ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ... ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ μερος 1ο

Πώς και ήρθαν όλοι αυτοί

Πλούσιο το συναυλιακό καλοκαίρι. Καλά, τα τελευταία χρόνια, ομολογώ οτι βιώνουμε στιγμές πανέμορφες, και γεμάτες απο λαμπυρίζοντα ονόματα της διεθνούς μουσικής σκηνής, κι αυτό είναι προς τιμήν των διαφόρων καλλιτεχνικών γραφείων (ήτοι Agencies).

Ως καλοί και φιλότιμοι, και πειθήνιοι πολλές φορές στα πιστεύω τους, πολλοί διψασμένοι ακορατές γέμισαν και φέτος τα ανοιχτά θέατρα, τα γήπεδα, τις Μαλακάσες, τους Βράχους, και λοιπές αρένες.

Πολύ όμορφα.

Δυο μήνες πρίν, ίσως και τρείς, μερικά πόστερς φιγουράριζαν περήφανα για την απεικόνιση του μουσικού ονόματος που θα ερχόταν στη χώρα του Δωδεκάθεου και της Ιλιάδας. Ενδεικτικά αναφέρω, αρχής γενομένης απο το χειμώνα, τους Bad Company, τους Machine Molle, την PJ Harvey, τους Linkin Park, τη Sandra (ε;...), τη Gloria Gaynor, τον James Blunt, (αυτοί έπεσαν θύματα των Συμφερόντων του Λυκαβηττού, της μυστικής αυτής οργάνωσης), τους Sex Pistols (αλητεία και αντιφλεγμονώδη), το Leonard Cohen, τoν Philip Glass και ούτω καθ’ εξής. Ηχηρά ονόματα, δε λέω.

Αλλά διερωτώμαι: οι Bad Company και οι Machine Molle ήξεραν για την Ελλάδα; Η Sandra (call me mrs. PlayBack) πόσες φορές είχε έρθει τον καιρό της παντοδυναμίας της; Η Gloria Gaynor ; Αυτή η ταλαίπωρη αγωνίζεται να βρεί αίθουσα να παίξει στις Πολιτείες, και εννοείται οτι πρέπει να έρθει και στο γκrήηce. Καλά, ας πούμε οτι ο Blunt, είναι νεούδι, και «έχει καλές πωλήσεις στην Ελλάδα» (λέμε τώρα... για Torrents μάλλον θα μιλάει). Ο Leonard Cohen; Τώρα στα 70 του αποφάσισε να επισκεφθεί τη γενέτειρα του Ζαγοράκη; Ο Philip Glass ; Είναι τόσο περιζήτητος εδώ στην Ελλάδα, που πια αν δεν έρθει, θα πέσει ο Παρθενώνας και ο Λευκός Πύργος να μας πλακώσει; Μερικοί πικρόχολοι είπαν για τους Linkin Park, οτι 'είναι φλώροι’, και ‘σιγά, θα είναι μονάχα πιπίνια εκεί’, και άλλα σουβλερά. Εντάξει, ανεξάρτητα απο τη μουσική αν αρέσει ή δεν αρέσει, το σχήμα αυτό, έχει αναβάλει 2 φορές την επίσκεψή του εδώ εξ αιτίας μας, χώρια που το Αιγαίο αποτελεί μόνιμο θέρετρο, για την μελωδική και τραχιά φωνή του τραγουδιστή τους.

Για τα δε ονόματα PJ Harvey, και άλλων ημίθεων, δε συζητώ. Αποτελούν τακτικούς πελάτες της ελληνικής διοργάνωσης φεστιβάλ. Όπως και πολλοί άλλοι, οι οποίοι στις ευρωπαϊκές τους περιοδείες, σημειώνουν την Ελλάδα και την Τουρκία πολύ προσεκτικά στην ατζέντα τους, και έχουν να το λένε. Ακόμη και νέοι ή σχετικά νέοι καλλιτέχνες, όπως οι Ferdinand, The Soundtrack of our Lives, Madrugada, Starsailor, HIM, πέρασαν μια χαρά απο τις ελληνικές εξέδρες.

Οι Sex Pistols; Τώρα με τα νέα panadol, έπαιξαν πιο ζωντανά απο ποτέ το Anarchy in the UK. Όταν όμως ήταν στα ντουζένια τους, ποιά Ελλάδα, ρε γαμώ το;

Ο Lenny Kravitz; Εδώ έγινε θεός, και τώρα που χώρισε με την Bonet, θέλει να πνίξει τον καημό του στα ουζάκια και στη ρακή; Ασχέτως αν η εμφάνισή του ήταν απο τις πιο καλές που έχει δεί το αθηναϊκό κοινό. Άλλωστε στις Πολιτείες, ξέρουν απο καλό live!

Κάποιος αρχαίος ρήτορας της Αθήνας, μάλλον ο Περικλής ήταν, είχε πεί : «Αθηναίοι, χρειαζόμαστε λεφτά!» Ο νέος ρήτορας των συναυλιών, αυτός που έχει όλη την πρόθεση να τα σκάσει θα πεί σε λίγο: «Ρε παιδιά, χρειάζεστε λεφτά!».

Διότι καλοί και χρυσοί και άγιοι καλλιτέχνες, δε λέω. Αλλά τώρα με το internet και το torrent, Lime Wire, και λοιπά παραφερνάλια, οι εταιρείες και οι καλλιτέχνες, ‘βγάζουν δίσκο’ κυριολεκτικά. Τα cd αποτελούν ένα ωραίο décor στα ράφια των Megastores. Η μόδα που τα ήθελε στα ράφια των ακροατών πέρασε. Ε, και κάπως πρέπει να ζήσουν κι εκείνοι.

Δεν είναι λίγες οι φορές, που θα παρατηρήσει κανείς το ζευγαράκι, ή την παρέα, που θα περάσει απο μια αφίσα του τάδε πασίγνωστου (για την απουσία του απο τα ελληνικά φεστιβάλ) καλλιτέχνη, ο οποίος εμφανίζεται περιχαρής στο Θέατρο Λυκαβηττού, να λέει «ωχ! Έρχεται ο Χ!... Να πάμε!» και κάποιος άλλος γελώντας απαντάει «Πώ πω, ψωμολύσσα! Τρέχουν να προλάβουν! Πού τον θυμήθηκαν τον Χ;»

Κι ύστερα, ο πρώτος λαλήσας θα παραπονεθεί, και μετά οι άλλοι θα απαντήσουν και τελικώς η Φράξια του Λυκαβηττού θα σαμποτάρει επιτυχώς το όλο εγχείρημα.

Απο τα παραπάνω φυσικά, εξαιρούνται οι Rolling Stones και σίγουρα οι αειθαλέστατοι του Μεταλλικού Στερεώματος Iron Maiden. Αν μιλάμε για συνέπεια, η παρέα αυτή των γερόλυκων, είναι πολύ καθωσπρέπει!

Τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια οι πρώτοι, τα τελευταία 20 οι δεύτεροι, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο...