Portishead - Third: Αν μάθεις, δε ξεχνάς να κάνεις πετάλι....

Ας δούμε αρχικά λίγο το ιστορικό τους... Σχηματίστηκαν το 1991 από τους Geoff Barrow, Beth Gibbons & Adrian Utley. Το “Dummy” ήρθε το 1994 με πρώτο single το “Numb” και με κλασσικά κομμάτια, όπως το “Sour Times” και το “Glory Box”… Η επιτυχία ήρθε πολύ εύκολα και στη γενέτειρα τους, τη Μ. Βρετανία, αλλά και στις Η.Π.Α., δίχως να έχουν κάνει καν περιοδεία εκεί... Άλλωστε, είχαν δημιουργήσει έναν από τους καλύτερους δίσκους των 90s, οικοδομώντας ένα ξεχωριστό προφίλ και ενισχύοντας πολύ περισσότερο αυτό που είχαν ξεκινήσει οι Massive Attack…

Τρία χρόνια μετά , έρχεται το ομώνυμο 2ο album τους, το οποίο μπορεί να μην περιέχει κομμάτια δυναμίτες, όπως στο ντεμπούτο τους, αλλά ήταν εξίσου καλό, λίγο πιο σκοτεινό και είχε το χαρακτηριστικό ότι η μουσική του είχε γραφτεί από το συγκρότημα κι όχι από samples από δίσκους,,, 1 χρόνο μετά συνεργάζονται με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης και δημιουργούν ένα πραγματικό αριστούργημα... Τα κομμάτια τους σε μια τελείως διαφορετική και ξεχωριστή εκτέλεση, με τη συνοδεία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας...

Τα επόμενα 10 χρόνια τι έκαναν άραγε..? Γιατί χάθηκαν οι Portishead από το δισκογραφικό προσκήνιο και πως επανήλθαν αυτές τις ημέρες..?Το τρίο αποφάσισε την περασμένη δεκαετία να αφοσιωθεί στις solo δουλειές του, μέχρι να φτάσει ο Φεβρουάριος του 2005... Τότε το συγκρότημα εμφανίζεται σε μια συναυλία στο Bristol και δηλώνει στους fans του ότι έχουν ξεκινήσει να γράφουν νέα τραγούδια...

Οι κυριοι : Portishead
Το ύφος μουσικής : trip hop
Ο δίσκος : Third (28/04/2008)
Τα singles : “Machine Gun”
Ξεχωρίζουν :“Silence”, “Hunter”, “Nylon Smile”, “The Rip”, “Plastic” , “We carry on”

Σίγουρα δεν είναι κάτι συνηθισμένο και κάτι εύκολο να επιστρέψεις μετά από 10 χρόνια... Είχες δημιουργήσει τη δικία σου «σχολή», το δικό σου «ήχο» μέσα στα 90s… Τι μπορείς άραγαε να προσφέρεις σήμερα..?

Το “Third” ξεκινάει απίστευτα δυναμικά. Το “Silence” είναι η ιδανική αρχή μιας και καταφέρνει να παντρέψει το παρελθόν με το παρόν των Portishead… Όταν ξεκινάει το τραγούδι, μας βάζει σε μια χορευτική και συνάμα μελωδική διάθεση (τι κάνει το βιολί κάποιες φορές...), ώσπου μπαίνουν τα φωνητικά της Beth Gibbons και αναρωτιέσαι αν ακούς το “Dummy” ξανά... Απίστευτη χαρά πραγματικά... Επιτέλους, επέστρεψαν!!!

Για την ερμηνεία της Gibbons σε όλο το δίσκο τα σχόλια περιττεύουν... Είναι απίστευτη η μελαγχολία, που βγάζει η φωνή της και ο τρόπος που μεταφέρει το περιεχόμενο των στίχων του κάθε τραγουδιού στη φωνή της... Το “Hunter” διαδέχεται το “Silence” και εμείς κατά περίεργο τρόπο στην αρχή θυμόμαστε την ερμηνεία της Nico με τους Velvet Underground… Το κομμάτι βέβαια διαφοροποιείται από το “Sunday Morning” των Velvets… Η κιθάρα σε κάθε κομμάτι παραμονεύει, λες και είναι ο «κακός λύκος», που περιμένει το δικό σου λάθος... Το “Nylon Smile” μας μεταφέρει στο 2ο τους ομώνυμο δίσκο, κάτι το οποίο γίνεται και στο “Plastic” – Το “Glory Box” του “Third”… Το “The Rip” μοιάζει με το “Hunter” αρχικά μιας και τα βασικά στοιχεία αρχικά είναι η φωνή της Beth και η κιθάρα... Σε κάποιους ίσως να θυμίσει κομμάτι των Archive… Σε άλλους παλαιότερους μπορεί να θυμίσει – κατά κάποιο τρόπο – Pink Floyd… Το “We Carry on” είναι πιο γρήγορο, ρυθμικό και ίσως σε πιο χαρούμενο tempo… Το “Deep Water” ταξιδεύει στην παράδοση και έχει αρκετά folk στοιχεία, ενώ το – αλλά Depeche Mode - “Machine Gun” που το διαδέχεται, δε μας εντυπωσιάζει για 1ο single του δίσκου... Η συνέχεια και το κλείσιμο είναι σε περισσότερο πειραματικό επίπεδο, το οποίο έχει βέβαια την ομορφιά του...

Σε γενικές γραμμές, το “Third” αξίζει να θεωρείται μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2008 και κατά τη γνώμη μας αξίζει να είναι μέλος της δισκοθήκης σας... Δεν είναι δύσκολο πάντως, μετά από τόσα χρόνια να ξαναδημιουργείς καλούς δίσκους...? Κάποια πράγματα είναι σαν το ποδήλατο... Αν μάθεις, δε ξεχνάς να κάνεις πετάλι...