Ευτυχώς ήμουν εκεί (Β’ μέρος)...

Χθες μάθαμε από τη στήλη του Δ. Κανελλόπουλου στο avopolis ότι τον ερχόμενο Ιούλιο στα πλαίσια του “Fly Beeyond Festival” - σε χώρο που ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί - θα δούμε για 3η φορά τους αγαπημένους μας “Massive Attack” και έφτιαξε πραγματικά η μέρα μας…Είναι οι «άγγελοι» μας, τι να κάνουμε, όπως θα διαβάσετε παρακάτω…Στο χώρο του Metal, άλλα 2 μεγάλα ονόματα οι Judas Priest και οι Opeth λέγεται ότι θα έρθουν στη χώρα μας, σύμφωνα με άρθρο του Γ. Πετρίδη στο blog του…

Που είχαμε μείνει στις δικές μας συναυλίες…?

2002 – Again and again…

Στις 2 του Νοέμβρη του 2002 το βράδυ ήμασταν σε νυχτερινό μαγαζί της Ιεράς Οδού για συναυλία των Archive… Λίγο κουφό, ε...? Ο χώρος δεν ήταν καθόλου καλός... Πολύς καπνός και υπερβολικά πολύς κόσμος... Το συγκρότημα έκανε μια super εμφάνιση και κατάφερε να μας κάνει να ανατριχιάσουμε again & again με τίς πολύ καλές και διαφορετικές εκτελέσεις των τραγουδιών του και με τα απίστευτα φωνητικά του Craig Walker…

2003 – They are my angels…

Πότε : Δευτέρα 14 Ιουλίου
Που : Θέατρο Λυκαβηττού
Ποιοι : Massive Attack

Το συγκρότημα είναι ένα από τα αγαπημένα μου... Μια μπάντα που πειραματίζεται όχι μόνο στο studio, αλλά και στις συναυλίες τους... Έχοντας κυκλοφορήσει το “100th window”, οι Massive μας παρουσιάζουν ένα κολάζ από κάποιες παλιές και κυρίως τις νέες επιτυχίες τους, ενώ στο background, στο video wall εμφανίζονταν μηνύματα, που είχαν στείλει οι Έλληνες fans του συγκροτήματος... Κορυφαία στιγμή το “Safe from Harm” και το επικό “Angel”…

Massive Attack - Karmakoma (09/06/2006)

2005 – We come One… Corporation

Δύο πολύ καλά live παρακολουθήσαμε το καλοκαίρι του 2005... Αρχικά, στις 2 Ιουνίου ανεβαίνουμε στο Θέατρο Βράχων με ψιλόβροχο... Η βροχή με την ώρα μεγάλωνε, με αποτέλεσμα να ματαιωθεί η συναυλία... Πλήρης απογοήτευση... Η κάθε παρέα έψαχνε τον γκαντέμη της και η δικιά μου τον είχε βρεί στο πρόσωπο μου... 6 ημέρες μετά ανηφορίσαμε στο Θέατρο του Λυκαβηττού για μια άλλη συναυλία, τους Faithless, ένα από τα καλύτερα χορευτικά-ηλεκτρονικά groups… Η συναυλία...? Με λίγες μπορώ να συγκρίνω τον παλμό της... Αρχικά, τα κομμάτια κυλούσαν σχετικά ήρεμα, ώσπου στα μέσα του live, ο Maxi Jazz ανεβάζει στροφές και ξεσηκώνει τον κόσμο, που αψήφησε το σημαντικό παιχνίδι της Εθνικής για αυτούς... Λες και το ήξεραν αυτό βέβαια... Κορυφαία στιγμή βέβαια το “We come one” και η συμμετοχή του κόσμου στο τραγούδι, υψώνοντας το αριστερό (κι όχι το μεσαίο) δάχτυλο μας κάθε φορά, που το τραγουδούσαμε...

Λίγες ημέρες μετά μαθαίνουμε ότι τελικά η συναυλία των Thievery θα γινόταν στα τέλη του επόμενου μήνα… Στις 27 του Ιούλη λοιπόν σε μια καλή βραδια (ουφφφφ...), οι Thievery Corporation εμφανίζονται στο Θέατρο του Λυκαβηττού... Ήμασταν από νωρίς όρθιοι, αλλά στις κερκίδες... Έπαιξε το support, η ώρα περνούσε και περνούσε... Το κοινό δυσανασχετούσε, χωρίς όμως να ξέρει τι το περιμένει... Το Ελληνικό κοινό είναι ιδιαίτερα απαιτητικό... Αν το κερδίσεις, θα κάνει τα πάντα για να σου το δείξει... Αυτό κατάφεραν και οι Thievery σε μια βραδιά, που είχε πολύ καλά φωνητικά, χορευτικούς – ως επί το πλείστον – ρυθμούς και γενικότερα μια πολύ, πολύ χαρούμενη κατάσταση... Αποκορύφωμα της βραδιάς ήταν το συνεχές – για πολλά λεπτά – χειροκρότημα του κόσμου, αφού είχε τελειώσει η συναυλία και τα φώτα είχαν ανάψει... Το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή και μας βιντεοσκοπούσε... Και με ανοικτά τα φώτα, όλη πάνω στη σκηνή και εκτός προγράμματος, έπαιξαν το “The Heart’s a lonely hunter” σε μια απίστευτη ατμόσφαιρα από όλο τον κόσμο...

2006 – Respect to Eddie & Moz…

Βλέπετε πολλές φορές συγκρότημα να παίζει σε συναυλία για 2,5 ολόκληρες ώρες...? Βλέπετε πολλές φορές έναν τόσο χαρισματικό τραγουδιστή να προσπαθεί να μιλήσει στα Ελληνικά για να ευχαριστήσει το κοινό του..? Βλέπετε πολλές φορές συγκρότημα να προσπαθεί να ευχαριστήσει και τον εαυτό του, παίζοντας την 1η ώρα καινούργια κομμάτια, άγνωστα στο μεγαλύτερο μέρος του κοινού - Βλέπετε το Ελληνικό ραδιόφωνο, δεν ξέρει τους κυρίους αυτούς – και στο υπόλοιπο μέρος της συναυλίας παλαιότερα κομμάτια – αγαπημένα σε όλους μας...? Οι 8.000 περίπου που ήταν στο κλειστό γήπεδο του Ο.Α.Κ.Α., σε ένα όχι και τόσο συναυλιακό χώρο σίγουρα τα είδαν και τα άκουσαν όλα στις 30 Σεπτεμβρίου του 06... Κι αν έλειψαν κάποια από τα κλασσικά κομμάτια των Pearl Jam ήταν σίγουρα πολύ λίγα... Από τις κορυφαίες στιγμές της συναυλίας, η προσπάθεια του Eddie Vedder να μιλήσει στα Ελληνικά και να μας ευχαριστήσει, καθώς και ο συνδυασμός του “daughter” με το “Another brick in the wall” των Pink Floyd και οι πολιτικές του σπόντες για τον Bush…

Pearl Jam - Daughter (30/09/2006)

2 μήνες περίπου μετά, στις 25 Νοεμβρίου έχοντας πήξει στην κίνηση μέχρι το Ολυμπιακό Κλειστό Γυμναστήριο του Φαλήρου, η προσμονή μας να δούμε ζωντανά μια μεγάλη προσωπικότητα της μουσικής ήταν πολύ μεγάλη…Ο χώρος δεν ήταν άσχημος, σε σύγκριση με το ΟΑΚΑ, αλλά όχι και κάτι το φοβερό βέβαια… Ο κόσμος αρκετός, αν και πιστεύω ότι θα έπρεπε να ήμασταν κι άλλοι τόσοι… Κι αφού πήραμε τις μπύρες μας, τα φώτα πέφτουν και η παράσταση αρχίζει… Ιδιαίτερα θεατρικός, ερωτικός και κινητικός ο 47-χρονος πρώην τραγουδιστής των Smiths με πολύ καλή επαφή με τον κόσμο… Η φωνή του…? Σα να μην πέρασε μια μέρα… Η αλήθεια είναι ότι θέλαμε κι άλλο, γιατί είχαμε κακομάθει με τους Pearl Jam, αλλά μην τα θέλουμε όλα δικά μας…

Morrissey in Athens (25/11/2006)