Καλύτερα live....

Καλημερίζω τους φιλους του mix grill!

Το ξέρω οτι έχω απουσιάσει χαρακτηριστικά απο το blog μας, αλλα αυτό είναι κάτι που έχει να κάνει κυρίως απο το γεγονός οτι δεν υπήρξε και ιδιαίτερος χρόνος. Όταν κάνει κάποιος πολλά μαζί, πού καιρός....
Αλλά τέλος πάντων.

Επι της ουσίας, τώρα.

Αναφερόμενος στο θέμα περί 'Μαγικών Χαρτακίων', θα ήθελα τραβήξω απο το 'χρονοντούλαπο της Ιστορίας', που λένε και εις την πολιτικήν, δυο εξαιρετικά σημαντικά gigs. Το ένα είναι αυτό των Radiohead, στο Λυκαβηττό, το 2000. Το άλλο... έχει να κάνει με την εμφάνιση των Closer μαζί με τα Διάφανα Κρίνα σε μια εκ των εμφανίσεών τους στην Αγγλία, και δή, στο Μαντσεστερ.

Στην πρώτη ήμουν ακροατής.
Στη δεύτερη τραγουδιστής.

Στην ιδέα και μόνο, οτι εκείνη τη θερινή μέρα του 2000 θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε τους σαμάνους του alterantive, είχαμε βγάλει φτερά (και χωρίς Red Bull...). Τότε μεσουρανούσε ήδη το KID A, ενώ οι απόηχοι του ΟΚ Computer ήταν ακόμη ενεργοί.
Δεν θα αναλωθώ σε διηγήσεις γεμάτες συναισθηματική φόρτιση.
Σίγουρα όμως μπροστά μου είδα την έννοια της αγγλικής σκηνής, να αποσαφηνίζεται πεντακάθαρα. Είδα πέντε μουσικούς οι οποίοι με μαεστρία και πλήρη επίγνωση του τί ακριβώς κάνουν και παίζουν , και πώς τεκμηριώνεται μουσικά ό,τι κάνουν. Αλλά και ακουστικά. Διότι το τελικό ηχητικό layout παίζει τεράστιο ρόλο. Όλα προσεγμένα. Όλα καθάρια. Χωρίς κορώνες και κομπασμούς. Άσχετα αν το στυλ του York είναι εξ αρχής επιτηδευμένο. Λόγω του προσώπου του ίσως;...
Δεν είμαι φανατικός των Radiohead. Μου αρέσει σαν μπάντα, για τα κομμάτια της, για τον ήχο, και την ψαγμένη μουσική της.
Εκείνο το θερινό απόγευμα απόλαυσα ένα live, όπως έπρεπε. Για μένα. Είδα μουσικούς που τα έδωσαν όλα και δεν έχασαν ούτε στιγμή απο το feeling. Άκουσα μουσική, η οποία κράτησε όλη την ποιότητα του CD και τη δύναμη του live.
Άκουσα ΚΑΛΗ μουσική!
Έχω δει κι άλλες μπάντες. Ξεχωρίζω τους MUSE στο ΡΟΔΟΝ, τους Madrugada, τους Manic Street Preachers το καλοκαίρι που μας πέρασε.
Εκεί όμως είδα αυτό που οι μουσικοί αποκαλούμε "πολύ καλό live". Σε όλα του.

Το άλλο live, ήταν εξ ίσου σημαδιακό, και ίσως να σήμαινε κάτι παραπάνω για τους 16 φίλους που ήρθαν να μας δουν απο Ελλάδα, και έμειναν 4 μέρες σε Sleeper-Bus.
Ήταν 13 Νοεμβρίου, και είχα γενέθλια. Ταξιδέψαμε με το sleeper bus των Closer-Διάφανων Κρίνων, και αφού είδαμε το Old Trafford (ναι! εγώ που δεν ασχολούμαι με ποδόσφαιρο το είδα στα 50 μέτρα!!!), μπήκαμε στο Μάντσεστερ του Νοέμβρη.
Το Roadhouse Club είναι κάτι που σίγουρα ο κος Αρχισυντάκτης θα ήθελε να δεί απο κοντά. Είναι γεμάτο με ΌΛΕΣ τις υπογραφές των μεγαθηρίων της μουσικής. Και του Nick Cave. Και του Iggy. Και των Verve. Και της PJ Harvey. Και των Stone Roses. Και των Charlatans. Και των Smiths (ναι, η υπογραφή ήταν θολή αλλά φαινόταν καθαρα το όνομα, πάρα τα 15 χρόνια που πέρασαν!)
Σε εκείνο τον τοίχο ακουμπήσαμε τα παλτά μας, προσγειώνοντας την αίσθηση.

Σαν εμφάνιση, αφού είχαμε ήδη εγκλιματιστεί μετά την εμφάνιση στο Camden, μπορώ να πώ οτι είχε όλα τα συστατικά του ηρωικού ξεσπάσματος. Πήραμε επάνω μας όλη την ενέργεια για όλες τις χαμένες ευκαιρίες τόσων και τόσων συγκροτημάτων. Παίξαμε με την ψυχή μας. Και παίξαμε καλά. Και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν άμεση, και αριθμητικά υπολογίσιμη. Είχαμε γίνει κυριολεκτικά μια παρέα. Ένας άνθρωπος. Δεν τραγουδούσε ο τραγουδιστής, δεν έπαιζε η μπάντα. Όλοι μαζί παίξαμε live εκείνο το βράδυ. Και αν πιστεύετε οτι οι άγγλοι καλοδέχονται τα ελληνικά αγγλόφωνα σχήματα, γελιέστε. Κι άν έχετε κανέναν γνωστό που "θέλει να κάνει καριέρα στην Αγγλία, με την μπάντα του", ενημερώστε τον οτι στο άκουσμα "english lyrics" οι άγγλοι είχαν ήδη αδιαφορήσει, και προχώρησαν σε επιμελές σκούπισμα του διαδρόμου. Οι έλληνες σίγουρα ήταν απο την αρχή μαζί μας, κάνοντάς μας να νιώθουμε οτι δεν είμαστε εντελώς εκτεθειμένοι.
Μετά το live δεχτήκαμε πολλά χαμόγελα απο τους άγγλους θαμώνες. Αλλά τίποτε πιο ενθαρρυντικό.
Εκτός ίσως απο το συμπαθές "real cool lads! cool music, like..." απο τον γραφικό και μεγάλη 'περσόνα' του tour, τον οδηγό μας Dave, με την ολοστρόγγυλη μπυροκοιλιά και την πανέμορφη κόρη (σε φωτό)!!