ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ (ΚΑΜΜΕΝΑ) ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ....

Φίλοι αναγνώστες, έχω συγκλονιστεί.

Όχι μόνο απο τον άδικο θάνατο ενός παιδιού, όχι μόνο απο την ανεγκέφαλη τακτική των Δυνάμεων Ασφαλείας, αλλά και με τα όσα έχουν προηγηθεί, γίνονται και θα ολοκληρωθούν στις επόμενες μέρες. Είδα ένα ολόκληρο έθνος διχασμένο σε ‘πιτσιρικάδες’ και ‘έντρομους πολίτες’. Παρακολούθησα τις ελληνικές πόλεις να βανδαλίζονται και να παρουσιάζουν εικόνα όμοια με αυτές που δείχνουν τα αποτελέσματα βομβαρδισμού.

Προσπάθησα να αφουγκραστώ όσο μπορούσα, και με τα μέσα που διέθετα, την αγανάκτηση του κόσμου. Προσπάθησα να καταλάβω το βαθύτερο νόημα της καταστροφής ενός ιστορικού κτίσματος. Ένιωσα την οργή των παιδιών, για τον χαμό ενός άλλου παιδιού. Έβαλα τα δυνατά μου να διαχωρίσω τις πληροφορίες, και να κρατήσω μονάχα αυτές που κρίνω οτι έχουν σαφή υπόσταση. Κράτησα τα δάκρυά μου, για την εικόνα της Αθήνας που παραδόθηκε στο έλεος κάποιων.

Γιατί τόση βία; Πού βρέθηκε τόσο μίσος; Πού υπάρχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι μέσα σε στιγμές έκαναν τόσα άσχημα πράγματα;

Στο δικό μου το χωριό λένε, οτι αν έχεις πρόβλημα με τον Γιώργο, τα βάζεις με το Γιώργο. Δεν δέρνεις τη θεία του, ή τον μπατζανάκη του.
Αν έχεις πρόβλημα με την εξουσία, χτύπα την εξουσία. Αν έχεις πρόβλημα με την αστυνομία, χτύπα την Αστυνομία.
Η Αθήνα τί φταίει;
Τη Βιβλιοθήκη τη σεβάστηκαν ακόμη και οι Ναζί.

Απο πού προέρχεται όλη αυτή η μανία;

Η κατηφόρα που έχουν πάρει οι θεσμοί, η πολιτεία και οι πολιτικοί(η) δίνουν το ελεύθερο για αυτές τις εκδηλώσεις άκρατης βίας.

Η κατευθυνόμενη και συχνά ανεύθυνη ποδηγεσία του κόσμου διαμέσου των καναλιών, αφαιρεί τη δυνατότητα έρευνας. Όλα είναι ‘ολοφάνερα’, καλά μονταρισμένα και σχολιασμένα, για να τρέχει η αδρεναλίνη.

Η αδικαιολόγητη πίεση και ο νεοπλουτισμός, η κραυγαλέα επίδειξη ισχύος της κοινωνικής εξουσίας, εξαγριώνει κάποιους, και οπλίζει κάποιους άλλους. Αυτά θα πρέπει να προσέξει η πολιτεία. Αυτά θα πρέπει να φροντίσουν να μην ξαναγίνουν πράξη, οι πολιτικοί.

Η ευκολία με την οποία ο άνθρωπος μετατρέπεται σε επικίνδυνη αγέλη είναι μεγάλη, και έχει την τάση να γιγαντώνεται.
Η αλόγιστα ματαιόδοξη πορεία του καταναλωτισμού, της υποταγής σε ένα αδηφάγο σύστημα διαμέσου του δανειακού ελέγχου, είναι η πλειοψηφία πλέον.

Πού είναι ο άνθρωπος;

Πού είναι η Δικαιοσύνη; Όλοι οι μεγαλοσχήμονες κομπιναδόροι, σουλατσάρουν ανενόχλητοι.
Ποιό είναι το Κράτος; Αυτό που διευκολύνει τα συμφέροντα και συμπεριφέρεται στους πολίτες του σαν να ήταν Είλωτες;
Που είναι η Παιδεία; Τι παράδειγμα δίνεται στα νέα παιδιά, όταν τα πρότυπα είναι σάπια; Όταν η παιδεία γίνεται βορά στα μικροκομματικά συμφέροντα;
Πού είναι η ακεραιότητα της στοιχειώδους έννοιας του Κυβερνήτη;

Που είναι η ιδεολογία και ποιόν εξυπηρετεί τελικά;

Πού είναι η υπερηφάνεια;

Οι ομάδες των αγανακτισμένων είναι αναπόφευκτο γεγονός. Αλλά οι βάνδαλοι είναι ακόμη πιο μπερδεμένη ιστορία. Διότι δεν αναγνωρίζουν καμία κυβέρνηση. Καμία Εξουσία. Και τώρα τα χέρια τους οπλίστηκαν με τον πιο όμορφο τρόπο. Και κανείς δεν θα τολμήσει να κουνηθεί, γιατί ύστερα, ποιός ξέρει, μπορεί να κάψουν τίποτε άλλο.

Και η αστυνομία θα κοιτά, ανήμπορη, ανίκανη. Γιατί τόσα χρόνια σπαταλιέται μια χαρά απο τις εκάστοτε κυβερνήσεις, και τα στελέχη της εκδουλεύονται ως φεουδαρχικός στρατός που ελέγχει τους ταραξίες τους φέροντες κουκούλες, αντί να το κάνει η πολιτική.

Καλό κι αυτό.

Οι αστυνομικοί έγιναν ψυχολόγοι-καθηγητές κοινωνικής ευθύνης. Με τις τρείς κι εξήντα που παίρνουν. Με τις βρωμιές τις οποίες αντιμετωπίζουν καθημερινά. Με την ελλειπή εκπαίδευση διαχείρισης κρίσεων. Δακρυγόνα αντί επιχειρηματολογίας και σωστής πολιτικής θέσης.

Τα Εξάρχεια βολεύουν, φίλοι.

Είναι ένα γκέτο, όχι στα φανερά, αλλά υπογείως. Ένα γκέτο οπου χρόνο το χρόνο, βαλτοί και ιδεολόγοι, κυβέρνηση και αντιδραστικοί, έχουν δαιμονοποιήσει το ανέκαθεν κατεστημένο μέρος της μεγαλύτερης και αξιολογότερης ιδεολογικής κίνησης της Ελλάδας.

Και φταίνε κάποιοι γι'αυτό. Γιατί; Γιατί κάποιοι έχουν όνειρα. Άλλοι να μην τους πάρουν το ‘έχει’ τους, τη θεσούλα τους, κι άλλοι γιατί είναι αρχομανείς και θέλουν underground μεγαλεία.

Αυτό είναι το ελεγχόμενο γκέτο της Αθήνας. Έτσι το καταντήσαμε. Έτσι καταντούμε την ελευθερία της σκέψης στη χώρα που γέννησε την ίδια την ελευθερία της σκέψης, και την πλήρωσε πανάκριβα στους αιώνες.

Κι εμείς, κλειδωμένοι στην ασφάλεια του σπιτιού μας, γιατί αυτό πλέον μας έμεινε, θα αναλογιζόμαστε τις ευθύνες.

Μέχρι να ξυπνήσουμε μια μέρα και να πάρουμε αποφάσεις για τη ζωή, την πολιτική μας και τους θεσμούς που θέλουμε να υπάρχουν.