Χάλια Γκρίνια final round

Τελικός γύρος , μετά την απουσία λόγω αρρώστιας ( δεν μπορείς να τα βάλεις με μωρό που σε κολλάει με το να σου δαγκώνει την μύτη , άλλωστε όπως λέει ο πατέρας της , είναι εξολοθρευτής) , τέλος για φέτος λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων και φόρτου εργασίας . Το θέμα για να κλείσει η χρονιά είναι το ίδιο με το οποίο άρχισα να γράφω , αν και υπό άλλη σκοπιά : ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ-ΕΠΙΚΟΛΛΗΣΗ (βλέπε το αγγλικό λήμμα copy-paste) αλλά στη μουσική .

Τι να πω , θέλω να το κλείσω αυτό το θέμα , γιατί με τυραννά . Αν το πρόβλημα στην τηλεόραση είναι αντιπαθές , εδώ είναι απείρως ειδεχθέστερο και πολύπλευρο (πω πω , πόσο υπερήφανη είναι τώρα η αδερφή μου που πάντα μου φώναζε για τα ελληνικά μου). Δηλαδή πιστεύω ότι έχω πέσει θύμα (και όχι μόνο εγώ) πολλών μορφών αντιγραφών. Η απλούστερη είναι η πιστή αντιγραφή της μουσικής ενός σουξέ με αλλαγή των στίχων για να κερδίσει ο κόσμος ένα ακόμα ανούσιο hit (πόσο γρήγορα ξέχασα τα ελληνικά ε!) και να βγάλει ο παραγωγός και η εταιρία από τη μύγα ξύγκι . Θυμάστε το : ‘Φιλάκια’ του ΛεΠα που βασίζεται σε τούρκικο τραγούδι που αντιγράφηκε και στα Αγγλικά (Kiss Kiss) και πάνω από 20 ακόμα χώρες. Αυτό και αν είναι απώλεια πρωτοτυπίας.

Μια άλλη καλή περίπτωση είναι και το cover δηλαδή να τραγουδήσει το ίδιο τραγούδι , με σχεδόν ή ουσιαστικά την ίδια εκτέλεση άλλος τραγουδιστής . Σε αυτήν την περίπτωση η διαφορά έγκειται στην ικανότητα και την όρεξη ή το μεράκι του τραγουδιστή. Άλλες φορές το αποτέλεσμα δικαιώνει τον τραγουδιστή και άλλες είναι εντελώς αδιάφορο διότι η αρχική ήταν ανώτερη είτε ήταν πρόσφατη και επικρατεί είτε απλώς η δεύτερη εκτέλεση είναι απλώς αδιάφορη ή και πιστή αντιγραφή της πρώτης. Να προσθέσω και την παραλλαγή του προηγουμένου όταν το τραγούδι αλλάζει σε μουσική επένδυση ή πλήρως στο ύφος (αν και αυτά ονομάζονται συνήθως remix) . Τις περισσότερες φορές είναι ένας εύκολος τρόπος να γίνει γνωστό ένα νέο συγκρότημα/καλλιτέχνης ή να γεμίσουμε το άλμπουμ χωρίς πολύ κούραση . Ενίοτε δημιουργούνται τρομερές εκδόσεις γνωστών τραγουδιών. Τέτοια περίπτωση ήταν το Hurt από τον Johnny Cash σε σημείο που ο Trent Reznor (Nine Inch Nails) που το έγραψε να δηλώσει (για το αρχικό βίντεο ): I pop the video in, and wow… Tears welling, silence, goose-bumps… Wow. I just lost my girlfriend, because that song isn't mine anymore…Ακόμα και όσοι δεν τον ξέρουν, θυμούνται την διαφήμιση της Nike με την προσπάθεια των αθλητών να ‘ντύνεται’ εκπληκτικά . Και όμως το τραγούδι έχει «καλυφθεί» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από άλλους 19 καλλιτέχνες , είτε σαν μερικούς στίχους σε live (Tori Amos, Damien Rice ) είτε σαν πλήρες τραγούδι ή τουλάχιστον sample για άλλα κομμάτια .

Υπάρχουν όμως και άλλες μορφές , όπως η αντιγραφή του στιλ μουσικής που πετυχαίνει . Αν κάποιος τραγουδιστής κάνει επιτυχία με κάτι που μέχρι τότε θεωρούταν περιθωριακό , τότε άλλοι , τραγουδιστές και εταιρίες , το υιοθετούν προκειμένου να εκμεταλλευτούν την πρόσκαιρη ή μόνιμη φήμη και επιρροή . Δεν χρειάζεται από τους αντιγραφείς να μοιράζονται τα ίδια προβλήματα ή να έχουν τις ίδιες αιτίες δημιουργίας , απλώς να εμφανίζονται «επιφανειακά» ως το ίδιο «φρούτο» , ας όψονται μόδες και τάσεις. Ξαφνικά έχεις ανθρώπους στην άλλη πλευρά του κόσμου να «μοιράζονται τον πόνο και τα συναισθήματα σου , να σε καταλαβαίνουν» και να καρπώνονται από την επιτυχία του ενός . Κοιτάξτε μόνο πόσο εύκολα ξεφύτρωσαν καλλιτέχνες του hip hop στα πέρατα του κόσμου , χρησιμοποιώντας στερεοτυπικές εκφράσεις και ντυμένοι με τον ίδιο τρόπο , ενώ συχνά ισχυρίζονται παρόμοια προβλήματα ή αντιπαλότητες . Και έτσι κολλάει το gangsta rap και αυτό που αντιπροσωπεύει παντού. Περίεργο , ποτέ δεν κατάλαβα πως τα Κάτω Πατήσια και το Compton έχουν τα ίδια προβλήματα , ή πόσο το Μπουρνάζι ταιριάζει με το Bronx . Πόσες δολοφονίες είπαμε (στο Compton με 95 χιλιάδες κάτοικους είναι 72 το χρόνο);Τι μαθαίνει κανείς όσο μεγαλώνει.

Τελικά δεν φταίνε αυτοί , αλλά τύποι σαν και εμένα και εσάς που προσπαθούμε να ταυτιστούμε με τα είδωλα μας. Μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω ότι δεν χρειάζεται να μοιάζω με κάποιον για να τον θαυμάζω , να συμφωνώ με τις απόψεις του ή να απολαμβάνω το έργο του. Και εδώ είναι το δύσκολο . Νομίζω ότι στο κυνήγι της ανάγκης να ανήκουμε σε μια ομάδα , τείνουμε να παραδίδουμε κομμάτια του εαυτού μας , και μια από τις βασικές ομάδες που θέλουν να ανήκουν οι περισσότεροι είναι οπαδοί μιας μουσικής τάσης ή και ενός καλλιτέχνη. Βέβαια αυτό πάει και ανάποδα : κάποιες ομάδες υιοθετούν σχεδόν αποκλειστικά ένα είδος μουσικής που γίνεται μέρος της ταυτότητας τους. Σε όλο αυτό το πανηγύρι συντελούν και οι εταιρίες και οι καλλιτέχνες που τους βολεύουν οι φανατικοί και σταθεροί οπαδοί και στις πωλήσεις και στον έλεγχο των καταστάσεων. Φυσικά μπορεί να κάνω και λάθος αφού από ψυχολογία : σκράπας , αλλά αυτό είναι το καλό της γκρίνιας : λες τη γνώμη σου και περιμένεις την κριτική των άλλων.

Τελικά η άποψη μου είναι να προσπαθώ να έχω το δικό μου (αμίμητο) στυλ , απορροφώντας στοιχεία από διάφορες πηγές και μην αντιγράφοντας τυφλά και απόλυτα οποιονδήποτε , γιατί ουδείς τέλειος. (Αν και υπάρχει σύμφωνα με τους καθολικούς : ο Πάπας αλλά μάλλον είναι άλλη συζήτηση αυτή). Αυτό θα πρότεινα και για σας αλλά δεν σας αναγκάζει και κανείς . Άλλωστε ο καθένας έχει δικαίωμα στα δικά του λάθη και μαθήματα (να και κάτι που δεν λέγεται συχνά) .

Όσο για το κουίζ για όσους δεν το πήραν χαμπάρι ο gpaz το ‘γραψε καθαρά : TA ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΛΟΓΙΑ ΑΠΑΓΓΕΛΕΙ Ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ JOHNNY CASH ΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ "ΤHE MAN COMES AROUND". TO EΝ ΛΟΓΩ ΚΟΜΜΑΤΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ CD AMERICAN IV:THE MAN COMES AROUND.



Άντε και κάτι χριστουγεννιάτικο : Ποια Χριστουγεννιάτικα τραγούδια εμφανίζονται στο Love Actually (το ξεχάσατε κιόλας) και δεν εννοώ κάλαντα .

Η διαφήμιση της Nike