Ή έχω χάσει το χιούμορ μου...

Χθες άκουσα για πρώτη φορά το νέο χιτάκι του Ηλία Ψινάκη «Έχω πρόβλημα υγείας». Στην τηλεόραση έπαιζε η απονομή χρυσού δίσκου (!) για το αντίστοιχο cd single. Και κάπου εκεί είδα μια πολύ οικεία, γλυκιά φυσιογνωμία, τον ποιητή – συγγραφέα κύριο Μάνο Ελευθερίου. Και έπειτα άκουσα το τραγούδι του...

Κανείς δεν είναι σε θέση να κρίνει έναν πραγματικό άνθρωπο των γραμμάτων και των τεχνών για το έργο του – τουλάχιστον το δέος που νιώθω εγώ για αυτόν τον άνθρωπο δεν μου το επιτρέπει. Αντίστοιχα, ο καλλιτέχνης και ο λόγιος δεν έχουν καμιά υποχρέωση να δημιουργούν με κριτήριο τις απαιτήσεις, τις ελπίδες ή την αισθητική του κοινού τους.

Αυτό που άκουσα όμως – το ίδιο το τραγούδι, χωρίς να επηρεάζομαι από τα πρόσωπα που συμμετείχαν – με μελαγχόλησε. Δεν θα πω τίποτα περισσότερο, μόνο ότι η μελαγχολία αυτή έγινε ακόμα βαθύτερη όταν ψάχνοντας στο internet βρήκα το σημείωμα του Μάνου Ελευθερίου προς τον Ηλία Ψινάκη που υπάρχει στο εσωτερικό του cd single. Είναι αδύνατον να δέσω στο μυαλό μου αυτά τα λόγια, από το χέρι αυτού του ανθρώπου με το συγκεκριμένο τραγούδι.

Ή έχω χάσει το χιούμορ μου, ή είμαι από κάποιον άλλο πλανήτη...

«Ακόμη ένα τραγούδι ριγμένο στον άνεμο σαν φύλλο ενός δένδρου.

θα σταθεί και αυτό στον αέρα και θα παίξει την περιπέτειά του με τα άλλα φύλλα, πράσινα, κόκκινα και κίτρινα.

κάποια στιγμή θα πέσει στο χώμα.

η παράσταση που έδωσε τελείωσε.

Να μαστε πάντα καλά και ο Ηλίας μαζί και να δίνουμε πολλές παραστάσεις κάθε χρόνο.

Η πρεμιέρα μας πάντως ήταν θαυμάσια

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ».