Judge Dread for Death Magnetic

Πριν ένα χρόνο περίπου ο James Hetfield δηλωνε εντυπωσιασμένος στο Terra Vibe από το ελληνικό κοινό των Metallica και εφυγε με την υπόσχεση για έναν καταπληκτικό νεο δίσκο και μια συναυλία ακόμα στην Ελλάδα. Ο δίσκος άργησε βέβαια να βγει και η συναυλία δεν έγινε ποτέ.

Μετά την κοινώς ομολογουμένη αποτυχία-πειραματισμό του προηγούμενου δίσκου των Metallica ονόματι St Anger (βοήθειά μας) και τις υποσχέσεις του group για ένα νεό Βlack Album οι προσδοκίες είχαν φτάσει ψηλά. Ώσπου κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος το Death Magnetic, διχάζοντας το κοινό τους. Αν και τα περισσότερα κομμάτια θυμίζουν Metallica της δεκαετίας του 80 όπου το thrash και το metal ήταν σε πλήρη οργασμό , δεν πλησιάζουν ουτε λίγο τα κομμάτια του Ride the Lightening και φυσικά του must have Black Αlbum. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις πρέπει να έχουμε στην άκρη του μυαλού μας πως μιλάμε για τους Metallica και συνεπώς κάθε κριτική θα είναι αυστηρότερη καθώς πρόκειται για ένα απο τα καλύτερα group όλων των εποχών με τραγούδια που ώθησαν πολλά παιδιά να αγοράσουν μια κιθάρα.Πάμε λοιπόν στο δια ταυτα...

Ο δίσκος περιέχει 10 κομμάτια όλα των 7 με 8 λεπτών. Καλύτερες στιγμές του δίσκου τα “Unforgiven III” που σε καμία των περιπτώσεων δεν φτάνει τα δύο προηγούμενα Unforgiven , το Cyanide που ήδη αποτελεί το καλύτερο κατα τους fans κομμάτι του δίσκου (αν και προσωπικα το βρήκα πολύ μετριο) και το Τhe Day that never comes. Για το τελευταίο θα πρότεινα να μη δει κανενας το official videoclip. Συγκρότημα με σχεδόν 30 χρόνια παρουσίας με ένα videoclip σχολικού επιπέδου που προσπαθεί να περάσει καποιο νόημα και καλά (μαζί σου ρε Αρτέμη). Τέλος το 10λεπτο ορχηστρικό Suicide and Redemption. Δεν είναι και Orion αλλά στα ολότελα καλή κι η Παναγιώτενα ..Όσο για τα άλλα....

Πρώτο κομμάτι του δίσκου το “That was just your life” το οποίο ξεκινάει με τους χτύπους καρδιάς. Ακουγοντάς το ομως οι αρχικοί χτύποι του κομματιου γίνονται χτύποι αγχους της δικής σου καρδιας μήπως και τα υπόλοιπα κομματια κινούνται στο ίδιο μέτριο επίπεδο. Ακουγοντας το επόμενο κομμάτι ονόματι “The End of the Line” λες κάπου το ξέρω..Και που το ξέρεις; Μήπως μοιάζει πολύ με το “Creeping Death” από τον δίσκο “Ride the Lightening”;; Οεο;;; Άσε που οι κιθάρες θυμίζουν Rage against the machine.. Eντάξει μωρε πως κάνεις έτσι θα μου πεις, τα παιδιά (λέμε τώρα) μπερδεύτηκαν. Παρόλα αυτά είναι αρκετά καλό. Αρχίζεις και χαίρεσαι λοιπόν για το τι θα ακούσεις στη συνέχεια. Οπότε πας γρήγορα στο τρίτο κομμάτι το “Broken, Beat and Scared”. Από πλευρας μουσικης αρκετα καλό, αλλα o στίχος τουλάχιστον παιδικός, άσε που ήδη το What don’t kill ya makes ya more strong το χει τραγουδίσει εδω και καιρο ο Έλλην Πορτοκάλογλου εις την Ελληνικήν κιόλας διάλεκτο (που να μεταφράζεις αφου το έχεις έτοιμο) οπότε ξενερώνεις εξ αρχης.

Το “All nightmare long” έχει μεν ωραία ριφακια και γρήγορες κιθάρες αλλά και πάλι κάτι μου θυμίζει αλλά δε μπορώ να θυμηθώ τι..Καλούτσικο κομμάτι αλλά ως εκεί.Το Judas Kiss αν και αποτελεί ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου σύμφωνα με πολλές κριτικές μου φανηκε πολύ μέτριο εως βαρετό.Έτσι κι αλλίως τι ξέρουν αυτοί; Εγώ έχω δίκιο!! Ο δίσκος κλείνει με το “Apocalypse” ένα γρήγορο thrash κομμάτι που θυμίζει τον πρώτο τους δίσκο.

Κάνοντας τη σούμα μιλάμε για ένα μετριο δίσκο σαφώς καλύτερο απο την προηγουμενη πατάτα τους, αλλά σε καμία περίπτωση ισάξιο του ονόματος τους. Κοινώς κάτι θυμίζει κι αυτό στη μουσική δεν είναι πάντα καλό. Μέτα απ’ολ’αυτα ίσως να χω κερδίσει μια μήνυση απο τους Metallica μιας και το συνηθίζουν τα τελευταια χρονια. Γι αυτο δηλώνω ορκισμένος fan τους, παίρνω πίσω όσα εγραψα πριν και δηλώνω ότι το album είναι τέλειο. Αγοράστε το και μην τολμήσετε να το κατεβάσετε.. (slourp!!!)

Eις το επανιδείν....