Πάμε και στα 12 πρώτα albums του Α’ Εξαμήνου της χρονιάς, σύμφωνα με τη γνώμη του υπογράφοντα βέβαια. Τα 3 πρώτα albums είναι για μένα ότι καλύτερο έχω ακούσει φέτος και να ‘στε σίγουροι ότι θα παραμείνουν πολύ ψηλά και στο τέλος της χρονιάς. Πρέπει να τονίσω όμως ότι σε αυτή την τριάδα θα έμπαινε σφήνα ένα νέο δισκάκι, το οποίο κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες, αλλά θα το δούμε μάλλον στη Λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς. Οι Coldplay και η Duffy θα είναι οι πιο εμπορικοί δίσκοι της χρονιάς (αν δεν τους ξεπεράσουν οι U2 βέβαια) και ποιοτικά το αξίζουν και με το παραπάνω! Τι περιμένουμε όμως τους επόμενους μήνες μέχρι να τελειώσει η χρονιά ;
Οι νέοι δίσκοι των U2, Morrissey, η πιθανή κυκλοφορία του νέου δίσκου των Massive Attack και η πολυαναμενόμενη κυκλοφορία των Glasvegas θα μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον μας το ερχόμενο Φθινόπωρο, χωρίς να αποκλείσουμε άλλες ευχάριστες εκπλήξεις, όπως ήταν για παράδειγμα ο δίσκος της δικιάς μας Monika.
Η βαθμολογία που βλέπετε παρακάτω σε κάθε δίσκο προκύπτει ως ο μέσος όρος των επιμέρους βαθμολογιών του κάθε τραγουδιού του εκάστοτε δίσκου. Αν θέλετε να διαβάσετε την κριτική μας σε καθέναν από τους παρακάτω δίσκους, ακολουθήστε το σχετικό link στην «Κριτική δίσκου».
1. Coldplay - Viva La Vida Or Death And All His Friends ( Κριτική δίσκου : 9,5 ) - Το “Viva la Vida or death and all his friends” είναι ίσως μια νέα πολύ καλή αρχή για τους Coldplay. Προσωπικά, με κέρδισε ο δίσκος και χαίρομαι που το συγκρότημα δε δημιούργησε ένα γλυκανάλατο album, βασισμένο στη φόρμα των επιτυχιών των προηγούμενων δίσκων τους. Ίσα, ίσα ψάχτηκε με τον μετρ του είδους “Brian Eno” και δημιούργησε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα, το οποίο είναι βέβαια το Νο 1 για αυτή τη Λίστα.
2. Duffy - Rockferry ( Κριτική δίσκου : 9,1 ) – Με καθαρά υποκειμενικά κριτήρια, έχει κολλήσει στα αυτιά μου το ντεμπούτο album της γλυκιάς και ιδιαίτερης φωνής της Duffy. Και πιάνω αρχικά τη φωνή της, μιας και είναι ίσως το ισχυρό της σημείο, πέρα από τα τραγούδια, που έχει γράψει η ίδια μαζί με τους: Bernard Butler (πρώην κιθαρίστας των Suede), Jimmy Hogarth (συνεργάτης της KT Tunstall), Eg White και Steve Booker. Φωνητικά που ταξιδεύουν συνεχεία κοντά στις παρυφές της soul και της pop μουσικής… Χροιά ιδιαίτερη. Φαντασία και χρώμα στα ανεβάσματα και κατεβάσματα της. 3. Monika - Avatar (Κριτική δίσκου : 9,08 ) – Αν υποθέσουμε ότι ένας φίλος μου δίνει το “Avatar” σε CD, χωρίς να μου πει το ποιος/α κρύβεται πίσω από αυτό, ιδού τα σχόλια που θα έκανα: Γλυκιά και ατμοσφαιρική φωνή – αρκετά μελωδικά τραγούδια – λίγες κιθαριστικές και ήρεμες στιγμές και ως επί το πλείστον τραγούδια που σε ταξιδεύουν και σου προσφέρουν κάποιες φορές νότες αισιοδοξίας. Αρκετά καλό album, το οποίο ξεχωρίζει φέτος μιας και στο είδος του δεν έχω ακούσει κάτι καλύτερο.
4. Estelle – Shine ( Κριτική δίσκου : 8,9 ) – Η Estelle ερμηνεύει πολύ καλά τα τραγούδια της, όσο κι αν δεν αναδεικνύεται τόσο η φωνή της, όπως είχε γίνει στο “Why Go” με τους Faithless. Η φόρμα είναι hip-hop και τα περάσματα από soul και reggae ρυθμούς δεν είναι λίγα. Δε θα σας πω πολλά για τη μεγάλη επιτυχία του “American Boy”, το οποίο θεωρώ ότι είναι ένα απλά καλό τραγούδι και τίποτα παραπάνω. Νομίζω ότι το όλο album έχει περισσότερα καλά κομμάτια. Πιο συγκεκριμένα, ξεχώρισα το “So much out the way” με τον Wycleaf Jean - ίσως το καλύτερο κομμάτι – το οποίο μου θυμίζει αρκετά τη Lauren Hill, το ομώνυμο κομμάτι (πολύ καλή ερμηνεία!!), το γλυκό “No Substitute Love” και το 1ο single του δίσκου “Wait a minute (just a touch)”.
5. Madrugada - Madrugada ( Κριτική δίσκου : 8,88 ) – Μπορεί ο θάνατος του Robert Buras να δημιούργησε σοβαρά προβλήματα ύπαρξης στο συγκρότημα από τη Νορβηγία ωστόσο μια ημιτελής ηχογράφηση του album που είχε προηγηθεί του ατυχούς συμβάντος, τους επέτρεψε να τελειώσουν τα τραγούδια με συμμετοχή του Robert πλήν ενός, στο οποίο συμμετέχει ο Alex Kloster Jenser στις κιθάρες. Ο ομώνυμος δίσκος τους είναι για άλλη μια φορά εξαιρετικός και περιέχει δυναμικές και συνάμα μελωδικές – όμορφες στιγμές.
6. Portishead - Third ( Κριτική δίσκου : 8,86 ) – Το “Third” ξεκινάει απίστευτα δυναμικά. Το “Silence” είναι η ιδανική αρχή μιας και καταφέρνει να παντρέψει το παρελθόν με το παρόν των Portishead. Όταν ξεκινάει το τραγούδι, μας βάζει σε μια χορευτική και συνάμα μελωδική διάθεση (τι κάνει το βιολί κάποιες φορές...), ώσπου μπαίνουν τα φωνητικά της Beth Gibbons και αναρωτιέσαι αν ακούς το “Dummy” ξανά. Απίστευτη χαρά πραγματικά... Επιτέλους, επέστρεψαν!!! 7. Adele – 19 ( Κριτική δίσκου : 8,84 ) – Φλερτάρει πότε περισσότερο με τη soul, πότε με την pop μουσική. Ακόμη κι αν ξεκινάει κιθαριστικά με ένα πολύ καλό soul - χαμηλών τόνων - κομμάτι (“Daydreams”), η συνέχεια έχει σκαμπανεβάσματα στην ένταση και τα συναισθήματα, που βγάζει στον ακροατή του, το “19”. Η φωνή της κάποιες φορές θυμίζει μεγάλες φωνές της soul. Άλλη μια νέα πολλά υποσχόμενη φωνή, που εμφανίζεται στη Μ. Βρετανία, μετά τις Amy Whinehouse, Amy Macdonald και την Kate Nash. Όσο κι αν την παρομοιάζουν με την Amy Whinehouse, θεωρώ ότι έχει προσωπικό ύφος.
8. James - Hey Ma ( Κριτική δίσκου : 8,82 ) – Στις 7 Απριλίου κυκλοφόρησε το “Hey Ma” και πριν κάποιες εβδομάδες είχαμε προϊδεαστεί για το δίσκο από το 1ο single “Whiteboy”, το οποίο κυκλοφόρησε για ένα διάστημα στο YouTube. Πιασάρικο κομμάτι στο κλασσικό ύφος του συγκροτήματος. Το “Whiteboy” είναι το “Sometimes” ή το “Waltzin’ Around” του δίσκου και το “Upside” το “Say something” αυτού. Μη φανταστείτε όμως ότι ξεπερνούν την αξία των συγκεκριμένων τραγουδιών… Έτσι έχουν τα πράγματα σε όλο το “Hey Ma”. Γενικότερα, ικανοποιεί όλους τους fans του συγκροτήματος, μιας και δημιουργούν τραγούδια, που θυμίζουν τον παλιό τους καλό εαυτό…
9. Θ.Παπακωνσταντίνου & Δ. Σαββόπουλος - Ο Σαμανός ( Κριτική δίσκου : 8,8 ) – Το album περιέχει πολύ καλή ενορχήστρωση. Η μουσική του "Ασπρομόντε", του "Ζεϊμπέκικου της Κυριακής", του "Ορυχεία" (απίστευτο τελείωμα), του "Attinse", η γλυκιά φωνή του Σαββόπουλου στο "Ο Φορτίνο Σαμάνο" και το χαρμόσυνο "Κάλεσμα" (σίγουρο hit, όπως και το "Ασπρομόντε") συνθέτουν έναν πολύ καλό δίσκο, στον οποίο θα έλεγα ότι γίνεται σύνθεση της ξεχωριστής μουσικής και των πειραματισμών του Θανάση με το παρελθόν και την εμπορικότητα του Σαββόπουλου. Για αυτό ίσως ο "Σαμάνος" είναι περισσότερο εμπορικός από τα προηγούμενα του Παπακωνσταντίνου.
10. Madonna - Hard Candy ( Κριτική δίσκου : 8,75 ) – Το “Hard Candy” είναι ένα από τα πάρα πολύ καλά albums, που έχω ακούσει φέτος ! Η συνεργασία της Madonna με τους Timberlake, Pharell Williams, Kanye West και Timbaland (την αφρόκρεμα δηλαδή του hip-hop) έχει δώσει μια σχετική φρεσκάδα και ένα αντίστοιχο RnB ρυθμό σε αρκετά τραγούδια της… Το single είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, όπως και τα “Beat Goes On” με Kanye West & P. Williams, “Candy Shop” με P. Williams, “Heartbeat” με P. Williams, “Incredible” με P. Williams και “Dance 2 night” με Timberlake… Τα “Miles Away” και “She’s not me” (έχει αρκετά disco στοιχεία) θυμίζουν παλιότερα τραγούδια της Madonna και το “Give it 2 me” είναι η dance στιγμή του δίσκου. 11. MGMT - Oracular Spectacular (Κριτική δίσκου : 8,7 ) – Οι MGMT είναι γνωστοί με το όνομα “Management” και έχουν κυκλοφορήσει ένα δίσκο το 2005 με αυτό το όνομα. Το φετινό album τους κατατάσει στην κατηγορία των πολλά υποσχόμενων νέων συγκροτημάτων. Το “Oracular Spectacular” περιέχει 3 super τραγούδια (“Time to pretend”, “Kids”, “Electric Feel”) και άλλα 7 σχετικά καλά κομμάτια, όλα σε ένα ξεχωριστό δικό τους ύφος. Πρόκειται για μια από τις νέες αποκαλύψεις της χρονιάς.
12. Tricky - Knowle west boy (Κριτική δίσκου : 8,7 ) – Ο Tricky είχε μεγάλη ανάγκη να κυκλοφορήσει ένα καλό album, μιας και εκτός από το ντεμπούτο του (“Maxinquaye” – 1995) και τη συνεργασία με τους Massive Attack δεν είχε να επιδείξει άλλα πράγματα άξια μνημόνευσης κατά τη γνώμη μου βέβαια. Για αυτό το λόγο, όπως έχει πει κι ο ίδιος, είχε την ανάγκη να «φρεσκάρει λίγο τη μηχανή», να «ρετουσάρει το σύστημα». Έτσι, για πολλά χρόνια εξαφανίστηκε στη Νέα Υόρκη και το L.A. προσπαθώντας να ξαναβρεί τον «μουσικό» εαυτό του. Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου