Για την Μπαλάντα της Φωτιάς

Σε μια εποχή που τα ελληνικά ροκ συγκροτήματα τείνουν να γίνουν κατι σαν τα δολλάρια για τους Αμερικάνους, είδος υπό εξαφάνιση δηλαδή, ένα συγκρότημα κρατάει την σημαία της ροκ σκηνής στη μικρή αυτή χώρα , επιμένει στο ύφος που το ανέδειξε, ενώ προσθέτει καινούριες πινελιές στον ήχο του καθε φορά. Από το πρώτο τους single το 1994 και με πορεία αισίως δεκαοχτώ ετών, τα Διάφανα Κρίνα κυκλοφορούν τον έκτο προσωπικό τους δίσκο με τίτλο «Κι αγάπη πάλι θα καλεί» σε παραγωγή του Χρυσόστομου Μουράτογλου.

Μετά τον τελευταίο δίσκο τους «Ο γύρος της μέρας σε 80 κόσμους» ο οποίος είχε instrumental χαρακτήρα και θεωρήθηκε από πολλούς ως ο καλύτερος δίσκος τους αν και έλειπαν τα φωνητικά του Θανου Ανεστόπουλου, οι προσδοκίες για το νέο δίσκο έγιναν ακόμα μεγαλύτερες. Η συνταγή αναμενόταν ακριβώς ίδια. Στίχοι του Θάνου Ανεστόπουλου και του Παντελή Ροδοστόγλου με τον μελαγχολικό και πολλές φορές ίσως και καταθλιπτικό περιεχόμενο, με το γνωστό λυρισμό και ενέργεια, που έρχεται να το ολοκληρώσει η χρήση ενός ποιήματος του Καρυωτάκη σε ένα κομμάτι.Η μουσική άλλοτε γρήγορη κι άλλοτε αργή να ταξιδεύει τον ακροατή.

Πάμε λοιπόν στο δια ταύτα. Πρώτο κομμάτι του δίσκου το «Κι αν έσβησε σαν ίσκιος...» μια μελοποίηση στο ομώνυμο ποίημα του Καρυωτάκη απο τη συλλογή ‘Νηπενθή’. Με γρήγορες κιθάρες και αλλαγές, θυμίζει τις Μέρες Αργίας, ένα απο τα καλύτερα τραγούδια του συγκροτήματος. Η συνέχεια το ίδιο καλή με το «Σε μια γη που ανατέλει». Αργή εισαγωγή που συνοδεύεται απο πιο γρήγορο ρυθμό στην συνέχεια και στίχους σήμα κατατεθέν των Ανεστόπουλου- Ροδοστόγλου, έγινε σχετικά εύκολα το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου. Στα ίδια πλαίσια κινείται και το ομώνυμο τραγούδι, τρίτο κατά σειρα, του δίσκου.

Και φτάνουμε «Στην κόλαση βαθιά». Ένα σχετικά γρήγορο μα περίεργο κομμάτι, με περίεργες κιθάρες και στίχους που η ρίμα τους είναι πρωτόγνωρη για το συγκρότημα. Γενικώς περίεργα πράγματα που δημιουργουν περίεργα συναισθήματα.. Ευτυχώς το «Αντί για σένα» επαναφέρει την τάξη.Αν και δεν είναι ότι καλύτερο έχουμε ακούσει ως τώρα, είναι σίγουρα Διάφανα Κρίνα. Αργό τέμπο και μελαγχολικός στίχος. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Τα ίδια Παντελάκη μου (Ροδοστόγλου) και το επόμενο τραγούδι κατά σειρά με τίτλο «Αγνός» (μα είναι τίτλος για τραγούδι αυτός;; Ταιριάζει σε παγωτό και σε απολογία ηγούμενου του Άγιου Όρους θα μου πείτε..)

Ευτυχώς η συνέχεια μας ανταμοίβει με το παραπάνω. Τα Κρίνα μας προτρέπουν να κεράσουμε τους δαίμονες μας με γρήγορη μουσική και ροκ διάθεση στο «Κέρνα τους δαίμονες» ενώ συνεχίζουν με το «Με ρωτούν οι χειμώνες» όπου η εισάγωγή θυμίζει γρήγορο funk κομμάτι ενώ ο Ανεστόπουλος δανίζεται τις φωνητικές κραυγές του Αγγελάκα. Αν και την πρώτη φορά θα σας φανεί περίεργο θα συμφωνήσετε στη συνέχεια ότι δεν είναι άσχημο... Η συνέχεια ορχηστρική και ετοιμαστείτε να μάθετε «Παράξενα νέα από καποιον άλλο πλανήτη».

«Με ένα άδειο ποτήρι» ξαναπέφτει ο ρυθμός ενώ «Ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά» αποτελεί την τελευταία καλή στιγμή του δίσκου αν και θυμίζει πολύ η μουσική του κάποιο προηγούμενο κομμάτι τους απο παλια δουλειά τους το οποίο δε μπορώ να θυμιθώ με τίποτα. Αυτός που το βρει θα αμοιφθεί πάραυτα! Ο δίσκος κλείνει με το πολύ αργό «Τελευταίος σταθμός».

Συνοψίζοντας, προκειται για μια καλή δουλεια των Διάφανων Κρίνων τα οποία δικαίως αποτελούν μετά τις Τρύπες οτι καλύτερο έχει να επιδείξει η ελληνική εναλλακτική ροκ σκηνή και αποδεικνύουν πως η Μουχλαλούδα τους ακόμα φτερουγίζει. Την παρουσιαση του δίσκου θα ακολουθήσει μια σειρά απο συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ενώ αρχές Απριλίου του 2009 ξεκινάν περιοδία σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και της Κυπρου.

“Μη φοβάσαι μωρό μου πάνω λάμπουν τα αστέρια, εδώ κάτω λάμπουμε εμείς....”

Live ηχογράφηση "Κι αν έβησε σαν ίσκιος"