Ευτυχώς ήμουν εκεί (Α’ μέρος)...

Οι αγαπημένες μου συναυλίες... Μμμμμ (αρκετά μμμμ)... Δύσκολο να μιλήσεις για όλες, γιατί κάθε μια από όσες ξεχωρίζουν, είχε τη δικιά της πινελιά, είχε γίνει κάτω από διαφορετικές συνθήκες... Αφήστε που πάντα παίζει ρόλο και η δικιά σου διάθεση...

Με το σκεπτικό ότι θα ξεχάσουμε αρκετές από αυτές τις στιγμές, πίνοντας το απαραίτητο αρωματικό καφεδάκι (πάλι πολλά μμμμ...), ας ξεφυλλίσουμε τις σελίδες του ημερολογίου – που δεν υπάρχει – και ας θυμηθούμε συγκροτήματα – όμορφες φωνές – παρουσίες – παραλειπόμενα και μερικά ίσως από τα καλύτερα live, που έγιναν στην Ελλαδίτσα μας και μπορούμε να πούμε υπερήφανα ότι «ναι ευτυχώς ήμουν εκεί...» ...

1996... Ο Αλκίνοος στην παραλία...

Η αλήθεια είναι ότι λόγω των σπουδών στη Σάμο είχα πάντα το παράπονο ότι έχανα πολλές συναυλίες, όσο κι αν έκανα ταξίδια ειδικά για live ή festival… Το πρώτο live που θυμάμαι ακόμη, έγινε ένα καλοκαίρι πριν πάνω από 10 χρόνια – ούτε καν θυμάμαι... Αχ, με βαραίνουν τα χρόνια... – ήταν από έναν Έλληνα τραγουδοποιό... Σε μια παραλία στο Πεταλίδι (35 χλμ από την Καλαμάτα), εμείς καθόμασταν στην αμμουδιά, η σκηνή ήταν μέσα στη θάλασσα και τριγύρω ήταν δεκάδες καϊκάκια φωτισμένα... Ξάφνου σε ένα από αυτά εμφανίζεται μια από τις νέες μεν, μεγάλες δε μορφές του Ελληνικού τραγουδιού: ο Αλκίνοος Ιωαννίδης... Κρατούσε ένα βεγγαλίκό και ταυτόχρονα με την έλευση του η νύχτα μας γέμισε με διάφορα χρώματα, από τα πυροτεχνήματα των διοργανωτών...

Με μια πολύ κεφάτη ορχήστρα, ο Αλκίνοος έπαιξε για 2 ώρες περίπου κάποια από τα τραγούδια που είχε κυκλοφορήσει και αρκετές διασκευές... Για τη φωνή, την ακουστική, καθώς και την όλη ατμόσφαιρα νομίζω ότι μπορείτε να φανταστείτε – ιδίως αν έχετε παρακολουθήσει συναυλία του Ιωαννίδη... Αφού λοιπόν πέρασαν 2 ώρες περίπου αφήνει την κιθάρα του, βγάζει τα ρούχα του και βουτάει στα θάλασσα, αφήνοντας τους υπόλοιπους να τζαμάρουν για 15 λεπτά περίπου... Η συνέχεια..? Ο Αλκίνοος επιστρέφει και σε μια επικοινωνία με τον κόσμο παίζει μόνος του με την κιθάρα του ότι του ζητήσει ο κόσμος για άλλη μια ώρα περίπου... Λες και ήταν ένας φίλος και είχαμε μαζευτεί σε μια παραλία να πιούμε τις μπύρες μας και να τραγουδίσουμε μαζί...

1998 – Το 1ο Rockwave

Λίγα χρόνια μετά, τον Ιούλιο του 1998 επιτέλους ήμουν σε ένα festival, στο 1ο Rockwave Festival, στη Φρεαττύδα, στον Πειραιά... Πολύς κόσμος, πολύ σκόνη και ταλαιπωρία... Άξιζε όμως... Ο Moby ήταν ίσως μια από τις αποκαλύψεις του 4-ημέρου τότε... Οι δικοί μας «Τρύπες» super όπως σε κάθε live τους και ο μεγάλος Nick Cave και οι Bad Seeds μας απέδειξαν πόσο μεγάλοι καλλιτέχνες είναι... Απίστευτα ποιητικός και θεατρικός... Λυρικός και συνάμα οργισμένος ο Cave, σε σημείο να καταφέρνει να συνδυάζει το οργισμένο παρελθόν του (Birthday Party) και το πιο μελωδικό παρόν του...

Δυστυχώς, δεν ήμουν στην ημέρα των Portishead και για αυτό εύχομαι κι εγώ να μας συμπεριλάβουν στην καλοκαιρινή περιοδεία τους... Όμως ήμουν στην τελευταία ημέρα του festival… Την ημέρα των Sonic Youth και των Pulp… Με τους πρώτους μεγάλωσα και η αλήθεια είναι ότι δεν τους χόρτασα μέσα στη 1 ώρα, που έπαιξαν πριν τους Pulp… Θυμάμαι το χαρακτηριστικό για το συγκρότημα θορυβώδες τελείωμα τους, που μας άφησαν όλους χαμένους να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι είδαμε μόλις την περασμένη ώρα ... Τη συνέχεια ομολογώ ότι δεν την περίμενα τόσο καλή... Ο Jarvis Cocker μου απέδειξε ότι είναι ένας πολύ – μα πολύ – χαρισματικός performer… Ιδανικό τελείωμα του Rockwave…

1999... Τα ποιήματα της Patti…

Την επόμενη χρονιά το Rockwave μεταφέρεται σε ίσως τον καλύτερο χώρο, από όσους έχω πάει... Όχι ότι το Terra Vibe υστερεί, αλλά ο Άγιος Κοσμάς είναι και πολύ καλός χώρος για συναυλίες και πιο εύκολα προσβάσιμος... Στις 13 του Ιούλη, αφού είχα απολαύσει τις μελωδίες των Mercury Rev και την ορμή των deus περίμενα να ακούσω για 1η φορά τους Placebo… Ναι πάντα όποιος τους βλέπει για 1η φορά θα πει ότι είναι εκρηκτικό το live τους... Πάρα πολύ καλοί... Το κλείσιμο της βραδιάς, όσο κι αν οι Blur είναι μεγάλο συγκρότημα, δε με ικανοποίησε... Κι έτσι ερχόμαστε στην προτελευταία ημέρα... Την ημέρα της Patti Smith… Εντάξει καλοί ήταν και οι headliners garbage, αλλά η Patti Smith είναι άλλο πράγμα... Μια από τις μεγαλύτερες φωνές της μουσικής μας απήγγειλε, μας έβγαζε την καρδιά της, την οργή της, τα πιστεύω της.. Ήταν μια συναυλία από τα παλιά, που είχε καταφέρει να κερδίσει και τις νέες καρδιές, μια από τις οποίες ήταν και η δικιά μου ...

2000... Watch out the (karma) police is coming …

Η νέα δεκαετία μπήκε και μας έδωσε το 1ο καλοκαίρι της μια συναυλία, που ακόμη ονειρευόμαστε... Ήταν Τρίτη βράδυ στις 27 του Ιούνη και εμείς ανηφορίζαμε για το Θέατρο του Λυκαβηττού... Στην πορεία μας κάνουμε λάθος και ανεβαίνουμε τα κλασσικά βραχάκια... Ο κόσμος κι εκεί πολύς... Ποιος περίμενε ότι ο Thom Yorke θα τους αφιέρωνε και τραγούδι... Όπως έγραφα πριν χρόνια στο «Χώρος ΖΗΝ» (το περιοδικό των φοιτητών της Σάμου) : «Η σχέση των Radiohead με το κοινό ήταν φοβερή.. Λες και ήταν στο studio και έπαιζαν στους φίλους τους τα καινούργια τους κομμάτια και κάποια παλιά για να κάνουν κέφι.. Ούτε που να ακούσουν βέβαια για το ‘Creep’.. Όσοι περίμεναν μια πολύ rock συναυλία σίγουρα απογοητεύτηκαν.. Όσοι όμως ήρθαν να ακούσουν μια πρόβα του συγκροτήματος, που να παίζει περίπου όλα τα τραγούδια του με διαφορετικό τρόπο εντυπωσιάστηκαν.. Σε κάποια στιγμή της συναυλίας, ο Thom Yorke είπε στους ριψοκίνδυνους που είχαν σκαρφαλώσει στα βραχάκια του Λυκαβηττού : ‘Watch out the (karma) police is coming …‘».. Μακάρι, να ξεπεραστούν τα όποια προβλήματα και να τους δούμε το ερχόμενο καλοκαίρι...

Η συνέχεια την ερχόμενη Πέμπτη 21/02/2008...