Τι έγιναν όλοι εκείνοι;....

Γειά σας και πάλι.

Ετούτη τη φορά επανέρχομαι με αφορμή διάφορα σχόλια-άρθρα για τους ξένους καλλιτέχνες, και τις μεγάλες συναυλίες στις οποίες έχουμε πάει.
Παρ'όλο που όλοι κάτι έχουμε να πούμε, λίγο ή πολύ, για τους ανθρώπους που έχουν χαρακτηρίσει την πορεία μας στο μουσικό χώρο, είτε σαν ακροατές, είτε σαν εκτελεστές, μένει μια μικρή παράμετρος την οποία δεν την κοιτούμε καθόλου, ή εντελώς αποσπασματικά, και κατά καιρούς αναιμικά.

Αλήθεια, φίλες και φίλοι. Ποσες φορές έχετε πάει στο "Άν" σε Battle of the Bands; Πόσες φορές έχετε πάει σε κάποιο live κάποιου μικρού γκρούπ, κάπου στην Αθήνα; Πόσες φορές έχετε δεί κάποιο σχήμα, στο οποίο δεν παίζει κάποιος φίλος σας;
Ξέρετε πολύ καλά τις απαντήσεις. Κι εγώ που σας μιλώ, κάποτε είχα την τάση να βλέπω τους 'μεγάλους'. Μέχρι που κάθησα και θυμήθηκα τα παλιά. Έγινα ένας μικρός 'Διακογιάννης'. Όχι για να μεταδώσω αγώνα champions league, αλλά για να δώ μέσα μου.
Και να θυμηθώ οτι πριν καταφέρω και κυκλοφορήσω δίσκο, έκανα αγώνα για να καταφέρω να έχω 30 άτομα, στο σχολικό θέατρο του Δήμου Τάδε, οπου πήγα να παίξω το τραγουδάκι που έφτιαξα με τους φίλους απο το σχήμα. Πριν καταφέρω να είμαι σεβαστός σε έναν πολύπλοκο χώρο, οπου κυριαρχεί ένας ιδιότυπα ελληνικός ανταγωνισμός, ήμουν ένας 'πιτσιρικάς'. Κι η κατάσταση πλέον με έχει ξαναφέρει στην ίδια θέση που ήμουν πριν 10 χρόνια, με μόνη διαφορά, οτι έχω κάπου αφήσει μια σφραγίδα. Αλλά και πάλι, δεν γκρινιάζω, ούτε οικτίρω κανέναν για αυτό. Αλλού το πάω.

Κάποτε πήγα στον "Αν" για να δώ ένα ακόμη Battle of the Bands. Και είδα 4 σχήματα (τα λεγόμενα και "γκρουπάκια"...), οπου βγήκαν με αρκετή αυτοπεποίθηση στην άθλια σκηνή του ιστορικού αυτού μέρους, και έπαιξαν αυτό που ήθελαν, με όποιο τρόπο μπορούσαν.
Και τα κατάφεραν. Όλοι τους.
Και απο τους 'παράγοντες' της ένδοξης ελληνικής 'προεστείας' της alternative μουσικής, παρόντες ήταν μονάχα ο Κουτσούμπας, δυο μέλη των Oh! My Garden, και εγώ, ένα πρώην μέλος των Closer, μετα της τότε αγαπητικιάς του.
Και είδα τους Anima (Birthmark). Και είδα τους Absent Mindead. Για τους οποίους ο γράφων, είχε πάρει συνέντευξη για το περιοδικό επαγγελματικών μηχανημάτων ήχου "Sound Maker".
Και έπαθα πλάκα, φίλοι και φίλες.
Και οι δυο μπάντες, έβαλαν φωτιά. Οι Absent ήταν σχεδόν ... παράνομοι για να παίζουν εκεί μεσα. Ο ένας τους, δεν είχε ακόμη τελειώσει το σχολείο. Αλλα πιστέψτε με. Όταν οι Green Day παίξουν έτσι, τότε το Basket Case θα φαντάζει νανούρισμα.
Τους βρήκα μετά το live, και τους μίλησα. Ο τραγουδιστής τους ένιωθε αμηχανία. Με είχε δεί στο Rockwave. Με ήξερε. Τον τρόμαξα. Αλλα ήταν σαφής. Με έπιασε απο τον ώμο, όταν τελικά μετά απο διάφορες κουβέντες για το σπάσιμο του πάγου κατάφερε και ανοίχτηκε κάπως.
"Όλοι οι άλλοι αδερφέ, δεν δίνουν δυάρα. Το σκεπτικό είναι να τα κάνεις αυτά, όσο είσαι πιτσιρικάς. Μετά παντρεύεσαι, και πάει!"
"Τί εννοείς;" τον ρώτησα.
"Μόνο ο Κουτσούμπας έμεινε. Και οι άλλοι βαριούνται!..."
Και ο τύπος ήταν μόλις ... 19 χρόνων!
Πρόσφατα έμαθα οτι οι Absent πάνε πολύ καλά. Κι οτι τα έχουν αναλάβει σχεδόν όλα μόνοι τους. Κι οτι θα δοκιμάσουν να φύγουν έξω, στην Ευρώπη. Πάλι καλά. Ασχέτως αν βέβαια, μαζί με τις επιτυχίες, κυκλοφορούν και οι φήμες...

Δεν θα επαινέσω κανέναν ή θα θάψω κάποιον άλλον. Όλοι αυτοί, είναι όλοι εμείς.
Αλήθεια, πού έχουμε πάει όλοι; Πού πήγε η διάθεση για ψάξιμο όλων των μεντόρων μας; Όλων αυτών που με τα βραδυνά session τους στο ράδιο της πρωτεύουσας, μας κρατούσαν σε μια περίεργη εγρήγορση; Μας έκαναν να ελπίζουμε, και να πιστεύουμε. Και να χώνουμε τρελά λεφτά στις πρόβες. Και στα στούντιο. Και στις βενζίνες, γιατί το προβάδικο είναι στη Νίκαια, και όλοι μένουμε στο Μαρούσι. Και στην κατσάδα απο τους γονείς. Και στο φτύσιμο απο την όμορφη μεν, αλλά κυριλέ ερωτική μας συντροφιά, γιατί δεν εκπροσωπούμε το κατεστημένο.

Αλλά μήπως τελικά το εκπροσωπούμε;
Κι αν όχι, τότε τί μπορούμε να κάνουμε για αυτό, προτού μας φάει η ίδια πραγματικότητα που τρώει τους τολμηρούς ονειροπόλους;