I'm not there

Ο τίτλος του δημιουργήματος του Todd Haynes θα μπορούσε να αναφέρεται στους θεατές που εγκατέλειψαν την κινηματογραφική αίθουσα πριν από το τέλος της προβολής. Ο αριθμός τους δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητος, φυσικό για μια δύσκολη στην παρακολούθησή της ταινία, γεμάτη σύμβολα αλλά και αυτούσιες σκηνές από τη ζωή του Bob Dylan, δοσμένες όμως – και δεμένες μεταξύ τους – σαν μέσα σε έντονο, σουρεαλιστικό όνειρο που σε κάποιες στιγμές σε αφήνει άφωνο από την ισχύ του, όπως στο κομμάτι – αποκάλυψη με την καθηλωτική εκτέλεση του Ballad of a thin man, ενώ σε άλλες σε ωθεί στην αναζήτηση βαθύτερων μηνυμάτων, τα οποία διαισθάνεσαι αλλά δυσκολεύεσαι να κατακτήσεις. Το I’m not there δεν είναι μουσική βιογραφία, αλλά φόρος τιμής στις βασικές επιρροές του Dylan και προσπάθεια προσέγγισης μερικών από τα τόσο διαφορετικά επίπεδα αυτής της πολυσχιδούς προσωπικότητας.

Έξι διαφορετικοί ηθοποιοί πρωταγωνιστούν σε επτά ιστορίες - επτά από τις ‘πολλές ζωές που έζησε ο Dylan’, όπως αναφέρεται στους τίτλους.

Ο μικρός και εξαιρετικός Marcus Carl Franklin ενσαρκώνει τον Woody, την προσωποποίηση των μπλουζ ριζών της μουσικής και της κοσμοθεωρίας του Dylan, και την ισχυρή επιρροή του από τον μπλουζμαν Woody Guthrie.

Ο Ben Whishaw, με διαπεραστικό βλέμμα σε πλήρη αρμονία με το ασπρόμαυρο φόντο του, δηλώνει ότι είναι ο Arthur Rimbaud, του οποίου η ποίηση και ο αντικομφορμιστικός τρόπος ζωής ενέπνευσε τον Dylan, όπως και άλλους σημαντικούς μουσικούς (Jim Morrison, Patti Smith). Η ειδωλοποίησή του με τα τραγούδια διαμαρτυρίας και η μετέπειτα αναγέννησή του ως πιστός Χριστιανός αντιπροσωπεύονται από τους χαρακτήρες Jack και John, τους οποίους ερμηνεύει ο Christian Bale σε διπλό ρόλο.

Ο πρόσφατα και πρόωρα χαμένος Heath Ledger ενσαρκώνει τον Robbie, την ισοπεδωτικά κυνική πλευρά του Dylan που ήρθε στην επιφάνεια μετά το ατύχημα με τη μηχανή του – το οποίο φημολογείται ότι σκηνοθέτησε ο ίδιος προκειμένου να αποδράσει από τις ασφυκτικές πιέσεις και απαιτήσεις από εκείνον - καθώς και τη διάλυση του γάμου του το 1974. Δίπλα του, στο ρόλο της γυναίκας του, η συναισθηματική Charlotte Gainsbourg.

Ο Richard Gere αποτελεί το σύμβολο της Άγριας Δύσης Billy The Kid, ένα μέλος της ομάδας του οποίου είχε υποδυθεί ο Dylan στην ταινία “Pat Garrett and Billy The Kid”, στην οποία ακουγόταν και το “Knockin’ on Heaven’s Door” (1972).

Τέλος, η Cate Blanchett μεταδίδει την αμφισβήτηση τόσο του κοινού απέναντι στο Dylan, όσο και του ίδιου απέναντι στα πάντα, στον κόσμο ολόκληρο, μέσα από τον δικό της, ερμαφρόδιτο και σχεδόν εξαϋλωμένο χαρακτήρα με το χαρακτηριστικό όνομα Jude, σαφή αναφορά στην αποδοκιμασία θεατή από το φολκ κοινό μιας συναυλίας του Dylan, ο οποίος τον αποκάλεσε Ιούδα γιατί θεώρησε προδοσία τον προκλητικά ηλεκτρικό του ήχο.

Υποψιάζομαι ότι όσα κινηματογραφικά καρέ ή οποιοδήποτε άλλο μέσο αποτύπωσης και αν επιστρατεύονταν για να προσεγγιστεί επαρκώς μια τέτοια μορφή της τέχνης αλλά και των κοινωνικών ζυμώσεων όπως ο Dylan, εκείνος και πάλι θα ξεγλιστρούσε, θα μεταμορφωνόταν εκ νέου και χωρίς διάθεση χλευασμού, με απόλυτη φυσικότητα, θα άρθρωνε καθαρά “I’m not there”.

I'm not there - trailer