Ούτε να με πληρώνανε...

Όποια συναυλία και να διαλέξεις, από αυτές που στοιχειώνουν το μυαλό σου και τις ξανακούς κατά καιρούς στο κεφάλι σου -που έχει διαπιστωμένα την καλύτερη ακουστική από όλα τα μέγαρα μουσικής μαζί- θα περιγράφεις μια από αυτές και όχι όλες. Μιλώντας όμως για μια είναι σαν να έχεις μιλήσει για όλες, αφού η γνήσια χαρά που νιώθεις όταν έχεις απολαύσει ένα έργο τέχνης και έχει συμβεί στην ίδια βραδιά να συνδυαστεί με τις κατάλληλες συνθήκες-καιρικές , ακουστικές, χρονικές,προσωπικές και ό,τι άλλο απασχολεί τον καθένα -είναι η ίδια εκδήλωση της ευτυχίας κάθε φορά και ας είναι άλλη η μορφή της ή η έντασή της.

Είναι γνωστό, και για όσους δεν το ξέρουν το λέω τώρα, ότι είμαι αρρωστάκι με έλληνες καλλιτέχνες και κυνηγάω συναυλίες τους-εξ ου και η ένωση για τη διάσωση της 'καραγκούνας' μην ξεχνιέστε!. Παρόλ' αυτά θα κάνω την υπέρβαση και θα πω για μια συναυλία που μου άλλαξε την οπτική γωνία από την οποία παρακολουθούσα την ξένη μουσική ως τότε. Για την ακρίβεια, η ξένη μουσική ως τότε ήταν θόρυβος και μόνο θόρυβος. Δεν πήγαινα σε συναυλία ούτε να με πληρώνανε!

Εκτός από τους Rolling Stones που πήγα όπως οι περισσότεροι για τουρισμό και γιατί είναι τόσο οικείο το άκουσμα όσο ο ύμνος της ΑΕΚάρας στους γηπεδικούς.

Δεν τους ήξερα πριν πάω. Τους είχα ακούσει σε κατι συζητήσεις και είχα ακούσει και κάτι τραγούδια αλλά κατά τα άλλα...μεσάνυχτα. Και δεν μου έλεγε και τίποτα το ότι θα έρθουν για συναυλία. Από το ένα έμπαινε και άπ'τ' άλλο έβγαινε. Όρεξη δεν είχα καμία να τρέχω καλοκαιριάτικα να ακούω συγκροτήματα με ξένη μουσική-ποιός να μου το έλεγε ότι τώρα θα παρακαλούσα να τους ξαναδώ!

Έλα όμως που είχαν προηγηθεί τα γενέθλια μου και η δικιά μου θεώρησε ιδανικό δώρο ένα εισητήριο στους Radiohead. Αυτό ήταν. Μια μικρή προετοιμασία με λίγα ακούσματα στο σπίτι- μην είμαστε και εντελώς ανίδεοι- και να σου τους ανεβαίνουν στο Λυκαβηττό. Και φυσικά δεν λείπουν τα απρόοπτα και για να πληρωθεί και αυτός ο χρησμός εμπιστευόμαστε το γνώστη και πιό έμπειρο των συναυλιών που μας ανεβάζει στο Λυκαβηττό αλλά από λάθος μεριά, γιατί κάνει τον καμπόσο, και αντί να πάμε στο θέατρο ανεβαίνουμε με φόρα στα βραχάκια μάλλον γιατί "από δω πάν κι άλλοι". Αφού ξεπεράσαμε αυτό το εμπόδιο φτάσαμε επιτέλους στο χώρο της συναυλίας και όλα τα υπόλοιπα είναι πάνω κάτω ίδια για όλους όσους θα γράψουν κάτι για μια αγαπημένη τους συναυλία.

Πήγα στο Λυκαβηττό χωρίς να περιμένω τίποτα, χωρίς να έχω στο μυαλό μου κάτι συγκεκριμένο και χωρίς απαιτήσεις από τον καλλιτέχνη, χωρίς αγαπημένα τραγούδια που θα έπρεπε απαραιτήτως να ακούσω, χωρίς καν μια εικόνα που θα περίμενα να δω. Πήγα με καθαρό μυαλό. Και με απογείωσαν.

Τα κομμάτια ήταν αποκάλυψη και τα τζαμαρίσματα που έδιναν και έπαιρναν το καλύτερο επιχείρημα για να ακούσει κάποιος μουσική. Η ατμόσφαιρα μαγική και ο αυθορμητισμός της μπάντας έδινε την αίσθηση μιας σχολικής παρέας που γουστάρει να παίζει μουσική αλλά έχει "παικτικά" το αποτέλεσμα μιας επιμελώς δουλεμένης ομάδας που αφήνει να την παρασύρει μόνο η μουσική. Αυτή που υπάρχει και αυτή που δεν έχει παιχτεί ακόμα. Ισορροπία ανάμεσα στο "απτό" και στο "άρρητο". Σε αυτό που μας ενώνει και σε ό,τι μας χωρίζει.

Εκείνο το βράδυ γνώρισα τους Radiohead και από τότε δεν έχουμε ποτέ χωριστεί. Όσο για την παρέα που με τράβηξε, θέλοντας και μη, στο Λυκαβηττό, έχω χρεώσει αυτή τη συναυλία στα θετικά τους και είναι σίγουρα κάτι που θα τους ξελασπώσει σε δύσκολες στιγμές.

P.S. Gbal βάλε κανά βιντεάκι να σφίξει λίγο η σούπα!