Το Years of refusal ηχογραφήθηκε στο Los Angeles, είναι το ένατο solo album του Moz και κυκλοφορεί στις 16 Φεβρουαρίου. Αποτελεί την πιο δυνατή κυκλοφορία του, ενώ είναι η δεύτερη φορά, μετά το You are the Quarry, και δυστυχώς η τελευταία, που ο Morrissey συνεργάζεται με τον παραγωγό Jerry Finn που έφυγε ξαφνικά τον προηγούμενο Αύγουστο. Στο εξώφυλλο ο Stephen ποζάρει με τον μικρό Sebastian Pesel – Browne, γιο του Charlie Browne και βοηθό tour manager, ο οποίος γνώρισε τη μητέρα του παιδιού του σε ένα live του Morrissey στην Βοστόνη.
Το πρώτο single του δίσκου I’m throwing my arms around Paris, κυκλοφορεί στις 9 Φεβρουαρίου, αποτελεί μία από τις πιο ήπιες στιγμές του album και θυμίζει τις πρώτες προσωπικές κυκλοφορίες του Morrissey στα τέλη των 80’s. Ακόμα στον δίσκο περιλαμβάνονται και τα δύο singles That’s how people grow up και All you need is me, που γνωρίσαμε για πρώτη φορά στο περσινό greatest hits του, και σηματοδοτούσαν την αλλαγή στον ήχο του.
Το κομμάτι που σε εντυπωσιάζει από την πρώτη ακρόαση και αναρωτιέσαι αν έπρεπε να περάσουν 25 χρόνια γνωριμίας μαζί του για να το ακούσεις είναι το When last I spoke to Carol, με επιρροές από τα σπαγκέτι σάουντρακ του Ennio Morricone. Οι πιο δυνατές στιγμές του album είναι το Something Is Squeezing My Skull, το Mama Lay Softly on the Riverbed και το Black Cloud στο οποίο κιθάρα παίζει ο Jeff Beck. Επίσης ξεχωρίζουν τα One Day Goodbye Will Be Farewell, το οποίο νομίζω ότι βάζει υποψηφιότητα για επόμενο single, και I'm OK By Myself. Ακόμα ιδιαίτερη είναι η ερμηνεία του Morrissey στο It's Not Your Birthday Anymore που λόγω τίτλου φέρνει στο μυαλό το Unhappy Birthday των Smiths από το Strangeways, here we come.
Το πρώτο single του δίσκου I’m throwing my arms around Paris, κυκλοφορεί στις 9 Φεβρουαρίου, αποτελεί μία από τις πιο ήπιες στιγμές του album και θυμίζει τις πρώτες προσωπικές κυκλοφορίες του Morrissey στα τέλη των 80’s. Ακόμα στον δίσκο περιλαμβάνονται και τα δύο singles That’s how people grow up και All you need is me, που γνωρίσαμε για πρώτη φορά στο περσινό greatest hits του, και σηματοδοτούσαν την αλλαγή στον ήχο του.
Το κομμάτι που σε εντυπωσιάζει από την πρώτη ακρόαση και αναρωτιέσαι αν έπρεπε να περάσουν 25 χρόνια γνωριμίας μαζί του για να το ακούσεις είναι το When last I spoke to Carol, με επιρροές από τα σπαγκέτι σάουντρακ του Ennio Morricone. Οι πιο δυνατές στιγμές του album είναι το Something Is Squeezing My Skull, το Mama Lay Softly on the Riverbed και το Black Cloud στο οποίο κιθάρα παίζει ο Jeff Beck. Επίσης ξεχωρίζουν τα One Day Goodbye Will Be Farewell, το οποίο νομίζω ότι βάζει υποψηφιότητα για επόμενο single, και I'm OK By Myself. Ακόμα ιδιαίτερη είναι η ερμηνεία του Morrissey στο It's Not Your Birthday Anymore που λόγω τίτλου φέρνει στο μυαλό το Unhappy Birthday των Smiths από το Strangeways, here we come. Αν τελικά περιμένετε να είμαι αντικειμενικός με το album του ήρωα της εφηβείας μου μάλλον έχετε πέσει έξω. Ο Moz από το 2004 και το You are the Quarry διανύει την καλύτερη περίοδο της προσωπικής του καριέρας και γίνεται συνεχώς καλύτερος… Ας ευχηθούμε να ακούσουμε τα τραγούδια του Years of Refusal ζωντανά και να τον απολαύσουμε για τέταρτη φορά!
8/10
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Συμφωνώ κι επαυξάνω Λεωνίδα με τη βαθμολογία και την κριτική. I cross my fingers που λένε και οι φίλοι μας οι Βρετανοί για να περάσει μια βόλτα για μια συναυλία φέτος ο αγαπητός μας Moz
Κι εγώ συμφωνώ με την κριτική σου Λεωνίδα. Το "Years of Refusal" είναι το πρώτο μεγάλο album του 2009 και επιπλέον είναι αλήθεια ότι στους 3 τελευταίους δίσκους του ο Moz αποδεικνύει έμπρακτα ότι βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα!
Δημοσίευση σχολίου