Χάλια γκρίνια round four

Αυτή τη φορά είναι κάτι που δε σκεφτόμαστε παρά κατόπιν εορτής. Μουσική στις ταινίες. Τελευταία έχω την εντύπωση ότι τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Η εποχή που ανατρίχιαζες από την μουσική των ταινιών έχει περάσει ανεπιστρεπτί . Τώρα οι εύκολες λύσεις κυριαρχούν περισσότερο από ποτέ .


Για εμένα που έχω ζήσει και έργα άλλων εποχών ή έχω δει και αρκετά από όσα άξιζαν πριν την εποχή μου , δεν είναι ότι πιο εύκολο να αποδεχτώ την κατάσταση . Όλο και περισσότερες παραγωγές διαλέγουν την λογική των εύκολων λύσεων. Να παίζουν τραγούδια που είναι εκείνη την περίοδο ψηλά στα τσάρτς , με αφορμή την μουσική του club , του i-pod , του ραδιοφώνου που ακούει ο πρωταγωνιστής χωρίς να έχουν μεγάλη σχέση με την ιστορία ή την ψυχολογική του κατάσταση . Δηλαδή είναι αντιπερισπασμός , και όχι ανάγκη , για το θεατή . Το μόνο που κάνουν είναι να αποπροσανατολίζουν ή να (στην καλύτερη περίπτωση που φτιάχτηκαν για την συγκεκριμένη ) διαφημίζουν την ταινία . Εν τέλει , πεταμένα λεφτά και αγανάκτηση για μένα.

Η άλλη κλασική λύση είναι η μουσική θέμα-μόνιμο υπόβαθρο- μιας ταινίας . Η λύση δεν είναι καινούργια , αφού όλοι ξέρουμε τέτοια θέματα , μόνο που κάποτε ήταν έμβλημα μιας ταινίας . Κάποτε το μεράκι κορυφαίων δημιουργών , απογείωνε μια ταινία , ενώ τώρα απλώς χρησιμεύει σαν ένας αναγνωρίσιμος σκοπός και υπόβαθρο για να περνά πιο εύπεπτα η ταινία , να συνοδεύεται από ηχητικό φενγκ σουι (ή όπως αλλιώς το λένε). Όταν σκέφτομαι την ιδιοφυία του John Williams που με μερικές νότες σου δημιουργούσε τρόμο στα Σαγόνια του Καρχαρία ή που έχει δημιουργήσει ανατριχίλα με θέματα ταινιών όπως το Star Wars , Indiana Jones, Superman , ακόμα και το Harry Potter ή έχει «ντύσει» τα Λίστα του Σίντλερ , Διάσωση του Στρατιώτη Ράϊαν , Ε.Τ. , Στενές Επαφές τρίτου τύπου τρελαίνομαι . Αντίστοιχα συναισθήματα για τον Ennio Morricone που έδινε απλή αλλά απόλυτα αναγνωρίσιμη (και συχνά ιδιοφυή) μουσική στα σπαγγέτι γουέστερν όπως το Για μια χούφτα δολάρια ή Ο καλός , ο κακός και ο άσχημος, ή για τους πιο νέους The thing του Carpenter , Once upon a time in America , Σινεμά ο παράδεισος , Bagsy, Malena , Οι αδιάφθοροι , Ο θρύλος του 1900 και άλλα 480 έργα. Και την σήμερον ημέρα πληρώνουν ένα απόφοιτο μουσικής σχολής (αν είμαι τυχερός) για να παράγουν την μουσική παραλλαγή του μουσικού στάνταρ που ταιριάζει στον τύπο της ταινίας . Λες και δεν είναι τέχνη αλλά ψώνια στο σουπερμάρκετ. Και είναι και ικανοποιημένοι !!!!


Αν δεν είναι αρκετό να αναφερθώ στους συνθέτες αυτούς , σκέφτομαι τα έργα που η μουσική ήταν η αφετηρία για σκέψη , για ταξίδι , που σε έσωζαν από την τρέλα ή σου έδιναν τον τόνο της. Μόνο η σκέψη μερικών έργων όπως το Πλατούν ή το Αποκάλυψη τώρα , το Blues Brothers , Good morning Vietnam , A clockwork Orange , Doors , το Εξπρές του Μεσονυχτίου , Forest Gump , Almost Famous , High Fidelity και τόσα άλλα. Τώρα είναι αιτία για ύπνο , βαρεμάρα και ψυχοφάρμακα (αλλά όχι με την καλή έννοια) . Είναι τόσο άνοστες οι μουσικές που τις ξεχνάς πριν καν φύγεις από το σινεμά ή κλείσεις την τηλεόραση. Μερικές φορές βοηθούν στο να ξεχάσεις ότι είδες την ταινία – πόσες φορές το ακούω αυτό!


Θυμίζει κάτι από τα ακούσματα των περισσοτέρων δραμάτων ; Τις κωμωδίες που βλέπω συνήθως ; Πιο πολύ με τα θρίλερ που ξεπηδούν σα μανιτάρια τελευταία; Μόνο κάποιες ανεξάρτητες ή/και νεανικές παραγωγές συνεχίζουν να διαλέγουν μουσική γιατί ταιριάζει με το ύφος της στιγμής και τον τόνο της ταινίας . Τα μεγάλα στούντιο αποφεύγουν το ρίσκο της μουσικής ανανέωσης, εκτός αν ένας από τους ηθοποιούς είναι γνωστός μουσικός του star system. Τότε τα πράγματα αλλάζουν και επιτρέπουν στον/στην καλλιτέχνη τον πλήρη έλεγχο στο soundtrack με συμμετοχή και φίλων. Τσάμπα μουσική επένδυση με πρόσθετο μπόνους την διαφήμιση. Με αφετηρία την διαφήμιση επιτρέπεται η δημιουργία «τραγουδιού της ταινίας» , παραδοσιακά στην αρχή για το εκάστοτε Bond φιλμ, ή την χρήση στους τίτλους ή σε άσχετη στιγμή , για ελάχιστο χρόνο. Παρόμοια χρήση επιφυλάσσεται στα τραγούδια των trailer , αν και τελευταία δεν χρειάζεται καν να ανήκουν στην ταινία . Έχω βαρεθεί να βλέπω ένα trailer που δεν αντιστοιχεί σε τίποτα , και πολύ περισσότερο στην μουσική , με την ταινία .


Το χειρότερο μου : τα blockbusters. Βρε κουστούμι που οργανώνεις την χρηματοδότηση , δίνεις 10 εκατομμύρια δολάρια στον πρωταγωνιστή/στρια , 50 για τα εφέ και κάμποσα ακόμα για την ποιοτική παραγωγή και τσιγκουνεύεσαι σε αυτό που την απογειώνει ; Αν είναι δυνατόν. Και έχω πολλά παραδείγματα στο μυαλό μου όπου το trailer φύσαγε με την σωστή μουσική και σε έφτιαχνε , και η ταινία ήταν 2 ώρες κλοτσοπατινάδα με 5 λεπτά μουσική μέχρι να πέσουν οι τίτλοι . Αίσχος. Που πήγαν τόσα λεφτά ; Στην διαφήμιση της ταινίας ή στο φόρεμα της πρωταγωνίστριας; Μόνο λίγες ταινίες έχω πια την προσμονή να δω τι θα παίξουν και σαν μουσική , πέρα από το εύπεπτο και αδιάφορο ύφος. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που δεν έχω όρεξη να δω πια ταινίες . Αντίθετα θα ξανάβλεπα πολλά animation (κινούμενα σχέδια) που έχουν φτιαχτεί με μεράκι και σωστές δόσεις φινέτσας στην μουσική επένδυση (κάθε φορά θυμάμαι τον Νέμο ή το πρώτο Shrek ή το φοβερό Happy Feet) .



Α και είχα βάλει ένα κουίζ : Η απάντηση στην ερώτηση ποιος είναι σύμφωνα με τα ταλέντα της Marvel : Millar, Hitch , υπάρχει στο τεύχος Marvel Spotlight του 2006 , σελίδα 22 για τους φαν : Johnny Depp . Το οποίο έχει λογική αν το δείτε από την πλευρά του Howard Hughes συναντά τον Mick Jagger χαρακτήρα , ιδιοφυή , αλκοολικό , άχαρο , χωρίς ντροπές , μουρντάρη και προσφιλή χαρακτήρα. Ποίος άλλος μπορεί να τα κάνει όλα αυτά μαζί (αν και για μένα καλή δουλειά έκανε και ο Robert Downey Jr.) ;


Νέο εύκολο κουίζ : Ποιός τραγουδιστής τραγουδά το Somewhere beyond the Sea στο Ψάχνοντας το Νέμο;

Happy feet : Kiss/Heartbreak hotel