουσικοί με τις περίεργες μουσικές τους... Έχω ακούσει πάρα πολλές φορές το νέο album των Γ. Αγγελάκα και Ν. Βελλιώτη «Πότε θα φτάσουμε εδώ» και σίγουρα δεν πρόκειται για έναν εύκολο στο αυτί δίσκο... Ένας συνδυασμός από τους πειραματισμούς του Θ. Παπακωνσταντίνου σε ξεχωριστή φόρμα βέβαια και σίγουρα με περισσότερα rock στοιχεία...
3.
Duffy – Distant Dreamer ( * * * * * ) – Τρομερή ερμηνεία σε ένα τραγούδι βγαλμένο από τα 60s... Με αρκετά συμφωνικά στοιχεία, η Duffy με τη συνοδεία του Bernard Butler (ex-Suede) μπαίνει στα όνειρα μας ως μια νέα μούσα και μας προσφέρει στο τέλος του αναμενόμενου δίσκου της μια ταξιδιάρικη και συνάμα πολύ όμορφη στιγμή …
4.
Nick Cave & the Bad SeedsDig Lazarus Dig ( * * * * , * ) – Κατάγεται από την Αυστραλία, ζεί στο Brighton της Αγγλίας και έχει εμμονή στη μουσική παράδοση της Αμερικής... Από τις ρίζες της Νέας Υόρκης άλλωστε εμπνέεται για το νέο του album... Πρόκειται για τον πρώτο δίσκο του συγκροτήματος, μετά τη δημιουργία του side project “Grinderman” και μάλιστα ο ίδιος ο Cave σε πολλές συνεντεύξεις του έχει πει ότι ο ήχος του “Dig Lazarus Dig” θα μοιάζει με αυτόν των Grinderman, προϊδεάζοντας μας για garage-rock στοιχεία σε αυτόν...
5
. Adele – Chasing Pavements ( * * * * * ) – Το album της Adele “19” κυκλοφορεί στις Η.Π.Α. στις 5 του Μάρτη με 3 bonus tracks, τα “That's It I Quit I'm Movin' On” (Sam Cooke cover και Chasing Pavements B-side), “Now and Then” και “Painting Pictures” ...
6.
Echo Tattoo – Love is free ( * * * * ) – Το 1992 κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο το όνομα τους… Πέντε χρόνια μετά κερδίζουν την πρωτιά στο πανευρωπαϊκό φεστιβάλ ροκ τραγουδιού στην Κοπεγχάγη με το "Over" και ηχογραφούν στην Αγγλία το “Room of Toys”… Στο εξωτερικό δυστυχώς όσο κι αν το συγκρότημα έχει τις περγαμηνές, δεν έκαναν το μπαμ… Η απογοήτευση θέλετε ή οτιδήποτε άλλο τους έκανε να κυκλοφορήσουν μόλις πέρσι το επόμενο τους album “Mind your step”...
7
. Moby – Disco Lies ( * * * * , *) – Το “Disco Lies” ακούγεται στη νέα ταινία τρόμου “Cloverfield, που βγήκε στις αίθουσες των Η.Π.Α. τον περασμένο μήνα...
8.
Adele – Cold Shoulder ( * * * * , * ) – O Observer βαθμολογεί με 5/5 το δίσκο... Τα “All Music Guide”, “The Sun” και οι “Times” τον κριτικάρουν πολύ θετικά, δίνοντας του 4/5, σε αντίθεση με τον Guardian και το Uncut, που τον θεωρούν μέτριο…
9.
Lightspeed ChampionTell me what its worth ( * * * * ) – Το …
10.
David Gray Destroyer ( * * * * ) – Πρόκειται για ένα από τα 2 νέα κομμάτια του David Gray, τα οποία κυκλοφόρησαν στο “Greatest Hits” album του στα μέσα του περασμένου Νοέμβρη... Πάρα πολύ καλά φωνητικά σε μια ποπ μπαλάντα…
11.
Supergrass Diamond Hoo ha man ( * * * * ) – Όταν πρωτοάκουσα το κομμάτι, σκέφτηκα ότι πρόκειται για νέο τραγούδι των White Stripes… Ίσως υπάρχουν λίγα σημεία, που να θυμίζουν Supergrass… Στις 24 του Μάρτη κυκλοφορούν τον 6ο τους δίσκο με τίτλο “Diamond Hoo Ha” …
12.
Black Mountain - Angels ( * * * * ) – Καναδέζικη inide-rock μπάντα με 2 δίσκους και 2 EPs σε 3 χρόνια ζωής και κάτι… Το “Angels” ανήκει στο “In the future”, που κυκλοφόρησε στις 21 Ιανουαρίου… Δεν έχουμε ακόμη άποψη για το δίσκο… Οι κριτικές των μουσικών περιοδικών είναι μέτριες προς το καλό για αυτόν …
13.
REM - Supernatural Superserious ( * * * * ) – Τα 28 χρόνια παρουσίας τους δεν είναι και λίγα.... Ούτε οι 14 δίσκοι τους…Την Πρωταπριλιά θα κυκλοφορήσει το Νο 14 τους, με τίτλο “Accelarate” και σίγουρα αυτό δεν μπορεί να μη μας απασχολήσει… Πάντα, περιμένεις να ακούσεις τι παραπάνω μπορεί να σου προσφέρει ένα τέτοιο μεγάλο συγκρότημα σε κάθε δουλειά του…
14.
The Mountain Goats – Heretic Pride ( * * * * ) – Κυκλοφόρησε στις 19 του μήνα... Ιδιαίτερα φωνητικά και ξεχωριστό ύφος από το συγκρότημα του Αμερικανού μουσικού John Darnielle, το οποίο έχει ήδη δημιουργήσει 16 δίσκους από το 1991…
15.
Jack JohnsonIf I had eyes ( * * * * ) – Γεννήθηκε το 1975 στη Χαβάη και είναι μουσικός, τραγουδοποιός και παραγωγός ταινιών… To “Sleep through the static” είναι το 5ο album του Jack Johnson… To συγκεκριμένο κομμάτι κυκλοφόρησε στα μέσα του Δεκέμβρη και ήταν το 1ο single του δίσκου…
16. Massive Attack – Any Love ( * * * * ) – Σύμφωνα με το Δημήτρη Κανελλόπουλο στο
avopolis έρχονται στις 15 Ιουλίου στην Αθήνα στα πλαίσια του “Fly Beeyond Festival” και αυτό σίγουρα είναι ένα super νέο για όλους εμάς τους οπαδούς τους… Να τους δω για 3η φορά…? Γιατί όχι …
17
. Morrissey – All you need is me ( * * * * ) – 30 χρόνια στο κουρμπέτι αναρωτιέμαι αν η παρουσία του στους Smiths έχει τελικά μεγαλύτερη επιτυχία από τη solo καριέρα του… Λογικά, υπερισχύει το 2ο, αλλά μουσικά όμως τι υπερισχύει..? Έχει νόημα να βρούμε την απάντηση…?
18.
Sheryl CrowShine over Babylon ( * * * * ) – Γλυκό – κλασσικό country τραγούδι σε ένα σχετικά μέτριο δίσκο...
19.
Sons & Daughters – Darling ( * * * * * ) – Όπως έχω ξαναγράψει, ο δίσκος τους ξεχωρίζει μαζί με άλλους 4 για αυτούς τους 2 μήνες και το “Darling” είναι ένα από τα super rock κομμάτια, που θα ακουστούν αρκετά στα rock μπαράκια φέτος κι όχι μόνο...
20.
Gnarls Barkley – Run ( * * * * ) – Περιμένω πολλά από αυτό το δίδυμο ιδίως μετά το εντυπωσιακό ντεμπούτο τους… Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω εντυπωσιαστεί από το εν λόγω single του... Βασισμένο στον ήχο του 1ου album τους, γρήγορό, σχετικά χορευτικό, χωρίς όμως να έχει πολλές πιθανότητες επιτυχίας.…

Δείτε όλα τα videos της Λίστας

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

Πιάσε μια καράφΛα νερό...

Ακτή Πειραιώς, Σάββατο βράδυ, Απόκριες. Το μαγαζί γεμάτο, ίσως ακόμα περισσότερο από το αναμενόμενο. Ο χώρος συμπαθητικός και ζεστός, με το ιδανικό μέγεθος, αλλά με τα τραπέζια του εξώστη τοποθετημένα με σατανικό τρόπο, διαγώνια, ώστε να μη σου αφήνουν ούτε την παραμικρή ελπίδα να βλέπεις αν δεν κάθεσαι στην άκρη. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αν δεν φτάναμε νωρίς για να έχω το περιθώριο να παρατηρήσω λίγο γύρω μου, δεν θα είχα καμιά ελπίδα να θυμάμαι τίποτα τέτοιο, αφού όταν ξεκίνησε το πρόγραμμα χάθηκε για μένα κάθε αίσθηση του χώρου και του χρόνου!

Η βραδιά ξεκίνησε με σύντομα βίντεο με πρωταγωνιστές κυρίως το δίδυμο Μπουλά – Ζουγανέλη από τα παλιά Κουφώματα για να μπούμε στο κλίμα. Ακολούθησαν ο απίστευτος Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος (έχει πολύ καλή φωνή και επιπλέον σε κάνει να απορείς πώς είναι δυνατόν να παίζει κάποιος τόσα πολλά όργανα) και η Τάνια Κικίδη, η οποία απ’ ό,τι κατάλαβα, εκτός από την ακοή ικανοποίησε και μερικές άλλες αισθήσεις κάποιων θαμώνων...

Από αυτήν τη στιγμή και έπειτα, που ακολούθησε η βασική πεντάδα με μουσικά και χιουμοριστικά κομμάτια ως το τέλος, οι αναμνήσεις μου δεν είναι καθόλου ξεκάθαρες, όπως μου συμβαίνει συνήθως όταν περνάω πολύ καλά. Θυμάμαι το γνώριμο, πηγαίο χιούμορ του Γ. Ζουγανέλη, που ακόμα κι όταν εκθέτει την άλλη όψη του μέσα από τα απίστευτα τραγούδια που έχει γράψει (Φοβάμαι, Στέλλα – για το οποίο είμαι υπερήφανη!) δυσκολεύεσαι να σοβαρευτείς βλέποντάς τον. Τα τραγούδια του Λ. Μαχαιρίτσα και τη φωνάρα του Σ. Μπουλά που σε αφήνει έκθαμβο. Το κέφι του Β. Παπακωνσταντίνου και την ενέργειά του που συμπαρασύρει τους πάντες, ακόμα και όσους δεν του έχουν ιδιαίτερη αδυναμία (είχα εντοπίσει αυτήν του την ικανότητα και το Σεπτέμβριο του 2003 που έτυχε να βρεθώ σε μια αξεχαστη συναυλία του στην παραλία του Π. Φαλήρου). Την κιθάρα του Δ. Σταρόβα στο Shine on, you crazy diamond και τις ατάκες – πασούλες που έπαιζαν με το Ζουγανέλη (βλέπε τίτλο). Προσπάθησα να ξεχωρίσω κάποιο χιουμοριστικό highlight, αλλά δυσκολεύομαι για τους λόγους που προανέφερα∙ το μόνο που θυμάμαι ξεκάθαρα είναι ότι υπέφερα από σφοδρούς πόνους στα μάγουλα και στους κοιλιακούς, ακόμα και με μια απλή ανταλλαγή βλεμμάτων τους!

Έφυγα γεμάτη από τραγούδια που μόνα τους ή σε παρεούλες διηγούνται ιστορίες και ολόκληρες εποχές με διαφορετικό νόημα για τον καθένα, αλλά και από τη χαρούμενη αίσθηση αυτού του ξεχωριστού χαβαλέ κάθε ζηλευτής αντροπαρέας...

Συναυλίες ξένων συγκροτημάτων στην Ελλάδα (Β' μέρος)

1990

Το χειμώνα της πρώτης χρονιάς της δεκαετίας εμφανίστηκαν οι Fall, Giand Sand, Johnny Thunders, Commodores, Residents και Droogs στο Ρόδον. Το καλοκαίρι μας επισκέφθηκε η Tina Turner στη Νέα Φιλαδέλφεια, ενώ στο Λυκαβηττό έπαιξαν ο Νick Cave με τους Bad Seeds και τον Louis Tillett, οι The The, ο John Lurie, ο Wim Mertens, ο Chic Corea, οι Christians, ενώ ο Alice Cooper όπως και οι Fleetwood Mac τον Σεπτέμβριο στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, οι Fall στο Πεδίο του Άρεως και ο Steve Wynn στο Ζάππειο. Το φθινόπωρο - χειμώνα μας επισκέφθηκαν στην Αθήνα ο Miles Davis, οι Dead can Dance στο θέατρο Παλλάς, ο Louis Tillett στο club Cinema, ο Barry White στο ΣΕΦ, η Marianne Faithfull και η Laurie Anderson στο Παλλάς και οι Scorpions στο ΣΕΦ. Στο Ρόδον έπαιξαν οι Steppenwolf, Suzanne Vega, Venom, Jack Bruce, Wailers, Godfathers, Motorhead, Sisters of Mercy, Ian Mc Culloch και Νick Gravenitis. Τέλος ο Robert Plant εμφανίστηκε τον Δεκέμβριο στο ΣΕΦ.

1991

Οι Dave Stewart, House of love, Iggy Pop, John Hammond, Paul Roland, Jesus and Mary Chain, Dr. Feelgood, Kreator, Annihilator, Stranglers, Louisiana Red, Dizzy Gillespie, Nits, Hawkwind, Greg Sage, Steve Harley και Cockney Rebell, James Taylor Quartet, Jonathan Richman, Ιnspiral Carpets, Running wild εμφανίστηκαν το χειμώνα - άνοιξη στο Ρόδον και οι Gipsy Kings στο ΣΕΦ. Το καλοκαίρι στο Θέατρο Λυκαβηττού έπαιξαν οι Mark Αlmond, Jerry Lee Lewis, Chuck Berry, Bo Diddley, B.B. King, Herbie Hancock, Kid Creole and the Coconuts, Tito Puente, Al Di Meola, Kronos Quartet και Diamanda Gallas. To καλοκαίρι - φθινόπωρο στο γήπεδο του Παναθηναϊκού έπαιξαν οι Joe Cocker, John Mayall-Albert Collins-Buddy Guy, Jimmy Sommerville, Tanita Tikaram, Iggy Pop, Deborah Harry, James Brown, Jethro Tull - Santana και Deep Purple ενώ οι Beautiful South στο Θέατρο Βράχων και οι Neville Brothers στο Κατράκειο. Το φθινόπωρο - χειμώνα στο Ρόδον έδωσαν συναυλίες οι Τοm Verlaine, Cramps, Godfathers, Fuzztones, Gamma Ray, Τhin White Rope, Wailers, Carter U.S.M. και Blues Brothers Βand.

1992

Στο Ρόδον το χειμώνα - άνοιξη εμφανίστηκαν οι Mano Negra (8 Ιανουαρίου, σε μία από τις καλύτερες συναυλίες στο συγκεκριμένο χώρο όπως αναφέρουν οι παρευρισκόμενοι), Charlatans, Nina Hagen, Ian Gillan, Ramones, Greg Sage Band, Sepultura, James Taylor Quartet, Gun Glub, Bevis Frond, Damned, Troggs, Soupdragons, Greg Sage, Burning Spear, Heart Throbs, Beautiful South, ο Lou Reed στο Παλλάς, ο Nick Cave με τους Bad Seeds στο Σπόρτιγκ, oι Jethro Tull στο Αττικόν, η Diamanda Gallas στο Παλλάς, ο Brian Adams στο γήπεδο του ΠΑΟ και o Frank Sinatra (77 ετών τότε) στο ΟΑΚΑ. To καλοκαίρι στο Λυκαβηττό έπαιξαν οι Temptations, Ravi Shankar, Nazareth, Violent Femmes, Material, Tracy Chapman, David Byrne, Chris De Burgh, John και Evan Lurie, Albert King, Chuck Berry, Blues Brothers, Νeville Brothers, Gipsy Kings, Peter Hamill και Tangerine Dream, η Dianna Ross στο Ηρώδειο, o Julio Iglesias στο ΟΑΚΑ, οι Public Enemy στο Κατράκειο, oι Droogs, Paul Roland, Big Sleep στον Άλιμο, οι Laibach στο Βεάκειο και οι Simply Red στη Νέα Φιλαδέλφεια. Το φθινόπωρο στο Ρόδον εμφανίστηκαν οι Paradise Lost, Christian Death, Napalm Death, Dubrovniks, Kesiah Jones, Julian Cope, Dead Moon, Stranglers, Green on Red, Steve Wynn, Peter Hamill, E.M.F., Fall, Don Cherry, Incognito, Godfathers - Lois Tillet, Les Negresses Vertes (λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή ο τραγουδιστής τους), Herbie Hancock - Wayne Shorter, οι Manowar στο ΣΕΦ και οι Dead Moon στο Αν.

1993

Το χειμώνα - άνοιξη εμφανίστηκαν οι Inspiral Carpets, Soul to Soul, Don Cherry, Heart Τhrobs, E.M.F., Pogues, Ride, John Campbell, Willy De Ville, Ramones, Accept στο Ρόδον, οι Barracudas στο West club, oι Madredeus και ο Dr. John στο Παλλάς και οι Guns and Roses με τον Brian May στο ΟΑΚΑ. To καλοκαίρι ήρθαν για συναυλίες οι Elton John, Sting στο γήπεδο της ΑΕΚ, οι Metallica με τους Cult, οι Scorpions στο γήπεδο του Πανιωνίου, οι Bob Dylan, Vaya Con Dios, Daniel Lanois, Gipsy Kings, Shirley Bassey, Siouxsie με τους Banshees και Kronos Quartet στο Λυκαβηττό, ενώ οι Prodigy στην πλαζ του ΕΟΤ. Το φθινόπωρο μας επισκέφθηκαν οι UB40 στο ΣΕΦ, οι Nits, Screaming Jay Hawkins, James Taylor Quartet, Black, Deus, Stranglers, Dio στο Ρόδον, ενώ οι Fleshtones, Penelope Houston, Big Chief, Joan Jett στο West και o Philip Glass στο Παλλάς.

1994

Tον χειμώνα - άνοιξη εμφανίστηκαν oι John Lurie, Dee Dee Ramone, Iggy Pop, Saint Etienne, Paradise Lost, Walkabouts, Peter Hamill, Loisiana Red, Ronnie Jordan, Inspiral Carpets, US 3, Dr. John στο Ρόδον, o Alvin Lee στο West και ο George Clinton στο Αγκάθι. To καλοκαίρι μας επισκέφθηκαν οι Ray Charles, Michael Nyman, Primal Scream, Chris De Burgh, Beautiful South, Violent Femmes, Bryan Ferry στο Λυκαβηττό και οι Therapy? στο Γκάζι. To φθινόπωρο - χειμώνα έπαιξαν στο Ρόδον οι Ramones, Nits, Louis Tillet - Charlie Owen - Chris Cacavas, Accept, Gregory Isaacs - Dennis Brown - Danny Red, o David Byrne στο Παλλάς και οι Creeps στο Camel.

1995

Τον χειμώνα - άνοιξη εμφανίστηκαν στο Ρόδον οι Alvin Lee με τους Nine Below Zero, Walkabouts, Waterboys, Rage, Galliano, Siouxsie με τους Banshees, Εric Burdon, Deus, Gutterball, Carter U.S.M., Cramps, Dodgy, Galliano, Stratovarious, Stiff Little Fingers, Fleshtones, Βig Sleep, New Model Army, Godfathers στο Camel, η Dionne Warwick στο Αττικόν, οι Simple Minds, o Νick Cave με τους Bad Seeds στο κλειστό του Περιστερίου, οι Chumbawamba στο Mad, και οι Chris and Carla στο Green Door. Το καλοκαίρι έπαιξαν οι Suede και οι Prodigy (σε μία επεισοδιακή συναυλία που δεν ολοκληρώθηκε λόγω ρίψης βράχων από παρευρισκόμενους...) στο Θέατρο Βράχων. Ακόμα εμφανίστηκαν οι Cure με τους Jesus and Mary Chain και ο Joe Cocker στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, οι Tanita Tikaram, Branford Marsalis και Bjork στο Λυκαβηττό, οι James Brown, Νeneh Cherry, Lightning Seeds, Terry Hall, Chaka Khan στο Αμφιθέατρο και ο Goran Bregovic στο Ηρώδειο. To χειμώνα στο Ρόδον εμφανίστηκαν οι Stranglers, Gamma Ray, Chris Cacavas, Β.O.C., Kenny Garrett, James Taylor Quartet, P.J. Harvey, Anne Clark, Dead Moon, Billy Cobham, Tindersticks, Blind Guardian και οι Junkyard Love, Paul Rodgers, Salad, Sarah Jane Morris, Yngwie Malmsteen και Porcupine Tree, oι Μadredeus στο Κολλέγιο Αθηνών και οι Iron Maiden στο γήπεδο του Περιστερίου.

1996

Τον χειμώνα - άνοιξη του 1996 στο Ρόδον εμφανίστηκαν οι Giand Sand, Marianne Faithfull, Steve Wynn, Walkabouts, Blaine L. Reininger, Scyclad, Cosmic Psychos και Onyas, Phil Shoenfelt, Kreator, Paradise Lost, Nits, Omar Faruk Tekbilek και Echobelly, ενώ οι Iron Maiden εμφανίστηκαν στο κλειστό του Περιστερίου. Το καλοκαίρι oι Tindersticks, Μanu Dibango, Dead can Dance, Guru, Loreena Mc Kennitt έδωσαν συναυλίες στο Λυκαβηττό, οι Lisa Minnelli, Ruichi Sakamoto, Sting και Philip Glass στο Ηρώδειο, οι Cardigans, Lou Reed, David Bowie, Εlvis Costello, Simply Red και Pato Banton στο γήπεδο του Παναθηναϊκού ενώ 12, 13 και 14 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε στην Αποβάθρα 3 στο λιμάνι του Πειραιά το πρώτο μεγάλο Rock Festival -μετά το Rock in Athens το 1985- στη χώρα μας, το Rock of Gods : Tην πρώτη ημέρα με Fatal Morgana, Nightfall, Rage, Blind Guardian, Saxon και Slayer, την δεύτερη με Bokomolech, Dead Moon, Paradise Lost, Bad Religion, Jesus and Mary Chain και Violent Femmes και την τρίτη με Oh! My Garden, In Trance '95, Στέρεο Νόβα, Moby και Iggy Pop. Το φθινόπωρο - χειμώνα στο Ρόδον εμφανίστηκαν οι Stereolab, John Lurie, Mick Taylor, Wipers, Cathedral, Robert Miles, Loop Guru, Stratovarius, Puressence, Porcupine Tree, Hawkwind, Virgin Steel, Girls Against Boys, Transglobal Underground, Moby, Eric Burdon, Luther Allison, Uriah Heep, Dot Alison, Jazz Passengers με την Deborah Harry, Dr. Robert με τους James Taylor Quartet, Tricky και Ronnie Jordan ενώ οι Nada Surf έπαιξαν στο Mad club και οι Scorpions στο Κλειστό του Περιστερίου.

1997

Το χειμώνα-άνοιξη του 1997 οι Heads εμφανίστηκαν στο Αν, οι Hugo Race, Saints, Chokebore, Ed Kuepper στο μπαρ των Ασωμάτων, οι Boutique στο club Sugar, ενώ οι Omar Faruk Tekbilek, Grave Digger, Peter Hammill, Gallon Drunk, Stranglers, Divine Comedy, Mercyful Fate, King Diamond, Uriah Heep, New Christs, Beasts of Bourbon, David Sanborn, Dog Eat Dog, Deus, Body Count, Peter Green, My Life Story, Jon Spencer Blues Explosion, Camel, Marianne Faithful στο Ρόδον. Το καλοκαίρι στο Γκάζι έπαιξαν οι Tangerine Dream, Sinead o' Conor, Walkabouts και στο γήπεδο του Απόλλωνα έγινε το πρώτο Rockwave Festival με τους Sisters of Mercy, New Model Army, Megadeth, Bruce Dickinson. Στο Λυκαβηττό εμφανίστηκαν οι Τuxedo Moon, Cesaria Evora, Tito Puente και Massive Attack και οι U2 στη Θεσσαλονίκη. Το φθινόπωρο στο Ρόδον έδωσαν συναυλίες οι Wayne Kramer, Coolio, Hugh Cornwell, Dead Moon, Gamma Ray, Anne Clark, Porcupine Tree, Paradise Lost, Saxon, Tom Kazas, Tindersticks, Strangelove, Bill Cobham, Tom Kazas, Blaine L.Reininger ενώ στο Αν έπαιξαν οι Shellac, Momus, Link Wray και Yo La Tengo. Τέλος στο Blues Hall εμφανίστηκε η Jewel.

1998

Τον χειμώνα-άνοιξη εμφανίστηκαν στο Ρόδον οι Dr. Feelgood, Gallon Drunk, Eric Burdon, Osibisa, Spiritualized, Driven, Steve Wynn, Arthur Brown, Senser, Ozric Tentacles, Kreator, Apocalyptica, Cramps, Yngwie Malmsteen, Peter Green, 16 Horsepower και Jack. Στο Αν έδωσαν συναυλίες οι Pere Ubu, Bevis Frond, Nikki Sudden, Phil Shoenfelt, Monochrome Set, Flaming Stars, Come, Fleshtones και Lois Tillet ενώ οι Mono εμφανίστηκαν στο Net. Tο καλοκαίρι 13-16 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε στην πλαζ της Φρεαττύδας στον Πειραιά το πιο επιτυχημένο, από πλευράς ονομάτων τουλάχιστον, Rockwave Festival: Έτσι την πρώτη μέρα των ξένων ονομάτων, 14 Ιουλίου, εμφανίστηκαν οι Cornershop, Moby, Τρύπες (που άνετα συναγωνίζονταν οποιοδήποτε ξένο όνομα) και ο Nick Cave, την δεύτερη οι Active Member, Κωνσταντίνος Β., Asian Dub Foundation, Spiritualized, D.j. Andy Smith και Portishead, ενώ το Festival έκλεισαν οι Closer, Bokomolech, Puressence, Sonic Youth και Pulp. Στο Λυκαβηττό εμφανίστηκαν οι John Mayall, Ray Davies, Steve Winwood, Tito Puente και Arturo Sandoval, Mc Coy Tyner, Dana Gillespie, Jive Aces, Blues Brother Band, Dream Theater, Blackmore's Night, Goldie και Iron Maiden. Την Tετάρτη 16 Σεπτεμβρίου εμφανίστηκαν στο ΟΑΚΑ οι Rolling Stones, τριάντα περίπου χρόνια μετά την πρώτη εμφάνισή τους στην Αθήνα. To φθινόπωρο-χειμώνα στο Ρόδον εμφανίστηκαν οι Loop Guru, Jah Wobble, NOFX, Peter Green, Helloween, Mark Almond, Aphex Twin, Mark Lanegan, Jesus and Mary Chain, Μotorhead, Puressence, Transglobal Underground, Hooverphonic, Slayer με τους System of a Down, ενώ ο Bruce Dickinson έπαιξε στο Περιστέρι, ο Jay Jay Johanson στο Blues Hall και οι Linoleum στο Mad.



1999

Το χειμώνα-άνοιξη εμφανίστηκαν ο John Cale στο Θέατρο Κολεγίου, ο Alvin Lee στο Blues Hall, οι Audioweb στο Mad, οι Death in June στο Bug, οι ? and the Mysterians στο Blues Hall, οι Bevis Frond, Flaming Stars, Lydia Lunch, Gallon Drunk, Fleshtones στο Αν και οι Petrer Hammill, Mercury Rev, Sonic Youth, Jonathan Richman, Creatures, James Taylor Quartet, Porcupine Tree, Rotting Christ, Six By Seven, Steve Wynn, Deus, Faithless, 6 By 7, Apocalyptica, στο Ρόδον. Το καλοκαίρι στο Γκάζι εμφανίστηκε η Diamanda Gallas, οι Mettallica με τους Monster Magnet στη Ριζούπολη, oι Saint Etienne στο Αεροδρόμιο/Camel ενώ οι Residents, Rene Aubry, Dr. John, James Brown, Massive Attack, Suzanne Vega, Brandford Marsalis, εμφανίστηκαν στο Λυκαβηττό. Στις 12,13,14 και 15 Iουλίου στον Αγ. Κοσμά πραγματοποιήθηκε το τρίτο κατά σειρά Rockwave Festival : Την πρώτη μέρα εμφανίστηκαν οι Manowar, Mercyful Fate, Immortal, Rotting Christ, Nightfall, τη δεύτερη οι Blur, Placebo, Deus, Mercury Rev, Purple Overdose και Ονειροπαγίδα, την τρίτη οι Garbage, Patti Smith, Fun Lovin' Criminals, Terrorvision, Bokomolech, Make Bellieve και την τελευταία οι Prodigy, Afghan Whigs, Bloodhound Gang, Queens of the Stonage, Earthbound και Sigmatropic. Στον Άγιο Κοσμά εμφανίστηκαν το καλοκαίρι και οι R.E.M.. Το φθινόπωρο-χειμώνα στο Αν εμφανίστηκαν οι Dead Moon, Gallon Drunk, οι Iron Maiden στο Περιστέρι, oι Hugo Race, Steve Harley στο Camel, οι Drugstore στο Mad, οι Tindersticks στη Σφεντόνα και οι Clan of Xymox, Blaine L. Reininger, Morrissey, Walkabouts, Marianne Faithfull, Deus, Spain, Iggy Pop, Arab Strap, Uriah Heep, Violent Femmes, Brand New Heavies, Death in Vegas, Screming Jay Hawkins, Sneaker Pimps, Steven Brown με Blaine Reininger και Puressence, στο Ρόδον.

Η συνέχεια την επόμενη Τρίτη 4 Μαρτίου.

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Ούτε να με πληρώνανε...

Όποια συναυλία και να διαλέξεις, από αυτές που στοιχειώνουν το μυαλό σου και τις ξανακούς κατά καιρούς στο κεφάλι σου -που έχει διαπιστωμένα την καλύτερη ακουστική από όλα τα μέγαρα μουσικής μαζί- θα περιγράφεις μια από αυτές και όχι όλες. Μιλώντας όμως για μια είναι σαν να έχεις μιλήσει για όλες, αφού η γνήσια χαρά που νιώθεις όταν έχεις απολαύσει ένα έργο τέχνης και έχει συμβεί στην ίδια βραδιά να συνδυαστεί με τις κατάλληλες συνθήκες-καιρικές , ακουστικές, χρονικές,προσωπικές και ό,τι άλλο απασχολεί τον καθένα -είναι η ίδια εκδήλωση της ευτυχίας κάθε φορά και ας είναι άλλη η μορφή της ή η έντασή της.

Είναι γνωστό, και για όσους δεν το ξέρουν το λέω τώρα, ότι είμαι αρρωστάκι με έλληνες καλλιτέχνες και κυνηγάω συναυλίες τους-εξ ου και η ένωση για τη διάσωση της 'καραγκούνας' μην ξεχνιέστε!. Παρόλ' αυτά θα κάνω την υπέρβαση και θα πω για μια συναυλία που μου άλλαξε την οπτική γωνία από την οποία παρακολουθούσα την ξένη μουσική ως τότε. Για την ακρίβεια, η ξένη μουσική ως τότε ήταν θόρυβος και μόνο θόρυβος. Δεν πήγαινα σε συναυλία ούτε να με πληρώνανε!

Εκτός από τους Rolling Stones που πήγα όπως οι περισσότεροι για τουρισμό και γιατί είναι τόσο οικείο το άκουσμα όσο ο ύμνος της ΑΕΚάρας στους γηπεδικούς.

Δεν τους ήξερα πριν πάω. Τους είχα ακούσει σε κατι συζητήσεις και είχα ακούσει και κάτι τραγούδια αλλά κατά τα άλλα...μεσάνυχτα. Και δεν μου έλεγε και τίποτα το ότι θα έρθουν για συναυλία. Από το ένα έμπαινε και άπ'τ' άλλο έβγαινε. Όρεξη δεν είχα καμία να τρέχω καλοκαιριάτικα να ακούω συγκροτήματα με ξένη μουσική-ποιός να μου το έλεγε ότι τώρα θα παρακαλούσα να τους ξαναδώ!

Έλα όμως που είχαν προηγηθεί τα γενέθλια μου και η δικιά μου θεώρησε ιδανικό δώρο ένα εισητήριο στους Radiohead. Αυτό ήταν. Μια μικρή προετοιμασία με λίγα ακούσματα στο σπίτι- μην είμαστε και εντελώς ανίδεοι- και να σου τους ανεβαίνουν στο Λυκαβηττό. Και φυσικά δεν λείπουν τα απρόοπτα και για να πληρωθεί και αυτός ο χρησμός εμπιστευόμαστε το γνώστη και πιό έμπειρο των συναυλιών που μας ανεβάζει στο Λυκαβηττό αλλά από λάθος μεριά, γιατί κάνει τον καμπόσο, και αντί να πάμε στο θέατρο ανεβαίνουμε με φόρα στα βραχάκια μάλλον γιατί "από δω πάν κι άλλοι". Αφού ξεπεράσαμε αυτό το εμπόδιο φτάσαμε επιτέλους στο χώρο της συναυλίας και όλα τα υπόλοιπα είναι πάνω κάτω ίδια για όλους όσους θα γράψουν κάτι για μια αγαπημένη τους συναυλία.

Πήγα στο Λυκαβηττό χωρίς να περιμένω τίποτα, χωρίς να έχω στο μυαλό μου κάτι συγκεκριμένο και χωρίς απαιτήσεις από τον καλλιτέχνη, χωρίς αγαπημένα τραγούδια που θα έπρεπε απαραιτήτως να ακούσω, χωρίς καν μια εικόνα που θα περίμενα να δω. Πήγα με καθαρό μυαλό. Και με απογείωσαν.
Τα κομμάτια ήταν αποκάλυψη και τα τζαμαρίσματα που έδιναν και έπαιρναν το καλύτερο επιχείρημα για να ακούσει κάποιος μουσική. Η ατμόσφαιρα μαγική και ο αυθορμητισμός της μπάντας έδινε την αίσθηση μιας σχολικής παρέας που γουστάρει να παίζει μουσική αλλά έχει "παικτικά" το αποτέλεσμα μιας επιμελώς δουλεμένης ομάδας που αφήνει να την παρασύρει μόνο η μουσική. Αυτή που υπάρχει και αυτή που δεν έχει παιχτεί ακόμα. Ισορροπία ανάμεσα στο "απτό" και στο "άρρητο". Σε αυτό που μας ενώνει και σε ό,τι μας χωρίζει.

Εκείνο το βράδυ γνώρισα τους Radiohead και από τότε δεν έχουμε ποτέ χωριστεί. Όσο για την παρέα που με τράβηξε, θέλοντας και μη, στο Λυκαβηττό, έχω χρεώσει αυτή τη συναυλία στα θετικά τους και είναι σίγουρα κάτι που θα τους ξελασπώσει σε δύσκολες στιγμές.

P.S. Gbal βάλε κανά βιντεάκι να σφίξει λίγο η σούπα!

Ευτυχώς ήμουν εκεί (Β’ μέρος)...

Χθες μάθαμε από τη στήλη του Δ. Κανελλόπουλου στο avopolis ότι τον ερχόμενο Ιούλιο στα πλαίσια του “Fly Beeyond Festival” - σε χώρο που ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί - θα δούμε για 3η φορά τους αγαπημένους μας “Massive Attack” και έφτιαξε πραγματικά η μέρα μας…Είναι οι «άγγελοι» μας, τι να κάνουμε, όπως θα διαβάσετε παρακάτω…Στο χώρο του Metal, άλλα 2 μεγάλα ονόματα οι Judas Priest και οι Opeth λέγεται ότι θα έρθουν στη χώρα μας, σύμφωνα με άρθρο του Γ. Πετρίδη στο blog του…
Που είχαμε μείνει στις δικές μας συναυλίες…?

2002 – Again and again…

Στις 2 του Νοέμβρη του 2002 το βράδυ ήμασταν σε νυχτερινό μαγαζί της Ιεράς Οδού για συναυλία των Archive… Λίγο κουφό, ε...? Ο χώρος δεν ήταν καθόλου καλός... Πολύς καπνός και υπερβολικά πολύς κόσμος... Το συγκρότημα έκανε μια super εμφάνιση και κατάφερε να μας κάνει να ανατριχιάσουμε again & again με τίς πολύ καλές και διαφορετικές εκτελέσεις των τραγουδιών του και με τα απίστευτα φωνητικά του Craig Walker…

2003 – They are my angels…

Πότε : Δευτέρα 14 Ιουλίου
Που : Θέατρο Λυκαβηττού
Ποιοι : Massive Attack

Το συγκρότημα είναι ένα από τα αγαπημένα μου... Μια μπάντα που πειραματίζεται όχι μόνο στο studio, αλλά και στις συναυλίες τους... Έχοντας κυκλοφορήσει το “100th window”, οι Massive μας παρουσιάζουν ένα κολάζ από κάποιες παλιές και κυρίως τις νέες επιτυχίες τους, ενώ στο background, στο video wall εμφανίζονταν μηνύματα, που είχαν στείλει οι Έλληνες fans του συγκροτήματος... Κορυφαία στιγμή το “Safe from Harm” και το επικό “Angel”…




Massive Attack - Karmakoma (09/06/2006)

2005 – We come One… Corporation

Δύο πολύ καλά live παρακολουθήσαμε το καλοκαίρι του 2005... Αρχικά, στις 2 Ιουνίου ανεβαίνουμε στο Θέατρο Βράχων με ψιλόβροχο... Η βροχή με την ώρα μεγάλωνε, με αποτέλεσμα να ματαιωθεί η συναυλία... Πλήρης απογοήτευση... Η κάθε παρέα έψαχνε τον γκαντέμη της και η δικιά μου τον είχε βρεί στο πρόσωπο μου... 6 ημέρες μετά ανηφορίσαμε στο Θέατρο του Λυκαβηττού για μια άλλη συναυλία, τους Faithless, ένα από τα καλύτερα χορευτικά-ηλεκτρονικά groups… Η συναυλία...? Με λίγες μπορώ να συγκρίνω τον παλμό της... Αρχικά, τα κομμάτια κυλούσαν σχετικά ήρεμα, ώσπου στα μέσα του live, ο Maxi Jazz ανεβάζει στροφές και ξεσηκώνει τον κόσμο, που αψήφησε το σημαντικό παιχνίδι της Εθνικής για αυτούς... Λες και το ήξεραν αυτό βέβαια... Κορυφαία στιγμή βέβαια το “We come one” και η συμμετοχή του κόσμου στο τραγούδι, υψώνοντας το αριστερό (κι όχι το μεσαίο) δάχτυλο μας κάθε φορά, που το τραγουδούσαμε...

Λίγες ημέρες μετά μαθαίνουμε ότι τελικά η συναυλία των Thievery θα γινόταν στα τέλη του επόμενου μήνα… Στις 27 του Ιούλη λοιπόν σε μια καλή βραδια (ουφφφφ...), οι Thievery Corporation εμφανίζονται στο Θέατρο του Λυκαβηττού... Ήμασταν από νωρίς όρθιοι, αλλά στις κερκίδες... Έπαιξε το support, η ώρα περνούσε και περνούσε... Το κοινό δυσανασχετούσε, χωρίς όμως να ξέρει τι το περιμένει... Το Ελληνικό κοινό είναι ιδιαίτερα απαιτητικό... Αν το κερδίσεις, θα κάνει τα πάντα για να σου το δείξει... Αυτό κατάφεραν και οι Thievery σε μια βραδιά, που είχε πολύ καλά φωνητικά, χορευτικούς – ως επί το πλείστον – ρυθμούς και γενικότερα μια πολύ, πολύ χαρούμενη κατάσταση... Αποκορύφωμα της βραδιάς ήταν το συνεχές – για πολλά λεπτά – χειροκρότημα του κόσμου, αφού είχε τελειώσει η συναυλία και τα φώτα είχαν ανάψει... Το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή και μας βιντεοσκοπούσε... Και με ανοικτά τα φώτα, όλη πάνω στη σκηνή και εκτός προγράμματος, έπαιξαν το “The Heart’s a lonely hunter” σε μια απίστευτη ατμόσφαιρα από όλο τον κόσμο...

2006 – Respect to Eddie & Moz…

Βλέπετε πολλές φορές συγκρότημα να παίζει σε συναυλία για 2,5 ολόκληρες ώρες...? Βλέπετε πολλές φορές έναν τόσο χαρισματικό τραγουδιστή να προσπαθεί να μιλήσει στα Ελληνικά για να ευχαριστήσει το κοινό του..? Βλέπετε πολλές φορές συγκρότημα να προσπαθεί να ευχαριστήσει και τον εαυτό του, παίζοντας την 1η ώρα καινούργια κομμάτια, άγνωστα στο μεγαλύτερο μέρος του κοινού - Βλέπετε το Ελληνικό ραδιόφωνο, δεν ξέρει τους κυρίους αυτούς – και στο υπόλοιπο μέρος της συναυλίας παλαιότερα κομμάτια – αγαπημένα σε όλους μας...? Οι 8.000 περίπου που ήταν στο κλειστό γήπεδο του Ο.Α.Κ.Α., σε ένα όχι και τόσο συναυλιακό χώρο σίγουρα τα είδαν και τα άκουσαν όλα στις 30 Σεπτεμβρίου του 06... Κι αν έλειψαν κάποια από τα κλασσικά κομμάτια των Pearl Jam ήταν σίγουρα πολύ λίγα... Από τις κορυφαίες στιγμές της συναυλίας, η προσπάθεια του Eddie Vedder να μιλήσει στα Ελληνικά και να μας ευχαριστήσει, καθώς και ο συνδυασμός του “daughter” με το “Another brick in the wall” των Pink Floyd και οι πολιτικές του σπόντες για τον Bush…



Pearl Jam - Daughter (30/09/2006)

2 μήνες περίπου μετά, στις 25 Νοεμβρίου έχοντας πήξει στην κίνηση μέχρι το Ολυμπιακό Κλειστό Γυμναστήριο του Φαλήρου, η προσμονή μας να δούμε ζωντανά μια μεγάλη προσωπικότητα της μουσικής ήταν πολύ μεγάλη…Ο χώρος δεν ήταν άσχημος, σε σύγκριση με το ΟΑΚΑ, αλλά όχι και κάτι το φοβερό βέβαια… Ο κόσμος αρκετός, αν και πιστεύω ότι θα έπρεπε να ήμασταν κι άλλοι τόσοι… Κι αφού πήραμε τις μπύρες μας, τα φώτα πέφτουν και η παράσταση αρχίζει… Ιδιαίτερα θεατρικός, ερωτικός και κινητικός ο 47-χρονος πρώην τραγουδιστής των Smiths με πολύ καλή επαφή με τον κόσμο… Η φωνή του…? Σα να μην πέρασε μια μέρα… Η αλήθεια είναι ότι θέλαμε κι άλλο, γιατί είχαμε κακομάθει με τους Pearl Jam, αλλά μην τα θέλουμε όλα δικά μας…




Morrissey in Athens (25/11/2006)

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2008

gbal mix grill – Εβδομάδα 13 – 19/02/2008

1. Duffy – Mercy ( * * * * * ) – Το “Rockferry” της κυκλοφορεί στις 3 του Μάρτη και το περιμένουν πως και πως οι μουσικόφιλοι... Αρκετές φορές, τα Βρετανικά έντυπα μεγαλοποιούν την αξία κάποιων νέων Βρετανών καλλιτεχνών και αυτό δεν είναι τυχαίο... Ο προϋπολογισμός της Βρετανικής κυβέρνησης έχει σε εξέχουσα θέση τα έσοδα από το προϊον της μουσικής τους βιομηχανίας... Έχουμε ήδη ακούσει περίπου πάνω από το μισό δίσκο σε διάφορες live και studio εκτελέσεις... Η αλήθεια είναι ότι φαίνεται πως οι 2 πρώτοι μήνες του 2008 μας δίνουν 2 super albums από τη soul μουσική... Το “19” της Adele και το “Rockferry” της Duffy…

2.
Nick Cave & the Bad SeedsDig Lazarus Dig ( * * * * ) – Ο αγαπημένος Nick Cave με τους super Bad Seeds είναι κι αυτός μέσα στη λίστα όλων όσων κυκλοφορούν το νέο δίσκο τους στις αρχές του Μάρτη... Εμπνευσμένος από το Λάζαρο και τη Νέα Υόρκη, ο Cave προσπαθεί να αποδόσει μια ελεγεία – όπως λέει και ο ίδιος – στη μουσική της Νέας Υόρκης στα 70s… Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου θυμίζει αρκετά τους Clash και είναι ένα από τα καλύτερα singles, που έχουμε ακούσει φέτος...
3
. Adele – Chasing Pavements ( * * * * * ) – Το album και το single της είναι στην 4η και την 5η θέση αντίστοιχα στο UK Chart… Αυτά ναι μεν παίζουν μικρό ρόλο, αλλά σύντομα θα δείτε και θα ακούσετε την επιτυχία της και στο Ελληνικό ραδιόφωνο, το οποίο βέβαια έχει μια διαφορά φάσης, αλλά όταν ανακαλύπτει κάτι, δεν το αφήνει εύκολα... Προς το παρόν, η Adele, η Duffy, οι δίσκοι των British Sea Power και Sons & daughters και ελπίζουμε και αυτοί των Moby και Nick Cave & the Bad Seeds μας προσφέρουν ένα πολύ δυναμικό ξεκίνημο για το δίσεκτο 2008...
4.
Echo Tattoo – Love is free ( * * * * ) – Πολύ καλά φωνητικά από την Εύη Χασαπίδου Watson σε ένα κομμάτι, που άνετα κάνει επιτυχία στο εξωτερικό... Κάποιες φορές η φωνή της μου θυμίζει την Tori Amos… Το συγκρότημα έχει παρουσία εδώ και 19 χρόνια περίπου και αξίζει την επιτυχία και αναγνώριση με το νέο του βήμα...
5
. Moby – Disco Lies ( * * * * , *) – Σε κάθε δίσκο του δε ξεχνά να παρουσιάζει τις πολιτικές, θρησκευτικές και περιβαλλοντικές του απόψεις και ευαισθησίες... Στις αρχές της δεκαετίας του 8ό ήταν μέλος ενός hardore punk group… Στη συνέχεια, αλλάζει εντελώς κατεύθυνση και γίνεται house dj… Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο με πτυχίο Κοινωνιολογίας... Το 1989 υπογράφει το 1ο του δισκογραφικό συμβόλαιο... Όσο κι αν δημιούργησε αρκετά singles, η πρώτη του δουλειά ήρθε το 1995 με το εξαιρετικό “Everything is wrong”…
6. Adele – Cold Shoulder ( * * * * , * ) – Πρόκειται για το 3ο single της από το “19”, το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα... Όσο κι αν το “Chasing Pavements” έχει σκαμπανεβάσματα στη διάθεση που βγάζει σε όποιον το ακούσει, το “Cold Shoulder” είναι μια από τις αρκετά χαρούμενες στιγμές του δίσκου…
7.
Duffy – Rockferry ( * * * * , * ) – Βρήκα ένα video της Duffy, στο οποίο βρισκόταν στο studio και δοκίμαζε ένα νέο κομμάτι της... Οι φωνητικές της ικανότητες είναι απίστευτα πολλές και φαίνονται πάρα πολύ στο συγκεκριμένο κομμάτι... Μόλις στα 23 της, η Aimee Anne Duffy μετράει ήδη το 1ο της Νο 1 στο UK Chart με το “Mercy” για αυτή τη βδομάδα, σε αντίθεση με το “Rockferry”, που έφτασε στη 45η θέση…
8.
Sons & Daughters – Darling ( * * * * * ) – Η Adele Bethel (φωνή – κιθάρα) και ο David Gow (drums) είχαν παίξει μαζί με τους Arab Strap πολύ πριν τη δημιουργία των “Sons & Daughters”, ώσπου σε μια περιοδεία του συγκροτήματος η Adele γέννησε την ιδέα δημιουργίας του συγκροτήματος...
9.
Raining Pleasure – Love was just a girl ( * * * * , * ) – Ακόμη δεν έχει κυκλοφορήσει κάποιο single από το νέο δίσκο τους όσο κι αν έχουν περάσει 2 μήνες περίπου από την κυκλοφορία του... Το συγκεκριμένο κομμάτι θυμίζει έντονα Scissor Sisters – ίσως λόγω της χροιάς της φωνής του Βασιλικού κάποιες στιγμές – και είναι σίγουρα ένα από τα υποψήφια singles…
10.
Jack JohnsonIf I had eyes ( * * * * ) – Για την τρέχουσα εβδομάδα είναι στην κορυφή και του Billboard και του UK Chart… Ένας ήρεμος δίσκος με πολλές κθαριστικές pop στιγμές... Το τραγουδάκι είναι το 1ο single του δίσκου και είναι αρκετά καλό... Όσο για το δίσκο, πρέπει να πω ότι με 2 ακούσματα, δε με κέρδισε …
11. Massive Attack – Any Love ( * * * * ) – Από την πραγματικά πολύ καλή συλλογή “Back to Mine Krafty Kuts”, που μας παρουσίασε πριν λίγες ημέρες ο Λευτέρης, ανακαλύψαμε και την πολύ καλή εκτέλεση του “Any Love” των Massive Attack... Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι το 1ο single που κυκλοφόρησε το συγκρότημα το 1988... Από τη συλλογή ξεχωρίζουν κι άλλες ενδιαφέρουσες εκτελέσεις, όπως οι εξής: “Sharpshooters - Pork Pie Stride”, “Pete Rock & C.L. Smooth - They Reminisce Over You” και “Powerhouse 3 - Making A Living”…
12
. Morrissey – All you need is me ( * * * * ) – Πρόκειται για το 2ο καινούργιο τραγούδι του Moz από το “Greatest Hits” του... Για μένα, δεν είναι καλύτερο από το “That’s how people grow up”… Είναι όμως ένα κλασσικό καλό τραγούδι Morrissey…
13.
REM - Supernatural Superserious ( * * * * ) – Το Accelerate είναι το 14ο studio album τους, που αναμένεται να κυκλοφορήσει την Πρωταπριλιά του 2008... Το κομμάτι αυτό είναι το 1ο single του album και κυκλοφόρησε στις 11 του μήνα... Έχει βγει άλλο ένα τραγούδι του δίσκου στο Youtube – το ομώνυμο – το οποίο βρίσκεται – κι αυτό – στο κλασσικό ύφος του συγκροτήματος και δε φαίνεται να είναι κάτι το ιδιαίτερο....
14.
Sheryl CrowShine over Babylon ( * * * * ) – “Detours” λέγεται ο νέος δίσκος της Sheryl Crow, που βγήκε στα δισκοπωλεία στις 5 Φεβρουαρίου με 1ο single το συγκεκριμένο κομμάτι... Το “Shine over Babylon” έχει folk-rock στοιχεία και βρίσκεται κοντά στη μουσική του μεγάλου Bob Dylan … Ένα άκουσμα έχουμε κάνει στο δίσκο, χωρίς προς το παρόν να μας προσφέρει πολλά να πούμε για αυτόν... Ίδωμεν...
15.
Gnarls Barkley – Run ( * * * * ) – Και οι δυο τους έχουν ξεχωριστές καριέρες, πέρα από τους Gnarls Barkley… Ο Cee-Lo συμμετείχε στο Αμερικάνικο hip hop συγκρότημα “Goodie Mob”… O Danger Mouse ήταν παραγωγός της μεγάλης επιτυχίας των Gorillaz “Demon Days”… Ακόμη, πήρε αρκετά καλές κριτικές για το “Grey Album” του, στο οποίο συνδύασε το “White album” των Beatles και το “Black Album” του Jay-Z.…
16
. British Sea Power – The Great Skua ( * * * * ) – Οι απόψεις των εντύπων διίστανται για το “Do you like rock music?”… Υπάρχουν αρκετές θετικές κριτικές (Pitchfork Media, NME) – πέρα από τη δική μας – και άλλες αρνητικές, που γράφουν ότι το album είναι κενό και προσπαθεί να μιμηθεί τους Arcade Fire (Popmatters, Twisted Ear) …
17.
Hercules & the love affair – Blind ( * * * * , * ) – Το 1ο single τους “Classique #2"/"Roar” κυκλοφόρησε τον περασμένο Σεπτέμβρη…
18.
Goldfrapp – A&E ( * * * * ) – Ένα πολύ γλυκό pop 3-λεπτο και κάτι ακόμη, ντυμένο με την απίστευτη – μαγευτική – ταξιδιάρικη φωνή της όμορφης Alison Goldfrapp… Οι Goldfrapp είναι ουσιαστικά ένα ντουέτο, στο οποίο πέρα από την Alison συμμετέχει ο Will Gregory…
19.
Malcolm Middleton – Fuck it, I love you ( * * * , * ) – Το 2007, ο Malcolm Middleton δημιούργησε ένα τραγούδι σχετικά με το να πεθαίνεις μόνος σου... Το “We ’re all going to die” κυκλοφόρησε στις 17 του Δεκέμβρη ως το 4ο single του “A Brighter Beat”...
20.
Hot Chip - Ready For The Floor ( * * * * ) – Με 2 ακούσματα δε μου άρεσε το “Made in the Dark”, όσο κι αν το εν λόγω single δικαίως κάνει μια σχετική επιτυχία…

Δείτε όλα τα videos της Λίστας

Συναυλίες ξένων συγκροτημάτων στην Ελλάδα (Α' μέρος)

Σε αυτήν την σειρά από posts θα κάνω μία αναφορά στις σημαντικότερες συναυλίες ξένων συγκροτημάτων που έχουν γίνει στην Ελλάδα από την πρώτη εμφάνιση των Rolling Stones το 1967 στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας έως και σήμερα, θα δώσω λίγο και τις δικές μου εντυπώσεις για τα καλύτερα live που έχω δει στην Αθήνα και βλέπουμε τι άλλο! Δεν ξέρω κατά πόσο ενδιαφέρει, αλλά νομίζω ότι είναι ένας καλός οδηγός για την εξέλιξη των συναυλιακών δρώμενων στη χώρα μας . Για τις παραλείψεις, οποιαδήποτε πρόσθετη πληροφορία θα μου είναι πολύ χρήσιμη.

ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ 1950, 1960 ΚΑΙ 1970

Στις δεκαετίες του '60 και του '70 ελάχιστα ξένα ονόματα ήρθαν στη Ελλάδα. Το 1957 μας επισκέφθηκαν οι Platters, ενώ το 1961 η Caterina Valente και ο Perez Prado με την ξακουστή ορχήστρα του. Η πρώτη μεγάλη, αλλά συνάμα και η τελευταία για αρκετά χρόνια, rock συναυλία ξένου ονόματος στην Ελλάδα έμελλε να είναι επεισοδιακή: 17 Απριλίου 1967, 4 ημέρες δηλαδή πριν τη δικτατορία των συνταγματαρχών, στο γήπεδο του Παναθηναϊκού εμφανίζονται οι Rolling Stones. O Mick Jagger έδωσε εντολή σε κάποιον από την "ακολουθία" του να μοιράσει στον κόσμο τα κόκκινα γαρύφαλλα μιας τεράστιας ανθοδέσμης, με αποτέλεσμα την βίαιη επέμβαση του τότε αστυνομικού διευθυντή και την απότομη και άδοξη διακοπή της πρώτης μεγάλης rock συναυλίας στην Αθήνα! Τη δεκαετία του 1970 δεν πραγματοποιήθηκε καμία μεγάλη rock συναυλία.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1980

Το τέλος εποχής ήρθε τον Μάρτιο του 1980 όταν εμφανίστηκαν οι Police στο Σπόρτινγκ. Την ίδια χρονιά μας επισκέφθηκαν και οι Ιan Gillan στη Ριζούπολη, Joan Baez και Ray Charles στο Λυκαββηττό, Lene Lovich, Koko Taylor και Albert Collins στο Σπόρτινγκ, οι Fisher Z και ο Τom Robinson στο Θέατρο Ολύμπια και τέλος οι Charles Aznavour, Dalida, Joe Dassin στο Παναθηναϊκό στάδιο. Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1980 εμφανίστηκαν και οι Amanda Lear, Dizzy Gillespy, Al Bano και Romina Power, Duke Ellington, Ella Fitzerald και Shirley Bassey.

Το Σεπτέμβριο του 1981 ο Rory Gallacher έπαιξε στο γήπεδο της AEK, ενώ αρχές φθινοπώρου του 1982 πραγματοποιήθηκε ένα τριήμερο mini festival στο Σπόρτινγκ όπου έπαιξαν οι Birthday Party, Fall και New Order. Το 1982 ήρθαν για συναυλίες οι Roxy Music, Talking Heads και B.B. King.
Το 1983 οι Bauhaus εμφανίστηκαν στο Σπόρτινγκ, όπως και οι U.F.O. και Uriah Heep. Το 1984 εμφανίστηκε ο Eric Clapton στο Σπορτινγκ, o Nick Cave στο club Hima, οι Dire Straits στο ΣΕΦ τον Μάϊο του 1985 και ο Mike Oldfield.


Ο Ιούλιος του 1985 έμελλε να ήταν σημαδιακός για τα συναυλιακά δεδομένα της χώρας μας, αφού στο Παναθηναϊκό στάδιο έγινε το πρώτο μεγάλο Rock Festival στην Αθήνα: Rock in Athens λοιπόν και την πρώτη μέρα 23/7 εμφανίστηκαν οι Telephone, Depeche Mode, Stranglers και Culture Club, ενώ την δεύτερη 24/7 οι Talk Talk, Nina Hagen, Cure και Clash.
Το 1986 στην Αθήνα εμφανίστηκαν οι Dream Syndicate, Saxon, Status Quo και Graham Parker.
Το καλοκαίρι του 1987 στο Λυκαβηττό εμφανίστηκαν οι B.O.C., Chuck Berry, Peter Gabriel, Black Sabbath, ενώ στο Βεάκειο πραγματοποιήθηκε ένα mini allternative φεστιβάλ με τους Fleshtones, Dream Syndicate, Hoodoo Gurus και τους δικούς μας Jaywalkers. Αρχές φθινωπόρου έπαιξαν οι 3 Jones, Wipers, Green on Red και ο Nick Cave με τους Bad Seeds. Στις 6 Νοεμβρίου 1987 ανοίγει τις κουρτίνες του για πρώτη φορά το ιστορικό club ΡΟΔΟΝ:LIVE! και στη σκηνή του εμφανίζονται οι Αυστραλοί Triffids, ενώ έως το τέλος του χρόνου έπαιξαν εκεί οι Creeps, Paul Roland, John Cale, Yo La Tengo, TV Personalities και Nikki Sudden.

Τον χειμώνα - άνοιξη του 1988 στη σκηνή του Ρόδον ανέβηκαν οι Nick Gravenites, Gun Club, Opal, Steel Pulse, Pere Ubu, New Model Army, Sonic Youth, Steppes, Go Betweens, Fall, Jonathan Richman με τους Modern Lovers, Damned, Alvin Lee και Died Pretty. To καλοκαίρι εμφανίστηκαν ο Iggy Pop και οι Jethro Tull στη Ριζούπολη και οι Triffids στο Πεδίο του Άρεως σε ένα festival που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Στις 3 Οκτωβρίου στο ΟΑΚΑ πραγματοποιήθηκε η μεγάλη συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας με τους Bruce Springsteen, Peter Gabriel, Sting, Tracy Chapman, Youssou n' Dour. Tον Σεπτέμβριο οι Iron Maiden έπαιξαν στη Νέα Φιλαδέλφεια, ενώ συναυλία έδωσε και ο Bryan Adams. Tο φθινόπωρο - χειμώνα στο Ρόδον εμφανίστηκαν οι Eric Burdon, Psychic T.V., Bo Diddley, Mission, Savage Republic, Christian Death, Robin Hitchcock, Suicide, Dream Syndicate, Wailers, Salif Keita, Sly and Robbie, Youssou n’Dour, Gregory Isaacs και Band of Holy Joy. Toν Δεκέμβριο μας επισκέφθηκε η Siouxsie με τους Banshees στο Σπόρτινγκ.

To χειμώνα και την άνοιξη του 1989 έδωσαν συναυλίες οι Randy Newman στο θέατρο Παλλάς, Johnny Thunders στο Tessera και UB 40 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ενώ στο Ρόδον εμφανίστηκαν ο Jonathan Ritchman, ο Steve Harley με τους Cockney Rebell, ο Peter Hamill, οι Died Pretty, οι Green on red, ο Dr Feelgood, οι Womack and Womack, οι Running Wild και ο Greg Sage με τους Μedicine Show. Ο Μάϊος του 1989 ήταν ιδιαίτερα θερμός συναυλιακά αφού βρέθηκαν στην Αθήνα ο Νick Cave με τους Bad Seeds, οι Ramones και οι Pixies στο Ρόδον, οι Cure στο γήπεδο της ΑΕΚ και οι Pink Floyd στο ΟΑΚΑ. Ο Stevie Wonder εμφανίσθηκε τον Ιούνιο στο γήπεδο του Πανιωνίου, ο Bob Dylan στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και οι Bonie Tyler, Joan Jett και Run D.M.C. στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Το φθινόπωρο και το χειμώνα στο Ρόδον εμφανίσθηκαν οι Brian Ritchie, Wishbone Ash, Destruction, Αmerican Music Club, Chris Isaac, Kaoma, Residents, House of freaks, Primal Scream, Godfathers, Paul Roland με τους Steppes και τους Fallen Angels, Uriah Heep και Candlemass.

Η συνέχεια την επόμενη Τρίτη 26/02/2008.

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Ευτυχώς ήμουν εκεί (Α’ μέρος)...

Οι αγαπημένες μου συναυλίες... Μμμμμ (αρκετά μμμμ)... Δύσκολο να μιλήσεις για όλες, γιατί κάθε μια από όσες ξεχωρίζουν, είχε τη δικιά της πινελιά, είχε γίνει κάτω από διαφορετικές συνθήκες... Αφήστε που πάντα παίζει ρόλο και η δικιά σου διάθεση...

Με το σκεπτικό ότι θα ξεχάσουμε αρκετές από αυτές τις στιγμές, πίνοντας το απαραίτητο αρωματικό καφεδάκι (πάλι πολλά μμμμ...), ας ξεφυλλίσουμε τις σελίδες του ημερολογίου – που δεν υπάρχει – και ας θυμηθούμε συγκροτήματα – όμορφες φωνές – παρουσίες – παραλειπόμενα και μερικά ίσως από τα καλύτερα live, που έγιναν στην Ελλαδίτσα μας και μπορούμε να πούμε υπερήφανα ότι «ναι ευτυχώς ήμουν εκεί...» ...

1996... Ο Αλκίνοος στην παραλία...

Η αλήθεια είναι ότι λόγω των σπουδών στη Σάμο είχα πάντα το παράπονο ότι έχανα πολλές συναυλίες, όσο κι αν έκανα ταξίδια ειδικά για live ή festival… Το πρώτο live που θυμάμαι ακόμη, έγινε ένα καλοκαίρι πριν πάνω από 10 χρόνια – ούτε καν θυμάμαι... Αχ, με βαραίνουν τα χρόνια... – ήταν από έναν Έλληνα τραγουδοποιό... Σε μια παραλία στο Πεταλίδι (35 χλμ από την Καλαμάτα), εμείς καθόμασταν στην αμμουδιά, η σκηνή ήταν μέσα στη θάλασσα και τριγύρω ήταν δεκάδες καϊκάκια φωτισμένα... Ξάφνου σε ένα από αυτά εμφανίζεται μια από τις νέες μεν, μεγάλες δε μορφές του Ελληνικού τραγουδιού: ο Αλκίνοος Ιωαννίδης... Κρατούσε ένα βεγγαλίκό και ταυτόχρονα με την έλευση του η νύχτα μας γέμισε με διάφορα χρώματα, από τα πυροτεχνήματα των διοργανωτών...

Με μια πολύ κεφάτη ορχήστρα, ο Αλκίνοος έπαιξε για 2 ώρες περίπου κάποια από τα τραγούδια που είχε κυκλοφορήσει και αρκετές διασκευές... Για τη φωνή, την ακουστική, καθώς και την όλη ατμόσφαιρα νομίζω ότι μπορείτε να φανταστείτε – ιδίως αν έχετε παρακολουθήσει συναυλία του Ιωαννίδη... Αφού λοιπόν πέρασαν 2 ώρες περίπου αφήνει την κιθάρα του, βγάζει τα ρούχα του και βουτάει στα θάλασσα, αφήνοντας τους υπόλοιπους να τζαμάρουν για 15 λεπτά περίπου... Η συνέχεια..? Ο Αλκίνοος επιστρέφει και σε μια επικοινωνία με τον κόσμο παίζει μόνος του με την κιθάρα του ότι του ζητήσει ο κόσμος για άλλη μια ώρα περίπου... Λες και ήταν ένας φίλος και είχαμε μαζευτεί σε μια παραλία να πιούμε τις μπύρες μας και να τραγουδίσουμε μαζί...

1998 – Το 1ο Rockwave

Λίγα χρόνια μετά, τον Ιούλιο του 1998 επιτέλους ήμουν σε ένα festival, στο 1ο Rockwave Festival, στη Φρεαττύδα, στον Πειραιά... Πολύς κόσμος, πολύ σκόνη και ταλαιπωρία... Άξιζε όμως... Ο Moby ήταν ίσως μια από τις αποκαλύψεις του 4-ημέρου τότε... Οι δικοί μας «Τρύπες» super όπως σε κάθε live τους και ο μεγάλος Nick Cave και οι Bad Seeds μας απέδειξαν πόσο μεγάλοι καλλιτέχνες είναι... Απίστευτα ποιητικός και θεατρικός... Λυρικός και συνάμα οργισμένος ο Cave, σε σημείο να καταφέρνει να συνδυάζει το οργισμένο παρελθόν του (Birthday Party) και το πιο μελωδικό παρόν του...

Δυστυχώς, δεν ήμουν στην ημέρα των Portishead και για αυτό εύχομαι κι εγώ να μας συμπεριλάβουν στην καλοκαιρινή περιοδεία τους... Όμως ήμουν στην τελευταία ημέρα του festival… Την ημέρα των Sonic Youth και των Pulp… Με τους πρώτους μεγάλωσα και η αλήθεια είναι ότι δεν τους χόρτασα μέσα στη 1 ώρα, που έπαιξαν πριν τους Pulp… Θυμάμαι το χαρακτηριστικό για το συγκρότημα θορυβώδες τελείωμα τους, που μας άφησαν όλους χαμένους να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι είδαμε μόλις την περασμένη ώρα ... Τη συνέχεια ομολογώ ότι δεν την περίμενα τόσο καλή... Ο Jarvis Cocker μου απέδειξε ότι είναι ένας πολύ – μα πολύ – χαρισματικός performer… Ιδανικό τελείωμα του Rockwave…

1999... Τα ποιήματα της Patti…

Την επόμενη χρονιά το Rockwave μεταφέρεται σε ίσως τον καλύτερο χώρο, από όσους έχω πάει... Όχι ότι το Terra Vibe υστερεί, αλλά ο Άγιος Κοσμάς είναι και πολύ καλός χώρος για συναυλίες και πιο εύκολα προσβάσιμος... Στις 13 του Ιούλη, αφού είχα απολαύσει τις μελωδίες των Mercury Rev και την ορμή των deus περίμενα να ακούσω για 1η φορά τους Placebo… Ναι πάντα όποιος τους βλέπει για 1η φορά θα πει ότι είναι εκρηκτικό το live τους... Πάρα πολύ καλοί... Το κλείσιμο της βραδιάς, όσο κι αν οι Blur είναι μεγάλο συγκρότημα, δε με ικανοποίησε... Κι έτσι ερχόμαστε στην προτελευταία ημέρα... Την ημέρα της Patti Smith… Εντάξει καλοί ήταν και οι headliners garbage, αλλά η Patti Smith είναι άλλο πράγμα... Μια από τις μεγαλύτερες φωνές της μουσικής μας απήγγειλε, μας έβγαζε την καρδιά της, την οργή της, τα πιστεύω της.. Ήταν μια συναυλία από τα παλιά, που είχε καταφέρει να κερδίσει και τις νέες καρδιές, μια από τις οποίες ήταν και η δικιά μου ...

2000... Watch out the (karma) police is coming …

Η νέα δεκαετία μπήκε και μας έδωσε το 1ο καλοκαίρι της μια συναυλία, που ακόμη ονειρευόμαστε... Ήταν Τρίτη βράδυ στις 27 του Ιούνη και εμείς ανηφορίζαμε για το Θέατρο του Λυκαβηττού... Στην πορεία μας κάνουμε λάθος και ανεβαίνουμε τα κλασσικά βραχάκια... Ο κόσμος κι εκεί πολύς... Ποιος περίμενε ότι ο Thom Yorke θα τους αφιέρωνε και τραγούδι... Όπως έγραφα πριν χρόνια στο «Χώρος ΖΗΝ» (το περιοδικό των φοιτητών της Σάμου) : «Η σχέση των Radiohead με το κοινό ήταν φοβερή.. Λες και ήταν στο studio και έπαιζαν στους φίλους τους τα καινούργια τους κομμάτια και κάποια παλιά για να κάνουν κέφι.. Ούτε που να ακούσουν βέβαια για το ‘Creep’.. Όσοι περίμεναν μια πολύ rock συναυλία σίγουρα απογοητεύτηκαν.. Όσοι όμως ήρθαν να ακούσουν μια πρόβα του συγκροτήματος, που να παίζει περίπου όλα τα τραγούδια του με διαφορετικό τρόπο εντυπωσιάστηκαν.. Σε κάποια στιγμή της συναυλίας, ο Thom Yorke είπε στους ριψοκίνδυνους που είχαν σκαρφαλώσει στα βραχάκια του Λυκαβηττού : ‘Watch out the (karma) police is coming …‘».. Μακάρι, να ξεπεραστούν τα όποια προβλήματα και να τους δούμε το ερχόμενο καλοκαίρι...

Η συνέχεια την ερχόμενη Πέμπτη 21/02/2008...