Δεκαετία του '90.Κασέτα και ραδιόφωνο.

Και θέλω να φτιάξεις στο μυαλό σου αυτή την εικόνα που θα σου περιγράψω. Αρχές δεκαετίας ’90 και κάποιοι από εμάς μόλις έχουν πάει Γυμνάσιο. Δεν είναι ξεκάθαρο ακόμα στο μυαλό τι είναι μετά το Γυμνάσιο και λέγοντας τι, δεν εννοώ τι καριέρα, αλλά πραγματικά δεν ξέρουμε τη σειρά που ακολουθεί. Αν είναι, για παράδειγμα, πρώτο το Πανεπιστήμιο και μετά το Λύκειο-όπως πιστεύαμε μερικοί μέχρι αργά- ή τούμπαλιν. Καταλαβαίνεις με λίγα λόγια το βαθμό άγνοιας που μας διακρίνει για τον περιβάλλοντα χώρο και βγάζεις τα συμπεράσματά σου για την άγνοια που μας χαρακτηρίζει στα μουσικά τεκταινόμενα και εικάζεις τα μουσικά μας «προσωπικά» ακούσματα. Και όταν λέμε προσωπικά καλώς τα βάζουμε εντός εισαγωγικών γιατί τους χρειάζονται. Έλα και πες μου τώρα εσύ ότι στην τρυφερή ηλικία των 12 και των 13 είχες επιλογή στη μουσική και δεν άκουγες ό,τι σου έβαζε ο μπαμπάς και η μαμά, αν σου έβαζαν κάτι συγκεκριμένο και δεν σε έπαιρνε η μπάλα του ραδιοφώνου, που πούλαγε πολύ εκείνη την εποχή. Εδώ ακόμα ψηφίζεις ό,τι σου λέγανε από τότε, στη μουσική θα κολλήσουμε;

Τα ακούσματα της μόδας, τότε, είναι κυρίως ραδιοφωνικά γιατί η μουσική τότε, καμία σχέση με τώρα. Στην ηλικία που αρχίζεις και ακούς και ξεχωρίζεις και έχεις και γούστα, παίζει επίσημα ο δίσκος (LP), που κάνεις αγώνα να αγοράσεις έναν με το χαρτζιλίκι της εβδομάδας και κάνεις και οικονομίες από το μήνα ολόκληρο ή ακούς έναν της μαμάς και του μπαμπά, και η κασέτα. Και βέβαια η κασέτα πάει σύννεφο και διακινείται εύκολα, π.χ. μέσα σε σχολικές τσάντες.

Κασέτα από εγγραφή δίσκου και κασέτα με διάφορα τραγούδια από δίσκο ή και από αντιγραφή από ραδιόφωνο (είναι μες στη φύση μας να κυκλοφορούμε τη μουσική χωρίς να την πληρώνουμε γιατί η μουσική είναι κοινό κτήμα και όχι ιδιοκτησία του δημιουργού. Απλώς πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να τρώει και αυτός γι’ αυτό κάνουμε αυτήν την πατέντα με τα «πνευματικά δικαιώματα»), επιλογή του «πρωτόγονου» DJ που στην έφτιαχνε, ένα mixgrill ας πούμε. Κασέτα με αφιέρωση και κασέτα σκέτη. Κασέτα που παίζει στο αυτοκίνητο που οδηγεί ο μπαμπάς (Nissan Datsun 1000, κίτρινο και νευρικό) -οι μαμάδες τότε ήταν ακόμα ανάπηρες- και κασέτα που παίζει στο κασετόφωνο σπίτι και τρίζει ολόκληρο-το έρμο, τι είχε τραβήξει!- κασέτα ψαγμένη και κασέτα ζωγραφισμένη (έχω ακόμα μια ζωγραφισμένη κασέτα-μπορεί και δυο- γραμμένη από τον gBal, ο οποίος τυγχάνει διαχρονικός καλλιτέχνης). Γενικώς κασέτα.

Τους πρώτους δίσκους φτάνεις τους αποκτάς μετά από κόπο και πιθανόν και με την κατάκτηση του στόχου , όπως να περάσεις τη γεωμετρία, να γράψεις καλά στα νέα, ή να βγάλεις καλό βαθμό στο τρίμηνο με πιθανότερο το τελευταίο, γιατί είπαμε ήταν σπουδαίο πράμα ο δίσκος. Πόσο μάλλον το CD. Αργεί η ώρα του αλλά έρχεται και αυτή. Πειραματίζεσαι και αγοράζεις κάτι που διάβασες στο «Ποπ και Ροκ» ή κάτι που άκουσες από στόμα σε στόμα ότι είναι καλό, ή που το είδες στη τηλεόραση σε εκείνη την εκπομπή που δε θυμάμαι πώς τη λένε και όποιος μπορεί ας βοηθήσει, αλλά παίρνεις και κάτι μοδάτα. Μια Madonna, ένα Michael Jackson, ένα Rick Astley, New Kids On The Block (το πρώτο boyband- θυμάσαι; Οι οποίοι, θέλω να σε ενημερώσω, κάνουν reunion tour ?), ένα Bon Jovi, μια Whitney Houston, έναν Prince, ένα Σάκη Ρουβά, μια Αννούλα Βίσση, μια Αλέξια, ένα Μιχάλη Ρακιντζή, έναν Κώστα Χαριτοδιπλωμένο (αυτό θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω), ή έναν Κώστα Μπίγαλη… όλο και κάτι θα έχεις αγοράσει και συ. Μην ντρέπεσαι. Όλοι κάνουν λάθη.
Και έρχεται η εφηβεία…
Πάει ο Νταλάρας (πολύ Νταλάρας), πάει η Μοσχολιού, πάει και η Αλεξίου.

ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ. DOORS. ΤΡΥΠΕΣ. PINK FLOYD. ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ. OFFSPRING. ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ. REM. ΚΑΤΣΙΜΙΧΑ. QUEEN. ΠΥΞ-ΛΑΞ.NIRVANA...και πολλά, πολλά, πολλά άλλα. Κάποια τα ξεχνάω και κάποια δε θέλω να τα θυμάμαι. Όταν πια φτάνεις έξω από την πόρτα του Πανεπιστημίου είσαι έτοιμος/η για καινούριες εμπειρίες και τι έχουν να ακούσουν τ’ αυτιά σου, δεν περιγράφεται. Σιγά-σιγά και με πολύ κόπο, αλλά τότε είναι και ο χρόνος σε άλλες διαστάσεις, θα βρεις το δρόμο σου και θα γίνεις επιτέλους αυτό που είσαι. Για κάποια από αυτά τα ακούσματα μετανιώνεις- δεν μπορεί να μη μετανιώνεις - και για κάποια ευγνωμονείς που βρέθηκες τη σωστή στιγμή στo σωστό μέρος, με τους σωστούς ανθρώπους και πήρες μυρωδιά…(μην πάει ο νους σου στο κακό).

Αυτό ήταν το ’90.

Αφιερωμένο σε όσους πέρασαν από το «Ροδανθό».