Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

ψυλλο-λόγια ντέβιλ γουίκ


Ήταν όπως είχε πει κι ο μεγιστοτεράστιος Μανώλης Μαυρομάτης ένα σουτ τηλεφώνημα. Μιλάω ασφαλώς για το «συστημένο γράμμα» του εθνικού μας Ραν-ταν-πλαν στο ματσάκι του τσου-λού με τα κίτρινα υποβρύχια. Έστειλε το τόπι εκεί που…αναπαράγονται οι αράχνες και στον έβδομο ουρανό τους φίλους της ομάδας του που ψάχνουν εναγωνίως από κάπου να πιαστούν. Ο γνωστός και ως τυπάρας, που εξοργίζει τους αντιπάλους με τις ανεκδιήγητες τούμπες του, βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο σημείο και έστειλε με εκπληκτικό τρόπο την μπάλα στο μπακλαβωτό, σφραγίζοντας με αυτό τον τρόπο την πολύ καλή εμφάνιση της ομάδας του σε άλλο ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι. Το τριφύλλι για άλλη μια φορά απέδειξε ότι απέναντι σε συλλόγους με συγκεκριμένη τακτική έχει σχέδιο αντιμετώπισης ενώ απέναντι σε άναρχα σύνολα(όπως τα εγχώρια) δε μπορεί να φτιάξει πλάνο «b». Οι φίλοι του τριφυλλιού από χτες τραγουδούν το γνωστό «ας κρατήσουν οι χωροί» αλλά ο Ten Kate πρέπει να τραβήξει τα γκέμια γιατί ακολουθεί παιχνίδι γοήτρου με το αντίπαλο δέος.

Ο έφηβος επιστρέφει από την ευρωπαϊκή τουρνέ με πέντε τεμάχια(τρία συν δύο) υπεροψίας από τα Γαλλάκια που θεώρησαν ότι θα τα περάσουν με σβηστές τις μηχανές. Σα να μην έφτανε αυτό πίστευαν πως θα συναντηθούν με τη Milan στον Σαν Σίρο. Τώρα που και αυτοί αποκλείστηκαν από το uefa ας κλείσουν ένα φιλικό να τους φύγει ο καημός… Η διαβολοβδομάδα που διανύει(βλέπε Σεντ Ετιέν, Εργοτέλης, βαζελουά στο μπάσκετ, ξανά-μανά Σεντ Ετιέν) δείχνει να μην έχει τελειωμό καθ’ ότι ακολουθεί το ντέρμπι με τους πράσινους στο ποδόσφαιρο, με τους ίδιους στο μπάσκετ που θα κρίνει και την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο και το ματς κυπέλλου με το δικέφαλο του βορρά. Κάποιος να βάλει στοπ στα ανεπιτυχή αποτελέσματα γιατί στον Πειραιά θα στηθούν αγχόνες!!

Κατά τα άλλα στο πρωτάθλημα η πέμπτη θέση που θα οδηγήσει στα play off δεν κρίθηκε αφού το άλογο με το θεό του πολέμου έμειναν στην ισοπαλία. Ο δικέφαλος της Αθήνας πήρε για άλλη μια φορά τη νίκη μετά το 80’. Αυτή η αρμάδα του Bajevic έχει καταντήσει αηδία. Όταν έχει παιχνίδι η ΑΕΚ σας προτίνω να ανοίγετε την τηλεόραση το τελευταίο δεκάλεπτο! Μέχρι εκείνο το λεπτό σερβίρουν σούπα… Τα ίδιο έγινε και στο κύπελο με την Ξάνθη. Τέλος στην ουρά θα έχουμε δράματα. Η Παναγία η Σουμελά έκανε το θάμα της και η ομάδα πήρε το πολυπόθητο τρίποντο που την έφερε μια ανάσα από τη Λειβαδιά. Τσίμπησε βαθμό και το φίδι στους ακρίτες κι έτσι φούστηδες και παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια… Για να μην ξεχνιόμαστε την Κυριακή το φίδι περιμένει στη φωλιά του τις Σέρρες και η Λειβαδιά την ομάδα του Αντώνη(του Ρέμου ντεεε).

Στη σπυριάρα τη μπάλα το πρώτο κουπίδι βρήκε κάτοχο. Η έκπληξη δεν έγινε και πώς να γίνει άλλωστε. Χωρίς επιθετικά συστήματα για εύκολα καλάθια, χωρίς συγκεκριμένες θέσεις οι παίκτες, δίχως αντίδοτο στο κουραστικά ίδιο επιθετικό σύστημα της ομάδας του τριφυλιού, μόνο με ψυχή και τύχη δε γίνεται δουλειά. Δόθηκαν πολλά λεφτά αυτή τη σεζόν αλλά το συνολάκι που έφτιαξε ο δράκος είναι για τα πανηγύρια. Θυμίζει ομάδα αλάνας που παίζει πρώτη φορά με αυτή την σύνθεση. Και να φανταστεί κανείς ότι το τριφύλλι έκανε πολύ μέτρια εμφάνιση!!! Πρέπει να γίνουν τρομερές αλλαγές για να δούμε κάτι διαφορετικό την Κυριακή.

Υ.Γ. ΟΦΗ μου ήρθε η ώρα να μπεις καβάλα στο… άλογο της σωτηρίας.

Lynyrd Skynyrd - Simple man

Comixgrill:The Tale of One Bad Rat

Γνωρίζω τη γνώμη των περισσοτέρων από εμάς για τα ποντίκια. Και εννοώ τα τρωκτικά και όχι το Μίκυ. Διαβάζοντας το συγκεκριμένο κόμικς ίσως αλλάξετε άποψη. Και ο λόγος είναι ο ποντικούλης της ιστορίας μας είναι σύντροφος ενός κοριτσιού που έχει υποστεί σεξουαλική κακοποίηση από τον ..πατέρα της. Αρχίζω λίγο απότομα διότι θεωρώ ότι το στόρυ μας, παρόλο που περιλαμβάνει παιδικές ιστορίες, απευθύνεται σε ενήλικες (τυπικά τουλάχιστον). Το Tale of one bad rat είναι graphic novel με όλη τη σημασία και των δύο λέξεων.

Και θα ξεκίνήσω από το novel. H Helen Potter, η ηρωίδα μας είναι μία teenager που το έχει σκάσει από το σπίτι της, σκεπτόμενη συνεχώς την αυτοκτονία, και η μοναδική της συντροφιά είναι ένα ποντίκι και οι παιδικές ποντικο-ιστορίες της συγγραφέως Beatrix Potter. Και το ταλέντο της. Είναι καταπληκτική ζωγράφος. Μετά από περιπέτειες, "φιλοξενείται" από μια συμμορία, σκοτώνεται το ποντικάκι της από τη γάτα τους, προχωράει βόρεια, δυστυχώς με ωτοστόπ, ακολουθούμενη τα χνάρια της αγαπημένης της συγγραφέως. Παράλληλα εμείς τη βλέπουμε τη φαντασία της, άλλοτε ήρεμη έχοντας μαζί της μια γιγαντιαία εκδοχή του ποντικιού και άλλοτε απελπισμένη κυνηγημένη από ..λύκους πάσης φύσεως. Καταλήγει να φιλοξενείται και να εργάζεται ως σερβιτόρα σε ένα πολύ συμπαθητικό ζευγάρι σε ένα μαγευτικό μέρος και αρχίζει να βλέπει πιο αισιόδοξα τη ζωή της ζωγραφίζοντας.

Το σενάριο δεν είναι καθόλου φλύαρο και είναι ιδιαίτερα εμφανή ο πόνος, η επιβίωση, η δύναμη, το παρελθόν και τι κρατάμε από αυτό για το μέλλον και κατά πόσο μας βοηθάει η τέχνη σε αυτό. Το σημαντικό είναι ότι δίνει μεγάλη βαρύτητα στον πόλεμο ενάντια στην κακοποίηση ενός παιδιού, το οποίο είναι θέμα-ταμπού.

Τώρα για το graphic, οι εικόνες μιλούν απο μόνες τους. Το σκίτσο είναι μοναδικό, τα χρώματα υπέροχα, εκφράζουν τα εκάστοτε συναισθήματα και τα μεταφέρουν στον αναγνώστη. Σκούρα και κόκκινα στα άσχημα και υπέροχες πινελιές στα όμορφα. Αξίζει να σημειωθεί ότι τόσο η φυσιογνωμία των χαρακτήρων όσο και τα τοπία είναι πραγματικά. Επίσης, ο δημιουργός Bryan Talbot, λίγο πριν το τέλος, μας "εμβολίζει" με μια "χαμένη" ποντικο-ιστορία της Βeatrix Potter ώς αλληγορία της ζωής της Helen.Κατά τη γνώμη μου είναι ένα από τα αριστουργήματα της 9ης τέχνης.

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

The Good, the Bad & the Queen 26/02-4/3/09








Περί μουσικής

mafalda :
To αρκετά καλό μουσικό-ντοκιμαντέρ DVD με το περιοδικό ΜΑΧ (χωρίς σχόλια) αφιερωμένο στους Sex Pistols με τίτλο-εννοείται- Never mind the Bollocks. Είχα μια ιδέα αλλά κατάλαβα ότι ήταν πολύ μικρή για το συγκεκριμένο γκρουπ. Έχει συνεντεύξεις απ' όλους όπως είναι τώρα (όσους ζουν βεβαίως-βεβαίως) και από τους πρώην (προ Βίσιους). Από τον Τζόνυ Ρότεν, αν και ψυχάκιας, άκουσα τα πιο σοφά. Δύο χρονάκια κράτησαν και αυτά με το ζόρι. Κατά τη γνώμη μου, θα ήταν αδύνατο να παραμείνουν γκρουπ-βετεράνοι λόγω... ιδιοσυγκρασίας.


gbal :
Δεν είμαι μέσα στους ένθερμους οπαδούς τους, αλλά μου αρέσει η μουσική των Yeah Yeah Yeahs, οι οποίοι επιστρέφουν δισκογραφικά με το "It's Blitz" στις 13 Απριλίου. Ο δίσκος είναι αρκετά καλός στο κλασσικό punk ύφος του συγκροτήματος με περισσότερο όμως ηλεκτρονικά και pop στοιχεία σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους. Μπείτο στο Myspace Site των Yeah Yeah Yeahs - http://www.myspace.com/yeahyeahyeahs και ακούστε το νέο τους single "Zero".



Περί ανέμων και υδάτων


Littlefluflyclouds : Waltz with Bashir .
Μία από τις καλύτερες ταινίες που εχω δει τα τελευταία χρόνια και σίγουρα η καλύτερη φετινή, animation που τσακίζει κόκαλα, ανατριχιαστική μουσική, πολιτική άποψη που δεν χαρίζεται πουθενά Άραβες και Ισραηλινούς.
Αναπάντεχο αριστούργημα
.


halias :
Σωστή τακτική και καλή εμφάνιση για μια ομάδα που έχει πάντα στο μυαλό της την Ευρώπη (ίσως σε βάρος όλων των άλλων) . Για άλλη μια φορά ο Παναθηναϊκός μας θύμισε πως πρέπει να παίζουν οι Ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη , γιατί ας μην γελιόμαστε η τέταρτη ομάδα στην Ισπανία είναι αυτή τη στιγμή πάνω από κάθε Ελληνική ομάδα . Άλλη μια ουσιώδης εμφάνιση και από την τυπάρα που ζει για αυτά τα ματς και σκοράρει .

MikeMous : "Valkyrie" με τον Τομ Κρουζ στον ρόλο του Συνταγματάρχη Count Claus Philipp Maria Schenk Graf von Stauffenberg. Εξαιρετικός ο Tom Wilkinson στον ρόλο του General Friedrich Fromm. Επίσης πολύ δυνατή σκηνή η "στιγμή της έμπνευσης" στο καταφύγιο με τη μουσική υπόκρουση της Βαλκυρίας του Wagner.

halias : Οι σωστές ταινίες πήραν τα (περισσότερα) Oscar . Άξιος νικητής το Slumdog Millionaire , δικαίως και ευνόητο το Oscar για τον Heath Ledger , και περισσότερες καλές ταινίες από ότι περίμενα . Ακόμα και μερικά blockbuster (πχ Dark Knight) άξιζαν και με το παραπάνω υποψηφιότητες. Λίγη ποιότητα σε χαλεπούς καιρούς. Τουτέστιν όσοι μπορέσουν να δουν την νικήτρια ταινία που λίγο θυμίζει Bollywood, να τρέξουν , αξίζει.

ody : Rachel Getting Married: Η νέα ταινία του Jonathan Demme έχει ως βασικό ατού την εξαιρετική ερμηνία της Anne Hathaway, αλλά επίσης διαθέτει στοιχεία που θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα οι μουσικόφιλοι, όπως συνήθως συμβαίνει στις ταινίες του: ο Tunde Abedimpe των TV On The Radio παίζει τον ρόλο του μέλλοντα συζύγου της Rachel, ενώ ο Robyn Hitchcock είναι ο τραγουδιστής της γαμήλιας μπάντας. Σημειώστε ότι η επόμενη δουλειά του θα είναι το ντοκυμαντέρ Neil Young Trunk Show ενώ σειρά θα πάρει και η βιογραφία του Bob Marley .








Περί μουσικής

gbal :
Κάθε χρόνο γκρινιάζουμε συνέχεια για το κόστος των εισιτηρίων συναυλιών που γίνονται στη χώρα μας και βέβαια δικαίως το κάνουμε. Όμως, κάνοντας ένα ψάξιμο για συναυλίες στη Μ. Βρετανία είδα απίστευτα ποσά για εισιτήρια συναυλιών. Πιο συγκεκριμένα, ο Bruce Springsteen παίζει στο Hyde Park στις 28/06 με εισιτηριάκι 175 Ευρώ!!! Οι Coldplay παίζουν στο Manchester στις 12/09 με είσοδο 139 Ευρώ (!!!) και 6 ημέρες μετά παίζουν στο Wembley με 179 Ευρώ είσοδο! Το καλύτερο σας το άφησα για το τέλος : Οι U2 παίζουν στις 10/07 στο Stade de France. στο Παρίσι με εισιτήρια από 169 έως 239 Ευρώ!!! Βέβαια, πρέπει να πούμε ότι τα περισσότερα sites, που είδα έχουν κάποια προσθήκη στην αρχική τιμή του εισιτηρίου, αλλά οι τιμές αυτές που σας γράφω είναι οι μικρότερες που βρήκα. Ετοιμαστείτε να ξεφραγκιαστούμε όταν με το καλό έρθουν στο ΟΑΚΑ, όπως φημολογείται (06/09).


gbal : Πολύ ωραίος χώρος είναι αυτό το Θέατρο Badminton βρε παιδιά, αλλά δεν είναι για συναυλία ρε γαμώτο. Ίσως να φταίει το πως έχω συνηθίσει να απολαμβάνω τις συναυλίες, αλλά τόσο πολύ ήθελα να ακούσω και να δω τους Tindersticks το περασμένο Σάββατο και η αλήθεια είναι ότι πραγματικά άκουσα και το παραμικρό άρπισμα της κιθάρας, αλλά δεν μπορούσα να απολαύσω τη μουσική καθισμένος σε μια καρέκλα, λες και βλέπω το "Benjamin Button"...


Περί ανέμων και υδάτων


mafalda : Το γεγονός υπάρχει πιθανότητα να απαγορευτούν κάποια κόμικς στη Βρετανία σε περίπτωση που εφαρμοστεί κατά γράμμα ένας νέος νόμος για "ακραία πορνογραφικές εικόνες". Ανάμεσα σε αυτά ακούσατε-ακούσατε οι "Watchmen", o "Punisher", το "Killing Joke" και πολλά manga βέβαια.

halias : Τα όσα λέγονται με αφορμή την απόδραση . Το θέατρο του παραλόγου , σε όλο του το μεγαλείο. Καλά πόσο ηλίθιους μας θεωρούν πολιτικοί και δημοσιογράφοι . Κανείς δεν έχει ευθύνη και κανείς δεν καταλαβαίνει το αυτονόητο για το κέντρο διερχομένων της πρωτεύουσας .

Zouglos : Στις συνεντεύξεις που δίνουν οι ποδοσφαιριστές χρησιμοποιούν ακριβώς τις ίδιες λέξεις όλοι...."Σίγουρα το σημερινό παιχνίδι..."Πιστεύω ότι ....και νομίζω ότι"..."Όλα τα παιδιά θα προσπαθήσουμε..."Δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε..."Η αντίπαλη είναι πολύ καλή ομάδα...(και γιατί ρε μπαγλαμά τους υποτιμάς μέσα στο παιχνίδι;). Και φυσικά δεν θα μπορούσε να ξεφύγει το χτεσινό δίδυμο της μετάδοσης Πουρουπουπού - Αλέκος12 (από το ούζο).Πότε είπαμε θα ξαναέχετε απεργία οι δημοσιογράφοι σε μέρα Τσάμπιονς Λιγκ;;;;;

Littlefluflyclouds : Waltz with Bashir .
Αγνοήθηκε από όλους, Ευρωπαικά φεστιβάλ, Oscar, από όλους εκτός από τις Χρυσές Σφαίρες.
Αναμενόμενη αντιμετώπιση.

MikeMous : Ελικόπτερα πετούν χωρίς σχέδια πτήσης πάνω από την πρωτεύουσα. Αστυνομία και κράτος στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Κι όμως κανένας, ποτέ δεν παραιτείται. Το μέλι της εξουσίας είναι τελικά....βασιλικός πολτός.








Περί μουσικής

halias : Στην πρώτη του unplugged sessions του waveradio.gr την Τετάρτη 4 Μαρτίου στις 10 το βράδυ ένα από τα αγαπημένα μας συγκροτήματα. Pop Eye σε συνέντευξη χωρίς κανόνες , σε μουσική live , τι περισσότερο να ζητήσεις; Μα να διαλέξεις και τον επόμενο. Προσπάθησε στο chat της εκπομπής και κάνε ακριβώς αυτό.



Περί ανέμων και υδάτων


halias : Για άλλη μια φορά ο Παλαιοκώστας ντύθηκε ελεύθερο πουλί (το παλικάρι έχει κάρτα : Βγες από τη φυλακή είσαι ελεύθερος) και η ΕΛ.ΑΣ. δεν γνωρίζει φαίνεται το ρητό για το δις εξαμαρτείν. Ή αλλιώς οι φύλακες ντύθηκαν ανήμποροι και οι υπεύθυνοι απόντες. Για να μην χρησιμοποιήσω χαρακτήρες του Θεάτρου Σκιών . Καρναβάλι είναι όλα επιτρέπονται.

MikeMous : ΧΤΕΣ ΒΡΑΔΥ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ ΕΙΡΗΝΗ συγγραφέας ΤΡΑΜ ΘΟΥΙ ΝΤΑΓΚ
Το 1967 η Ντανγκ Θούι Τραμ, νεαρή Βιετναμέζα γιατρός, πρόσφερε εθελοντικά τις υπηρεσίες της στο πεδίο της μάχης, στο νοσοκομείο του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου. Τρία μόλις χρόνια μετά, σκοτώθηκε από τις Αμερικανικές Δυνάμεις κοντά στην κλινική της. Τα ημερολόγιά της, που καλύπτουν το διάστημα 1968-1970, μιλούν δηκτικά για την αφοσίωσή της στην οικογένεια και τη χώρα της, τη φρίκη και τη ταπείνωση του πολέμου, τη λαχτάρα για τον έρωτα της ζωής της, τον αγώνα της να αναδειχθεί σε άξιο μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος.

(βλ. Forum νέου site
)


Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Grill In Da Mix 0908

Επιτέλους ο Darren Emerson στην συνεργασία του με την Global Underground, με τα από δυο χλιαρά και αδιάφορα compilations (015 Uruguay και 020 Singapore), επιστρέφει δυναμικά με το 036 στην Μπογκοτά. Ένα δυνατό house mix με πολλά acid στοιχεία, frequency cuts και σκληρό χαρακτήρα, ξεχωρίζει ήδη από τα πρώτα tracks του πρώτου cd. Οπότε και το playlist για την εβδομάδα που μας πέρασε κινείται σε παρόμοιο ύφος καθώς όλες οι επιλογές εκτός των 01, 04, 07, 10 και 12 είναι από την 36η κυκλοφορία της GU. To Impact από τους Darren Emerson και Jamie McHugh καθώς και το Mmm Skyscraper...I Love You από Underworld, τα οποία κλείνουν το δεύτερο cd, παρουσιάζουν ενδιαφέρον και θα συμπεριληφθούν σε μελλοντικά playlists.

Αναλυτικότερα :
01 Habersham and Kazell pres Paradise Rockers habersham - One Thing
02 Einzelkind - Out With A Bang
03 Mooncat feat Ferank - Hear What Was Said (Skylark mix)
04 Spider and Legaz - Look Around (Spider Funk Dub)
05 Stimming and Einmusik - Magdalena
06 Nikitin and Semikashev - Blown
07 Deetron feat Paris The Black Fu - The Afterlife
08 Darren Emerson - Crash Jack (Jamie McHugh's Exclusive mix)
09 Josh Wink - Counter Clock
10 Lula - The DJ The Music and Me (Peace Division Remix)
11 Mathew Jonson - Marionette (Adam Beyer Remix)
12 DJ Simi and DJ Morotta - My House

Το playlist μπορεί να κατέβει σε mix από το link που βρίσκεται στα σχόλια του άρθρου αλλά και στο forum του mix grill.


Σελιδο-γυρίσματα


Κεφάλαιο 9ο – Theirs is to win if it kills them…

Μέρος 1ο

Ανασκοπήσεις των συμμετοχών στη Eurovision, ανασκοπήσεις των νικητών βραβείων Όσκαρ... γιατί τα βιβλία να μείνουν παραπονεμένα, χωρίς ανασκόπηση; Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο που χάρισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας του 2008 στον J.M.G. Le Clezio, το βρήκα πολύ ενδιαφέρον, το ίδιο και τα βιβλία της περσινής νικήτριας, Doris Lessing. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στην ιστορία των λογοτεχνών που βραβεύτηκαν με Νόμπελ κι ας διαπιστώσουμε αν ήταν όλοι εξίσου ενδιαφέροντες...

Από το 1901 έως σήμερα το βραβείο δίνεται μια φορά το χρόνο. Οι υποψηφιότητες προτείνονται από μέλη της Σουηδικής Ακαδημίας Νόμπελ και άλλων λογοτεχνικών Ακαδημιών, Πανεπιστημιακούς, κατόχους παλαιότερων βραβείων ή οργανώσεων συγγραφέων. Οι υποψηφιότητες συγκεντρώνονται από τα μέλη της Ακαδημίας, τα οποία αποφασίζουν για τον τελικό νικητή και τον ανακοινώνουν τον Οκτώβριο κάθε έτους. Η απονομή γίνεται από το βασιλιά της Σουηδίας και εκτός από το βραβείο και ένα τιμητικό μετάλλιο, ο νικητής παραλαμβάνει και χρηματικό ποσό, το ύψος του οποίου το 2008 έφτασε το ένα εκατομμύριο ευρώ. Το κριτήριο της τελικής επιλογής το έθεσε ο ίδιος ο Alfred Nobel στη διαθήκη του, στην οποία αναφέρει ότι βραβεύεται ο λογοτέχνης που έχει να επιδείξει το πλέον εξαιρετικό έργο ‘με την ιδανική κατεύθυνση’, από οποιαδήποτε χώρα καταγωγής. Λέγοντας ‘έργο’, συνήθως εννοείται το σύνολο της δουλειάς των υποψηφίων, ωστόσο σε κάποιες περιπτώσεις έχει γίνει ιδιαίτερη αναφορά σε συγκεκριμένο πεζό ή ποίημα. Η τελευταία φράση όμως που αφορά την ‘κατεύθυνση’ του έργου, δεν έχει πάψει να διχάζει τόσο τα μέλη της Ακαδημίας, όσο και το βιβλιοφιλικό κοινό, καθώς μεταφράζεται κατά βούληση, ανάλογα με τις επιταγές της εποχής, αλλά συχνά και τα πολιτικά συμφέροντα. Δεκαετία – δεκαετία θα βρούμε μπροστά μας στην πορεία όλες αυτές τις αμφισβητήσεις.

Από το 1901 πάντως και για δέκα περίπου χρόνια, το βραβείο δινόταν σε λογοτέχνες των οποίων η προσωπικότητα και τα πιστεύω ταίριαζαν με τις επιταγές της εποχής - politically correct θα λέγαμε σήμερα - έτσι αποκλείστηκαν χωρίς ενδοιασμό μεγάλοι και τρανοί όπως οι L.Tolstoy, H. Ibsen, E. Zola και M.Twain. Το 1901, λοιπόν, πρώτος κάτοχος του βραβείου γίνεται ο Γάλλος δοκιμιογράφος και ποιητής με το ιδιαίτερο, μελαγχολικό στυλ, S. Prudhomme. Το 1902 ο Γερμανός ιστορικός, πολιτικός, δημοσιογράφος και αρχαιολόγος T. Mommsen βραβεύεται για το ιστορικό του έργο, με ιδιαίτερη αναφορά στο A History Of Rome. Ο Νορβηγός B. Bjornson, μαζί με τους Ibsen, Lie και Kielland, θεωρούνταν η λογοτεχνική ελίτ της πατρίδας τους και (αφού όπως είπαμε τον Ibsen τον έφαγαν άλλα) βραβεύεται το 1903, κυρίως για τα ποιήματά του και αργότερα γράφει και τους στίχους για τον εθνικό ύμνο της πατρίδας του. Το 1904 είναι η πρώτη χρονιά που το Νόμπελ μοιράζονται δύο λογοτέχνες, ο Γάλλος ποιητής F.Mistral και ο Ισπανός δραματουργός – ο σπουδαιότερος της εποχής του – J.Echegaray.

Το βραβείο του 1905 απονέμεται στον Πολωνό επικό συγγραφέα H. Sienkiewicz, με γνωστότερο έργο το Quo Vadis? Την επόμενη χρονιά, η φρέσκια πνοή της ποίησης ενός Ιταλού, του G.Carducci κατορθώνει να του χαρίσει το Νόμπελ, ενώ το 1907 βραβεύεται ένας από τους επιδραστικότερους συγγραφείς όλων των εποχών, ο Βρετανο – Ινδός R. Kipling (The Jungle Book, The Man Who Would Be King, If), ο οποίος έως σήμερα κατέχει το ρεκόρ του νεότερου νικητή του βραβείου. Ο Γερμανός καθηγητής Φιλοσοφίας και μετέπειτα νεοφιλελεύθερος οικονομολόγος R.C.Eucken είναι ο Νομπελίστας του 1908, ενώ το 1909 βραβεύεται η πρώτη γυναίκα συγγραφέας, η Σουηδέζα S. Lagerlof. Αν το όνομά της δεν σας λέει τίποτα, σίγουρα το βιντεάκι που ακολουθεί με την τηλεοπτική μεταφορά του πιο γνωστού της έργου με την ιστορία του Nils Holgersson, θα σας πει πολλά...


Race For The Prize - The Flaming Lips

Nils Holgersson

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

Mobillia: Belbury Poly - From an Ancient Star


Στο From An Ancient Star ο Jim Jupp (aka Belbury Poly), πλάθει με χαρακτηριστική άνεση μια σκοτεινή ρετρό ατμόσφαιρα πιστή στον ιδιαίτερο χαρακτήρα και στη ιδιόμορφη αισθητική της Ghost Box (της οποίας είναι και συνιδρυτής μαζί με τον Julian House και μάλιστα έχουν καθιερώσει και τον όρο hauntology για να περιγράφει το στίγμα της), μια ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε ταινίες και σειρές επιστημονικής φαντασίας, με κύριο εργαλείο αναλογικούς ηλεκτρονικούς ήχους και φανερές τις επιρροές από BBC Radiophonic Workshop, αλλά θα έλεγα και από Jean Michel Jarre.

Το album μοιάζει να γυρίζει γύρω από τη κεντρική ιδέα ότι έχουμε δεχτεί επίθεση από κάποιο εξωγήινο πολιτισμό ή κάτι τέτοιο και παρά την μάλλον δυσοίωνη και απειλητική αυτή προοπτική, ο Jupp δεν πέφτει στη παγίδα να παρουσιάσει ένα ψυχρό, βαρύ και καταθλιπτικό ήχο, αντίθετα εμπλουτίζει τον υπερφυσικό του κόσμο και με μια ξέγνοιαστη χορευτική διάθεση όπως αυτή στα «Remember Tomorrow», «A Great Day Out», «From An Ancient Star», «The All At Once Club» και βέβαια με εξαιρετικές, ψυχεδελικά σφυρηλατημένες μελωδίες όπως το απόλυτο αριστούργημα «A Year And A Day», ή το Kraut «The Hidden Door», αλλά και ο αλά Blade Runner επίλογος με το «Seed Ships». Οι Belbury Poly συνεχίζουν μετά τα «The Willows» (2004) και «The Owl's Map» (2006), να επεκτείνουν την αναφορά τους στο ρετρό ήχο της δεκαετίας του '70, παρουσιάζοντας ένα μεγαλειώδες album που σε ανταμείβει με τον προσιτό ήχο και τη σκοτεινή του αθωότητα, προκαλεί την μνήμη και κυρίως, δε νοσταλγεί, αλλά χρησιμοποιεί το μουσικό παρελθόν ως ένα πρίσμα για το παρόν.


http://www.myspace.com/belburypoly
http://www.ghostbox.co.uk/

Ζουγκλοφρένεια - Thick as thieves (Τίμιοι κλέφτες)


Μετά απο το σερί στον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο γυρνάμε πάλι στα λημέρια του Hollywood.Για σήμερα έχουμε μια Αμερικάνικη παραγωγή με τον τίτλο Thick as thieves ή Τίμιοι κλέφτες.Και σε αυτό το φιλμ εμπλέκεται η Ρώσικη μαφία όπως και στο Rock n Rolla.Φαίνεται είναι της μόδας τώρα τελευταία η Ρωσική μαφία και έχει ανταπόκριση στο κοινό.Πριν δούμε αναλυτικά το Thick as thieves όμως να σας πληροφορήσω ότι τέλος του μήνα βγαίνει στα σινεμά το Gran Torino του Κλιντ Ιστγουντ.Έχουμε κάνει παλιότερα αφιέρωμα σε αυτό και όσοι είστε λάτρεις του πανιού και δεν ξέρετε ποια ταινία να δείτε αυτήν την εποχή σας την συστήνω ανεπιφύλακτα.



Σκηνοθεσία : Mimi Leder
Σενάριο : Ted Humphrey
Ηθοποιοί : Antonio Banderas, Morgan Freeman, Velizar Binev, Antony Byrne, Katie Chonacas, Robert Forster
Πρεμιέρα (US ): 17/04/09
Πρεμιέρα Ελλάδα : Άγνωστη
Είδος ταινίας : Έγκλημα,Δράσης
Χώρα παραγωγής : USA
Διάρκεια : 104 λεπτά


Υπόθεση :

Ένας κλέφτης σπανίων αντικειμένων ο οποίος δεν περιορίζεται σε ληστείες μικροποσών (Morgan Freeman) παρακολουθεί έναν μικροαπατεώνα (Antonio Banderas) την ώρα της δουλειάς του.Θέλει να δει πως δουλεύει για να αποφασίσει αν θα τον προσλάβει για να πραγματοποιήσει την κλοπή δύο σπάνιων αυγών Faberge τα οποία κατασκευάστηκαν την εποχή της Ρωσικής επανάστασης και έχουν μεγάλη οικονομική αξία.Με την κλοπή αυτή θα ξεπληρωθεί ένα χρέος προς τη Ρωσική μαφία.Μόνο που το σχέδιο δεν είναι τόσο απλό καθώς τα αυγά φυλάσσονται σε ένα θησαυροφυλάκιο το οποίο είναι σχεδόν αδύνατο να διαρηχθεί.

Κριτική :

Έχουμε άλλη μια ταινία με μεγάλη ληστεία ; Η απάντηση είναι ναι . Οπότε η επόμενη ερώτηση είναι γιατί να την δω ; Τι το ξεχωριστό έχει ; Ληστεία αδιάρρηκτου θησαυροφυλακίου. Και στη Συμμορία των Έντεκα παρακολουθήσαμε παρόμοιο σενάριο. Ναι μεν το Ocean's Eleven είχε παρόμοιο σενάριο και ένα εκπληκτικό καστ ηθοποιών αλλά δεν έχει τις ανατροπές που υπάρχουν στο Τίμιοι κλέφτες. Και όταν λέμε ανατροπές δεν μιλάμε για ένα σκηνικό που αλλάζει την όλη υπόθεση αλλά ολική αντροπή. Σαν να λέμε άσσο ημίχρονο διπλό στο 90 και ισοφάριση τελικό. Να πηγαίνει στην παράταση πάλι ανατροπή , πέναλτι και το νικητήριο γκολ να το βάζει ο τερματοφύλακας. Πάμε όμως στους πρωταγωνίστες μας.
Morgan Freeman
: Ότι ρόλο και να παίξει ξέρει να τον φέρνει στα μέτρα του. Πολύ καλός για άλλη μια φορά και αποδεικνυεί ότι δεν είναι άδικα στην ελίτ του Hollywood
Antonio Banderas : Δένει αρμονικά μαζί με τον Mοrgan Freeman. Δημιουργούν ένα δίδυμο που μαζί με το πολύ καλό σενάριο απογειώνουν την αγωνία και τη δράση.

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Αλλάζει το τοπίο στη δισκογραφία;


Γειά χαρά σε όλους! Είμαι ο Stepas και - εν μέσω πολλών προβλημάτων υγείας που με ταλαιπωρούν αυτόν τον καιρό - κάνω σήμερα το ντεμπούτο μου στον υπέροχο ιστοχώρο που ονομάζεται mixgrill. Θα εμφανίζομαι κυρίως τις Δευτέρες με άρθρα που θα έχουν να κάνουν με την καλή ελληνική μουσική (από ρεμπέτικα και παραδοσιακά μέχρι "έντεχνα" και ροκ). Καλώς σας βρήκα και καλά μουσικά ταξίδια να έχουμε!

Ξεκινάω σήμερα με λίγες σκέψεις πάνω σε ένα πολυ μεγάλο θέμα που παραμένει φλέγον τα τελευταία χρόνια και - απ' ό,τι φαίνεται - θα μας απασχολεί για αρκετό καιρό ακόμα.

"Οι μουσικές εταιρείες που εδώ και έναν αιώνα κυριαρχούσαν στη διανομή της μουσικής φαίνεται πως βρίσκονται στα τελευταία τους. Πριν από μια δεκαετία, έξι εταιρείες ήλεγχαν το 77% των πωλήσεων δίσκων σε όλον τον κόσμο. Σήμερα έχουν απομείνει τέσσερις (Universal 31%, Sony-ΒΜG 25%, Warner 15% και ΕΜΙ 9,5%)."

"Η μουσική είναι σήμερα τόσο εύκολο να βρεθεί στο Ίντερνετ, που δεν θεωρείται πια ένα αξιοπρεπές δώρο. Κι αν δεν μπορείς να δωρίσεις κάτι, τότε τι αξία έχει; Και τι κέρδος μπορεί να βγάλει από αυτό μια εταιρεία;"

"Τον περασμένο μήνα, η Universal έκλεισε μια συμφωνία με τη Νokia: οι πελάτες της φινλανδικής εταιρείας θα μπορούν να κατεβάζουν δωρεάν μουσική στα κινητά τους τηλέφωνα και η Universal θα παίρνει σε αντάλλαγμα μερικά σεντς από κάθε συνδρομή. Είναι μια συμφωνία που δείχνει από τώρα από πού θα παίρνει ο κόσμος τη μουσική του, όταν η μουσική βιομηχανία θα έχει πια χαθεί. Στην ουσία, το μόνο που θα αλλάξει για εμάς είναι ο τρόπος που θα παίρνουμε αυτή τη μουσική και ο τόπος όπου θα την πληρώνουμε. Όμως θα είναι η αρχή του τέλους για τα μεγαθήρια της μουσικής βιομηχανίας."

Τα παραπάνω είναι τρία χαρακτηριστικά αποσπάσματα από ένα παλιό αλλά πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Ρούσσου Βρανά στην εφημερίδα "Τα Νέα". Μου τράβηξε την προσοχή γιατί περιέχει στοιχεία τα οποία δημιουργούν ερωτήματα που στριφογυρνούν καιρό στο μυαλό μου.

Πόσοι από εμάς πηγαίνουμε σε κάποιο δισκοπωλείο για αγορά cd; Πόσο συχνά; Συχνότερα ή σπανιότερα σε σχέση με λίγα χρόνια πριν;

Όσοι από εμάς έχουν "γρήγορο" ίντερνετ, πόσο μας επηρέασε το γεγονός της γρήγορης και εύκολης απόκτησης τραγουδιών χωρίς, στην ουσία, να πληρώνουμε τίποτα; Αν δεν αγοράζουμε cd συχνά,αλλά "κατεβάζουμε" από το ίντερνετ (αυτά που θα αγοράζαμε) , κάνουμε καλά ή άσχημα;

Υπάρχει διαφορά ποιότητας ήχου ανάμεσα σε ένα "γνήσιο" cd και σε ένα άλμπουμ σε μορφή mp3; Αν τα mp3 είναι πολύ χαμηλότερης ποιότητας, δίνει αυτό το πράγμα την άνεση σε μέτριες μουσικές συνθέσεις να "τσουβαλιάζονται" με ανώτερες ποιοτικά; Συνηθίζει το αυτί μας σε μέτριο ήχο;

Αν τα πράγματα γίνουν όπως τα περιγράφει το άρθρο και "αγοράζουμε" μουσική μέσω κινητών τηλεφώνων, θα χαθεί το εικαστικό μέρος ενός δίσκου(εξώφυλλο, βιβλιαράκι, οπισθόφυλλο κτλ); Πώς θα μαθαίνουμε τους συντελεστές του δίσκου (από συνθέτη και στιχουργό μέχρι τα ονόματα των μουσικών που παίζουν τα όργανα στο δίσκο);

Είναι ωραίο πράγμα που συμπεριφερόμαστε στα τραγούδια σαν να είναι άψυχα τεμάχια;(Πχ "εγώ έχω 100GB μουσική στο pc μου","Εγώ έχω 150GB" κ.ο.κ.).

Είναι λοιπόν ένα πολύ μεγάλο θέμα το κατά πόσο μπορεί το μέσο "μεταφοράς" της μουσικής στα αυτιά μας (δίσκος, cd, mp3 κτλ) να επηρεάσει την ποιότητα των ακουσμάτων μας ή την κουλτούρα του ακροατή. Κατά πόσο μπορεί να παίζει ρόλο αυτό στην αντιμετώπιση της μουσικής και των τραγουδιών στη λογική του "σουξέ" και της "playlist" και όχι στη θεώρηση του δίσκου σαν ένα έργο ολοκληρωμένο, με αρχή μέση και τέλος.

Ήδη πολλοί μιλούν για το τέλος της εποχής του cd σαν φορέα των τραγουδιών και της μουσικής. Και δεν μοιάζει να έχουν και πολύ άδικο. Με κάθε εφημερίδα ή περιοδικό, που μπορούμε να αγοράσουμε από χιλιάδες σημεία, έχουμε στη διάθεσή μας από ένα μέχρι και πέντε ή έξι cd με τραγούδια που κυκλοφορούν και στη δισκογραφία σε πολύ υψηλότερες τιμές. Όλα αυτά τα cd μένουν στα ράφια μας καθώς τα περισσότερα δεν κάνουμε τον κόπο ούτε να τα ακούσουμε. Την ίδια στιγμή στο Διαδίκτυο μπορούμε να βρούμε κυριολεκτικά το οτιδήποτε έχει να κάνει με τη μουσική, από τα πιο διαδεδομένα σουξέ μέχρι τα πιο σπάνια τραγούδια. Έχουμε τη δυνατότητα να τα "κατεβάσουμε" σε πολύ μικρό χρόνο και να τα αποθηκεύσουμε σε πολύ μικρό χώρο και το σημαντικότερο χωρίς κάποιο επιπλέον κόστος πέραν της σταθερής συνδρομής μας στην εταιρία που μας προσφέρει τη σύνδεση. Κι εγώ ερωτώ. Ένας σημερινός 18άρης που μπαίνει στο Διαδίκτυο και κατεβάζει λ.χ. όλη τη δισκογραφία του Μίκη Θεοδωράκη, τι καταλαβαίνει για τον σπουδαίο αυτό συνθέτη; Ή μήπως υπάρχει περίπτωση να μπορέσει να ακούσει ποτέ τα 2GB που κατέβασε;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η δισκογραφία με την έννοια που την γνωρίζουμε μέχρι και σήμερα είναι στα τελευταία της. Ούτως ή άλλως, όταν βλέπεις συγκροτήματα όπως οι Radiohead να διακινούν οι ίδιοι άλμπουμ τους μέσα από το διαδίκτυο, τότε εύκολα καταλήγεις στο παραπάνω συμπέρασμα. Το θέμα είναι τι θα την αντικαταστήσει...

U2 - No Line on the Horizon


Εδώ και αρκετές ημέρες ακούμε και ο υπογράφων και ο MikeMous το νέο - πολυαναμενόμενο δίσκο ενός από τα λίγα εναπομείναντα μεγάλα groups, το οποίο βρίσκεται αισίως στα 33 χρόνια ύπαρξης του! Το "No Line on the Horizon" έχει προλογηθεί από τους παραγωγούς του Brian Eno, Daniel Lanois & Steve Lillywhite ως ο δίσκος που θα βάλει τους U2 σε μια νέα - ξεχωριστή τροχιά και αυτό βέβαια μας έχει δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες. Έτσι, λοιπόν αφού λιώσαμε το δίσκο στις καθημερινές μας Λίστες, καταγράφουμε παρακάτω τις απόψεις μας για το δίσκο και κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Μη νομίζετε ότι συμφωνούμε σε όλα, ε... Φύγαμε λοιπόν :

Το συγκρότημα : U2
Το ύφος μουσικής :
pop – rock
Ο δίσκος : No Line on the Horizon (27/02/2009)
Το single : “Get on your boots


MikeMous : Πρόκειται για έναν πραγματικά «διαφορετικό» δίσκο των Ιρλανδών. Σαφώς και υπάρχουν κοινά σημεία με το παρελθόν, αλλά το “No Line On The Horizon” θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί μια νέα, φρέσκια, ιδιόμορφη και τολμηρή αρχή για την παρέα του Bono, εδώ, στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά τα κομμάτια αποπνέουν δημιουργικό οίστρο και στιχουργική έμπνευση. Edge, Adam Clayton και Larry Mullen παίζουν με τη μέγιστη ωριμότητα αλλά και αρκετό πειραματισμό ακολουθώντας τις επιταγές του μουσικού κλίματος των 00’s, ο Bono δεν μαγεύει πλέον, αλλά κρατά το επίπεδο με την εμπειρία του και «απογειώνεται» σε στιγμές. Η παραγωγή είναι εξαιρετική (έβαλε το χεράκι του πάλι ο B. Eno) και το συνολικό αποτέλεσμα είναι μια πολύ καλή δουλειά που σίγουρα θα είναι μια από τις καλύτερες του 2009 (αν και στην πραγματικότητα η παραγωγή του ξεκίνησε το 2006). Στα συν και το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος του δίσκου ηχογραφήθηκε στη Β. Αφρική.

gbal : Συνήθως δεν έχεις μεγάλες απαιτήσεις από συγκροτήματα/μουσικούς με μεγάλη ιστορία πίσω τους. Συνήθως περιμένεις το κάτι καινούργιο, ξεχωριστό και ιδιαίτερο, το οποίο θα ξεχωρίσει από νέα σχήματα. Το νέο δίσκο των U2 προσπάθησα να τον κρίνω ξεχνώντας το παρελθόν και μένοντας μόνο στο 2009, λες και πρόκειται για ένα νέο συγκρότημα.

Έτσι, λοιπόν πρέπει να πω ότι τα κύρια χαρακτηριστικά του δίσκου για μένα είναι :
- η ωριμότητα που εκπνέεται μέσα από αυτόν,
- ο σταθερός βηματισμός του, χωρίς να προσπαθεί να εντυπωσιάσει, θέλοντας όμως να ταξιδέψει και να μαγέψει,
- η ξεχωριστή ατμόσφαιρα μυσταγωγίας, που δημιουργείται σε διάφορα κομμάτια του,
- η ύπαρξη των hits σε ρόλο κομπάρσου κι όχι πρωταγωνιστή.

Το "No Line on the Horizon" πραγματικά θέτει νέες βάσεις στο οικοδόμημα των U2 και δεν προσφέρει στη μουσική άλλη μια σύνθεση τραγουδιών - hits στο ύφος που ξέρουμε τόσα χρόνια από το συγκρότημα. Οι U2 δε βασίστηκαν στη φόρμα των επιτυχιών τους για να πουλήσουν σε άλλον ένα δίσκο εκατομμύρια κόπιες και επέλεξαν μάλλον τον πιο δύσκολο δρόμο. Διάλεξαν να πειραματιστούν με τους ήχους και τις ατμόσφαιρες τους, καταφέρνοντας να κερδίσουν πολλούς μουσικοκριτικούς και αρκετούς φίλους τους, οι οποίοι τους είχαν αφήσει τα τελευταία χρόνια. Πολλοί από εσάς που αγαπήσατε την ευρηματικότητα του "Achtung Baby" & του "Joshua Tree", αλλά συχτηριάσατε με τα hits του "All that you can't leave behind" και του "How to Dismantle an atomic bomb", κατά πάσα πιθανότητα θα αναθεωρήσετε την άποψη σας για τους Bono, Edge, Clayton & Mullen. Το ότι θα τοποθετήσετε το δίσκο στη Λίστα με τα Καλύτερα του 2009 δε θα το προβλέψω, αλλά μάλλον μπορώ να καπαρώσω μια θέση για το "No Line on the Horizon" στην προσωπική μου Λίστα.

Πάμε να δούμε τα κομμάτια ένα-ένα ξεχωριστά :

01 - No Line on the Horizon

MikeMous : Το ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει το δίσκο αποτυπώνει τη διάθεση της μπάντας να «ροκάρει» δοκιμάζοντας τη νέα «συνταγή» του πειραματισμού. Μουσικά το αποτέλεσμα είναι σχετικά καλό με απλές φόρμες και ρυθμό - (**,*)
gbal : Θα έλεγα ότι το κομμάτι κατευθείαν σε βάζει στο ύφος του δίσκου. Ναι μεν υπάρχει καλό ρεφρέν, αλλά η ατμόσφαιρα του τραγουδιού σου στέλνει το μήνυμα ότι έχουν έπεται διαφορετική συνέχεια από αυτή που έχεις συνηθίσει από το συγκρότημα - (****)

02 – Magnificent

MikeMous : Ένα από τα κομμάτια που μοιάζει να είναι βγαλμένο από τις παλιές καλές εποχές με δυνατό ρεφρέν και καλοδουλεμένα riffs. Το Break του Larry Mullen πριν το ρεφρέν θυμίζει έντονα “Pride”. Δυνατός στίχος και αξιοσημείωτη διάρκεια (5:20) - (***)
gbal : Δυνατό κομμάτι, το οποίο λογικά θα είναι ένα από τα επόμενα singles του δίσκου. Αναρωτιέμαι γιατί δεν επέλεξαν αυτό για πρώτο single... - (****,*)

03 - Moment of Surrender

MikeMous : Το 7λεπτο της δημιουργικής έμπνευσης. Πολύ καλός ο Edge με φοβερό συναίσθημα όπως και ο Bono σε σημεία. Μελωδία και στίχος σε ένα πολύ όμορφο μονοπάτι - (****)
gbal : Ιδιαίτερα μελωδικό, αργόσυρτο, μελαγχολικό το οποίο φέρνει αρκετά στο ύφος του Brian Eno & του David Byrne. Από αυτό το κομμάτι και ύστερα καταλαβαίνεις τη διαφορετικότητα του δίσκου - (****)

04 – Unknown Caller

MikeMous : Συμπαθές αλλά σχετικά αδύναμο και λίγο φλύαρο, ωστόσο δυνατό σημείο τα φωνητικά και τα πλήκτρα προς το κλείσιμο - (**)
gbal : Η ξεχωριστή ατμόσφαιρα του προηγούμενου τραγουδιού συνεχίζει στην αρχή αυτού του κομματιού, ακόμη κι αν στη συνέχεια φέρνει κάπως στο "Magnificent". Αρκετά καλό ρεφρέν και δυνατό solo στο τέλος - (****).

05 - I'll go crazy if I don't go crazy tonight

MikeMous : Μία ακόμα μελωδική δημιουργία με στοιχεία που μπορούν να απαρτίσουν ένα δυνατό single. Εξαιρετικό ρεφρέν και όμορφα κουπλέ - (***)
gbal : Για μένα είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου. Κλασσικό hit με super ρεφρεν το οποίο παντρεύει το παρελθόν με το παρόν των U2 - (*****)

06 – Get On Your Boots

MikeMous : To 1ο single (μέχρι στιγμής) είναι γνωστό καθώς έχει κυκλοφορήσει εδώ και λίγο καιρό για λόγους promotion (ο gbal το είχε ήδη παρουσιάσει στα ακίνδυνα τραγουδάκια…….). Χορευτικό και αρκετά rock, με φρέσκο ήχο και παιχνιδιάρικη (και ολίγον σεξι) διάθεση - (**,*)
gbal : Θεωρώ ότι ήταν άστοχη η επιλογή του ως πρώτο single, εκτός κι αν ήθελαν να μας εκπλήξουν όταν θα ακούγαμε το δίσκο. Το "GoyB" είναι βασισμένο στη φόρμα του Vertigo και ίσως αποτελεί το απομεινάρι του προηγούμενου δίσκου τους - (***,*)

07 - Stand up comedy

MikeMous : Ρυθμικό, αρκετά ροκ, χορευτικό με εξάρσεις σε σημεία. Η μπάντα σε απόλυτη ισορροπία και ωριμότητα - (***)
gbal : Πρόκειται για ένα διαφορετικό κομμάτι με funky διάθεση και δυνατό ρεφρέν. Από τα πλέον χαρούμενα κομμάτια του δίσκου - (****,*)

08 – Fez – Being Born

MikeMous : Ίσως το πιο περίεργο κομμάτι του δίσκου, με έντονο πειραματισμό. Σημαντικό ρόλο έχει παίξει το γεγονός ότι γράφτηκε και αυτό στην Batha του Chad. Έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα δείγμα για το ύφος που θέλουν να ακολουθήσουν από εδώ και πέρα. Μουσικά είναι άψογο με ρυθμό που τσακίζει κόκαλα και τον Bono σε κέφια. Στιχουργικά είναι (μαζί με το “Cedars of Lebanon”) η κορυφαία στιγμή του δίσκου - (*****)
gbal : Ιδιαίτερα πειραματικό τραγούδι με εμφανή τα στοιχεία, που ήθελαν να προσώσουν στον ήχο τους οι U2 από το ταξίδι τους στο Fez και τη Βόρεια Αφρική. Εξαιρετική ερμηνεία του Bono και μουσικά μια από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου - (****,*)

09 - White as snow

MikeMous : Όμορφη εισαγωγή, μέτριο ρεφρέν, λίγη φλυαρία μετά το μέσο. Με λίγη περισσότερη συγκρότηση θα μπορούσε να είναι από τα καλύτερα κομμάτια - (**,*)
gbal : Οι ρυθμοί πέφτουν και δημιουργείται μια ατμόσφαιρα μυσταγωγίας, στην οποία ο Bono τραγουδάει ψιθυριστά λες και θέλει να μας εξομολογηθεί διάφορα πράγματα. Οι εξάρσεις στα φωνητικά, η απίστευτη μελωδία και η όλη ατμόσφαιρα συνθέτει άλλη μια ιδιαίτερα δυνατή στιγμή του δίσκου - (****,*)

10 – Breathe

MikeMous : Η καλύτερη στιγμή για τον Bono. Μεστός, λυρικός & εξαιρετική ερμηνεία. Μουσικά το κομμάτι «στέκει» πολύ καλά, αλλά έχω την αίσθηση ότι «κάτι λείπει» - (***)
gbal : Το "Breath" θα έλεγα ότι μου έφερε στο μυαλό τα νέα κομμάτια του Bruce Springsteen. Τα πλήκτρα παίζουν μεγαλύτερο ρόλο στο κομμάτι, μαζί με τα απαραίτητα κιθαριστικά solo βέβαια και η ερμηνεία του Bono είναι super! - (****,*)

11 - Cedars of Lebanon

MikeMous : Το τελευταίο κομμάτι έχει κάτι από τους «Κέδρους του Λιβάνου». Πολύ καλό στιχουργικά, με έναν Bono σε απλές γραμμές αλλά με ζεστή και ιδιαίτερη ερμηνεία. Ο επίλογος είναι από τις καλύτερες στιγμές : “Choose your enemies carefully ‘cos they will define you /Make them interesting ‘cos in some ways they will mind you /They’re not there in the beginning but when your story ends /Gonna last with you longer than your friend” - (****)
gbal : Όλος ο δίσκος όπως μπορείτε να παρατηρήσετε χωρίζεται σε δύο κομμάτια κατά κάποιο τρόπο, τα οποία εναλλάσονται συνέχεια. Από το δυνατό κομμάτι με το πιασάρικο ρεφρέν στο πιο πειραματικό τραγούδι. Εδώ είναι η σειρά της 2ης κατηγορίας. Ο Bono μας αφηγείται υπό το φως των κεριών με μια υπόκωφη μελαγχολική μελωδία να ανεβαίνει σιγά, σιγά -(****)

Οι κριτικές του δίσκου από τα μουσικά έντυπα και τις ιστοσελίδες κινούνται σε πολύ καλά επίπεδα : Rolling Stone (5/5), The Observer (4/5), Spin (3,5/5), BBC.

Ακούστε όλο το δίσκο στη MySpace σελίδα του συγκροτήματος.

Ο Φλεβάρης τελειώνει και ήδη έχουμε 3 εξαιρετικά albums από μουσικούς με μεγάλη ιστορία πίσω τους, βλ. Bruce Springsteen, Morrissey, U2. Για να δούμε και τη συνέχεια...

Music is my Radar - Επιλογές Φεβρουάριος '09


O Φεβρουάριος δεν είχε τις πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες του Ιανουαρίου, αλλά παρ’ όλα αυτά μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι ακούσαμε μερικά καλά albums.

Οι Λονδρέζοι White Lies με την πρώτη κυκλοφορία τους, μετά από τρία singles, έχουν προκαλέσει μεγάλο hype στη Μ. Βρετανία φτάνοντας στο Νο 1 του επίσημου chart. Ο ήχος τους παραπέμπει στους Killers και στους Editors, ενώ φυσικά δεν λείπουν και οι επιρροές από πολλά και διάφορα σχήματα της δεκαετία του ’80.

Οι Telepathe από το Brooklyn με το ντεμπούτο τους “Dance Mother”, για το οποίο
έγραψε ο Ody, φλερτάρουν με το electro beat αλλά και το shoegaze, ενώ φέρνουν στο μυαλό τους Ladytron. Στο album έχει κάνει παραγωγή ο Dave Sitek των TV on the Radio και σίγουρα χρειάζεται αρκετές ακροάσεις για να εκτιμηθεί.

Οι Von Bondies με την τέταρτη κυκλοφορία τους και μετά από αλλαγές στο line up τους ηχούν ακόμα καλοί και δυνατοί.
Το σχήμα του 22χρονου Zachary Francis Condon, οι Beirut, επέστρεψε μετά από δύο albums με ένα διπλό EP που δεν θα απογοητεύσει τους πολυπληθείς φίλους τους στην πατρίδα μας.

Οι Howling Bells από την Αυστραλία κυκλοφόρησαν το δεύτερο album τους Radio Wars που είναι ελαφρώς κατώτερο από το ομώνυμο πρώτο τους το 2006.

Ακόμα οι Σκωτσέζοι The View, δύο χρόνια μετά το Hats off to the Buskers, κυκλοφορούν το Which Bitch ? και μάλλον απογοητεύουν αυτούς που περίμεναν ανάλογη συνέχεια.

Ο Matt Ward από το Oregon κυκλοφόρησε τον έβδομο δίσκο του συμπληρώνοντας 11 χρόνια καριέρας.

Στις απογοητεύσεις του μήνα συγκαταλέγεται η νέα κυκλοφορία των Prodigy. Το πέμπτο album τους που κυκλοφορεί στις 23 Φεβρουαρίου, για το οποίο
γράφει ο left, είναι το πρώτο με full line up μετά από το Fat of the Land του 1997 και ακούγοντας το νομίζεις ότι ο χρόνος έχει κολλήσει για αυτούς στα 90’s. Στο Run with the wolves συμμετέχει ο Dave Grohl των Foo Fighters.

Το album που άκουσα περισσότερο τον Φεβρουάριο κυκλοφόρησε στο τέλος του 2008 και άργησε να πέσει στην αντίληψή μας. Πρόκειται για την πρώτη κυκλοφορία του Monsieur Minimal από τη Θεσ/κη με τίτλο Lollipop για την οποία μπορείς να διαβάσεις τις εντυπώσεις μου
εδώ.

ALBUMS

MONSIEUR MINIMAL - Lollipop
WHITE LIES – To lose my life
VON BONDIES – Love hate and then theres you
TELEPATHE – Dance mother
HOWLING BELLS – Radio wars
HOLD TIME – M Ward
BEIRUT – March of the Zapotec/Realpeople: Holland EP
PRODIGY – Invaders must die
THE VIEW – Which Bitch?
LILLY ALLEN – It’s not me, it’s you

SINGLES

FLEET FOXES - Mykonos

WHITE LIES – To lose my life
VON BONDIES – Pale bride
TELEPATHE – So fine
U2 – Get on your boots
MONSIEUR MINIMAL – Love is a circle
OASIS – Falling down
THE VIEW – 5 Rebbeccas
WHITE LIES – Farewell to the fairground
HOWLING BELLS – Into the chaos

FILMS

Ο παράδεισος στη Δύση (Eden in West)
12
Frost/Nixon (Φροστ Νίξον: Η αναμέτρηση)
The wrestler (Ο παλαιστής)
Doubt (Αμφιβολία)
The reader (Σφραγισμένα χείλη)
Revolutionary road (Ο δρόμος της επανάστασης)
The curious case of Benjamin Button (Η απίστυετη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον)
Milk
Πάρβας – Άγονη γραμμή

LIVE

CESARIA EVORA 11 Μαρτίου στο Αθηνών Αρένα
ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΑ 20 Μαρτίου στο Gagarin 205
CINEMATIC ORCHESTRA 28 Μαρτίου στο Fuzz

FLEET FOXES - Mykonos

WHITE LIES - To lose my life

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

TINDERSTICKS: LIVE IN ATHENS 21/02/09

Η μουσική έχει τη δύναμη να «ντύνει» με τις νότες της πολλές στιγμές της ζωή μας, με αποτέλεσμα όταν μετά από πολλά χρόνια ακούς ένα παλιό τραγούδι αυτομάτως έρχονται στο νου σου αναμνήσεις από εκείνη την εποχή καθώς και συναισθήματα με τα οποία είχες συνδέσει αυτό το τραγούδι. Για μένα λοιπόν οι Tindersticks είναι συνυφασμένοι με την εφηβεία μου και μάλιστα με τη γκρίζα περίοδο των πανελληνίων. Τους είχα δει live και το 1998 στο Ρόδον και το 1999 στη Σφεντόνα όπου ήταν απλά συγκλονιστικοί.

Δέκα χρόνια μετά επιστρέφουν στην Αθήνα στο Badminton Theatre προσπαθώντας να αναθερμάνουν τη σχέση τους με τον κόσμο. Μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια όμως που μεσολάβησαν πολλά είχαν αλλάξει: οι Tindersticks είχαν φτάσει κοντά στη διάλυση και από τα ιδρυτικά μέλη παραμένουν μόνο οι Stuart Staples, Neil Fraser και David Boulter. Επίσης κυκλοφόρησαν τρεις δίσκους (Can Our Love 2001, Waiting For The Moon 2003, The Hungry Saw 2008) με λιγότερες σύνθετες φόρμες απ’ ότι πριν και με περισσότερα soul στοιχεία μέσα στα πλαίσια φυσικά του γνώριμου ήχου τους. Κατά την ταπεινή μου γνώμη οι τελευταίοι δίσκοι τους είναι μέτριοι και δε μπορούν να συγκριθούν με τις προηγούμενες δουλειές τους.

Το αθηναϊκό κοινό είχε κατακλύσει το τεραστίων διαστάσεων Badminton Theatre και η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Οι Tindersticks βγήκαν στη σκηνή στις 10:30 με ένα πολύ θεατρικό τρόπο και έπαιξαν το Intro από το The Hungry Saw και ακολούθησαν το Yesterday Tomorrows και το The Flicker of a little girl και αυτά από τον τελευταίο δίσκο τους. Στην αρχή ήταν κάπως παγωμένοι και ένιωθες ότι δεν υπήρχε φυσική ροή στα τραγούδια τους που βέβαια είναι κατανοητό σε ένα σημείο καθώς είχαν πολλά μουσικά όργανα και έπρεπε να γίνονται αλλαγές. Στη συνέχεια όμως βρήκαν το ρυθμό τους και το κοινό ζεστάθηκε αρκετά. Έπαιξαν πολλά από το The Hungry Saw όπως το Feel the sun, E-Type, Hungry saw, και το Boobar come back to me ξεσηκώνοντας το κοινό, καθώς και άλλα από τους προηγούμενους δίσκους όπως She’s gone, Dying slowly, My oblivion σε μια κορυφαία εκτέλεση. Έκαναν δύο encore όπου στο πρώτο έπαιξαν δύο παλιές τους επιτυχίες το Her και το My sister και στο δεύτερο έκλεισαν τη συναυλία με το Τhe Not knowing.

Ο κόσμος ζητούσε να παίξουν περισσότερες παλιές τους επιτυχίες, δεν τους έγινε το χατήρι και αυτό βέβαια από τη μια μεριά είναι φυσικό καθώς δε μπορούν μέσα σε δύο ώρες να τα παίξουν όλα. Από την άλλη πλευρά όμως δεν μπορείς να αγνοείς τραγούδια με τα οποία ο κόσμος σε έμαθε και σε αγάπησε όπως το Talk to me, Mistakes (το αγαπημένο μου), Whiskey&Water, Jism, Travelling Light. Επίσης θεωρώ ότι θα μπορούσαν να είχαν παίξει πιο δυναμικά τις εκτελέσεις των τραγουδιών και να ξεσηκώσουν περισσότερο τον κόσμο. Ίσως αυτό έχει να κάνει ότι έπαιζαν σε θέατρο και όχι σε μουσική σκηνή και να επέλεξαν μια πιο ακουστική εκτέλεση. Όπως και να ‘χει οι Tindersticks ήταν πολύ καλοί και χαίρομαι που άκουσα από κοντά τη βραχνή φωνή του Stuart Staples.

P.S. Το wikipedia ισχυρίζεται ότι ο Stuart Staples εμπνεύστηκε το όνομα Tindersticks από ένα κουτάκι σπίρτα που είχε βρει πεταμένο σε μια παραλία στην Ελλάδα! Τι πράγμα? Εμείς πετάμε σκουπίδια στην παραλία? Άσε μας τώρα προβοκάτσια των Αμερικανών είναι!




Tindersticks στο Θέατρο Badminton : Her, Yesterday Tomorrows, Intro, She's gone, The Not Knowing



Στο Βερολίνο πέρσι το παίξατε. Μακάρι να το παίζατε και χθες...

The Academy Awards (προκαταβολικά)


Με τα Oscar μερικές ώρες μακριά οι συντάκτες του mixgrill προβλέπουν τους νικητές (όπως θα δείτε υπάρχουν συμφωνίες και διαφωνίες). Κρίνεται μας με επιείκεια αν τα δεν τα βρούμε . Αν όμως τα βρούμε : Σας το ’παμε , δε σας το ’παμε ;

Η τελετή προβάλλεται στις 03.00 ώρα Ελλάδας από το NOVA
(Με τις αφίξεις των Star από τις 01.00)

gbal , Leonidas From Caravel , halias , ody

Best Picture , Καλύτερη Ταινία
The Curious Case of Benjamin Button x,x,x
Slumdog Millionaire x
Frost/Nixon
Milk
The Reader

Best Actor , Πρώτος Ανδρικός Ρόλος
Brad Pitt για το The Curious Case of Benjamin Button x
Mickey Rourke για το The Wrestler x,x,x
Richard Jenkins για το The Visitor
Frank Langella για το Frost/Nixon
Sean Penn για το Milk

Best Actress , Πρώτος Γυναικείος Ρόλος
Kate Winslet για το The Reader
x,x,x,x
Anne Hathaway για το Rachel Getting Married
Angelina Jolie για το The Changeling
Melissa Leo για το Frozen River
Meryl Streep για το Doubt

Best Supporting Actor , Δεύτερος Ανδρικός Ρόλος
Heath Ledger για το The Dark Knight x,x,x,x
Josh Brolin για το Milk
Robert Downey Jr. για το Tropic Thunder
Phillip Seymour Hoffman για το Doubt
Michael Shannon για το Revolutionary Road

Best Supporting Actress , Δεύτερος Γυναικείος Ρόλος

Amy Adams για το Doubt x
Penelope Cruz για το Vicky Christina Barcelona x,x
Taraji P. Henson για το The Curious Case of Benjamin Button x
Viola Davis για το Doubt
Marisa Tomei για το The Wrestler

Best Directing , Καλύτερη Σκηνοθεσία
David Fincher για το
The Curious Case of Benjamin Button x,x,x
Danny Boyle για το Slumdog Millionaire x
Ron Howard για το Frost/Nixon
Gus Van Sant για το Milk
Stephen Daldry για το The Reader

Screenplay: Adaptation , Καλύτερο Διασκευασμένο Σενάριο
The Curious Case of Benjamin Button x,x,x
Doubt
Frost/Nixon
The Reader
Slumdog Millionaire

Art Direction , Καλύτερη Καλλιτεχνική Διεύθυνση

The Dark Knight x,x
Changeling
The Curious Case of Benjamin Button
The Duchess
Revolutionary Road

Cinematography, Καλύτερη Φωτογραφία
The Curious Case of Benjamin Button x
Slumdog Millionaire x
Changeling
The Dark Knight
The Reader

Original Score , Καλύτερη Μουσική Επένδυση
Slumdog Millionaire, A.R. Rahman x,x
The Curious Case of Benjamin Button, Alexandre Desplat
Defiance, James Newton Howard
Milk, Danny Elfman
Wall-E, Thomas Newman

Makeup , Καλύτερο Makeup
The Curious Case of Benjamin Button x,x
The Dark Knight
Hellboy II: The Golden Army

Original Song , Καλύτερο Τραγούδι
'Down to Earth' από το Wall-E x,x
'Jai Ho' από το Slumdog Millionaire
'O Saya' από το Slumdog Millionaire