Iron Maiden : Run to the Hills…..of Terravibe

Μια από τις συναυλίες της χρονιάς ήταν βέβαια η προχθεσινή εμφάνιση των Maiden στο Terra Vibe. Η 2η συναυλία μετά το Manu Chao, που συγκέντρωσε τόσο πολύ κόσμο στο λιβάδι της Μαλακάσας φέτος. Η mafalda (απεσταλμένη του "mix grill" - ειδική στις δύσκολες κι επικίνδυνες αποστολές) μας έστειλε την παρακάτω εμπεριστατωμένη ανταπόκριση, για την οποία την ευχαριστούμε πάρα πολύ :

Ναι, καλά καταλάβατε...η τυχερή υπογράφουσα ανέβηκε (δεν έτρεξε, λόγω ηλικίας) το λόφο της Μαλακάσας και απόλαυσε τους Iron Maiden στις 2/8/2008.

Συνειδητοποίησε δε ότι οι προηγούμενες φορές ήταν "Wasted Years" διότι δεν είχε παρακολουθήσει καμία άλλη συναυλία τους από κοντά.

Τo στόρυ ξεκίνησε ομαλά. Παρκάραμε σχετικά κοντά. Αυτό μεταφράζεται ως περισσότερη ενέργεια για αργότερα....Περηπατήσαμε εις το δάσος, χωρίς το λύκο, και μπροστά μας είχαμε ένα ζευγάρι καμπόσων Μαίων χεράκι-χεράκι να ανεβαίνει το λόφο. Προφανώς είχαν ανέβει πολλούς λόφους για να δουν τους Maiden και πιθανότατα σε πολλές χώρες, αν κρίνουμε από τη στάμπα στη μπλούζα τους. Σταθερές αξίες, ευτυχώς υπάρχουν ακόμα. Ήταν αρκετοί αυτοί που ανέβαζαν το μέσο όρο ηλικίας στη συγκεκριμένη συναυλία.

Η περιοδεία άλλωστε ονομάζεται "Somewhere back in time" και περιλαμβάνει τα σούπερ κομμάτια τους από τη δεκαετία του 80, έως το «Seventh Son of a Seventh Son», με εξαίρεση το κορυφαίο "Fear of the Dark" (1992).

Την ώρα που φτάσαμε, κοντά 8:15, γινόταν το αδιαχώρητο. Σβήναμε τη δίψα μας με μπυρίτσα και περιμέναμε να δούμε το support group. Εμφανίζεται ένα γκρουπάκι με μία πιτσιρίκα ερμηνεύτρια αρκετά καλή (μου θύμιζε λίγο Joan Jett) και μας χαιρετάει κάπως έτσι: “Hallo Athens, how are you f@cking doing? Are you f@cking ok?” κλπ. Κάποιοι φρόντισαν να της απαντήσουν αντίστοιχα στα «ελληνικά». Εμείς σκεφτήκαμε «Μμμμ, κορίτσι για σπίτι!» Από έγκυρες πηγές πληροφορηθήκαμε ότι είναι η κόρη του Harris. Όλα έχουν μια εξήγηση.

Λίγο μετά τις 9:30 σβήνουν τα φώτα και παρακαλέσαμε το γιατρό (Doctor Doctor please) να μας βοηθήσει. Σε εκείνη τη φάση μεταφερθήκαμε σε άλλη διάσταση και στη ζωή μετά θάνατο. Αιγυπτιακά σκηνικά, θεότητες, μούμιες, και βέβαια πρωταγωνιστής ο Eddie. Ο Bruce Dickinson με αναλλοίωτη φωνή μας φώναξε “Scream for me Athens” (μετά το έμαθε κι έλεγε Athina) και εμείς βέβαια, ως γνήσιοι Έλληνες δε σταματήσαμε μέχρι τέλος.
Τα σκηνικά να εναλλάσσονται απίστευτα γρήγορα, τα εφφέ εντυπωσιακά, ένας Dickinson ακούραστος να χοροπηδάει συνέχεια χωρίς σταματημό, να αλλάζει στολές και εμείς να προσπαθούμε να κτυπηθούμε, να τραγουδήσουμε και να τραβήξουμε κανένα βιντεάκι παράλληλα…Yes, we can play with madness….

Η όλη τρέλα, κράτησε 2 ώρες παρά κάτι. Και εδώ αρχίζουν τα παράπονα. Σταματήσατε πολύ απότομα. Είπαμε είσαστε μιας κάποιας ηλικίας, είσαστε επαγγελματίες αλλά το κοινό που σας παρακολούθησε άξιζε καλύτερο φινάλε. Εντάξει δεν είπαμε να τελειώσετε “Τwo minutes to midnight” , όχι ότι θα μας χάλαγε δηλαδή, αλλά πες ένα ‘Kalinihta Athina’, φύγε και κάνε μια τελευταία εμφάνιση τραγουδώντας το “Alexander the great” που το περιμέναμε πως και πως!

Τέλος πάντων, αυτά μου θα μου μείνουν αξέχαστα είναι το πάθος, η ένταση, ο παλμός, η δύναμη. Απαραίτητα «συνοδευτικά» ενός τόσο μεγάλου μέταλ συγκροτήματος. Η εμπειρία ήταν μοναδική. Ευτυχώς ήμουν κι εγώ εκεί και νομίζω ότι…. φοβάμαι λιγότερο το σκοτάδι…..

by mafalda