ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ (μερος 2ον)

ΟΙ ‘ΒΑΣΙΛΕΙΣ’ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ (ΠΑΡΑΓΟΝΤΙΚΗΣ) ΣΚΗΝΗΣ

Καλημέρα σε όλους. Το Φάντασμα ξανά κοντά σας, με ένα ίσως, ιδιότυπο άρθρο. Κι ο λόγος που γράφω αυτή τη στιγμή, είναι καθαρά γιατί νιώθω πως κάποια πράγματα πρέπει να βγαίνουν με το ζόρι έξω απο τη γυάλα του καθωσπρεπισμού μας, και να γίνονται είδηση.

Αφορμή στάθηκε η περιπέτεια που έζησε ένα φιλικό σχήμα, ίσως απο τα πιο ιστορικά μουσικά σχήματα της Ελλάδας, στην alternative αγγλόφωνη σκηνή.

Ο τόπος οπου συντελέστηκε το έγκλημα, βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της Αθήνας, σε ένα απο τα εξ ίσου πιο ιστορικά clubs της Ελλάδας, με ενεργητικό φιλοξενίας καλλιτεχνών που ξεκινάει απο τον παλιό Σαββόπουλο, χώρια το πόσοι άλλοι έχουν προγραμματιστεί να εμφανιστούν εκεί.

Η υπόθεση: Το γνωστό Ελληνικό σχήμα θα κάνει support στο μεγάλο και σεβαστό σχήμα του εξωτερικού, μιας και το ζητούμενο είναι η προώθηση του νέου δίσκου. Και οι μεν, και οι δε. Κανείς παραπονεμένος μέχρι ώρας.

Σκηνή Πρώτη: οι Έλληνες ομόλογοι των Άγγλων headliners καταφθάνουν καταϊδρωμένοι απο το κουβάλημα, στις εγκαταστάσεις του ‘club’ – ναι, με ομοιωματικά, για σπάσιμο. Τα παιδιά ξεφορτώνουν τα όργανα. Πρέπει να μιλήσουν με τον ‘σύνδεσμο’ ο οποίος είναι κάποιος απο τον χώρο οπου θα λάβει μέρος η εμφάνιση. Τον βρίσκουν, και τους κατατοπίζει. Τα όργανα παύουν να λιάζονται μακάρια σε κεντρική πλήν ακάθαρτη λεωφόρο της πρωτεύουσας, και μπαίνουν μέσα στο αμφιθέατρο.

Σκηνή Δεύτερη: «Που είναι τα καμαρίνια ρε παιδιά;» ρωτά απλά και μάλλον ευχάριστα η lead singer του σχήματος, μια απο τις σημαντικότερες φωνές στην Ελλάδα. «Εδώ πίσω... Αν θέλετε να αφήσετε τα παλτά σας, μόνο. Είναι για τους Τάδε.»

Αθάνατη ελληνική φιλοξενία! Ξένοι στον τόπο τους οι Έλληνες μουσικοί. Ο κιθαρίστας του γκρούπ προσπαθεί να βρεί μια λύση, αλλά οι υπεύθυνοι, ανένδοτοι. Τα παιδιά καταπίνουν το πικρό ποτήρι γεμάτο ελληνική χολή, και περιμένουν. Καταφθάνουν οι άγγλοι υπεύθυνοι περιοδείας, μαζί με τους μεσήλικες δοξασμένους μουσικούς. Οι μεν γνωρίζονται με τους δε. Επικρατεί πολύ φιλικό κλίμα. Μετά απο κάποια ώρα, ξεκινά το soundcheck. Αφορά τους άγγλους, ως headliners.

Σκηνή Τρίτη: Ο ηχολήπτης των Ελλήνων, ρωτά τον Άγγλο ομόλογό του, πώς θα κάμει (όχι ‘κάνει’ και αηδίες... άρθρο γράφουμε!) και ο Άγγλος με το ροδαλό πλήν γερασμένο δέρμα, ορθώς του απαντάει «κοίτα my lad, πρέπει να δείς το stage plan που έχετε φτειάξει. Εμείς έχουμε 24 κανάλια. Εσείς πρέπει να έχετε 12. Δεν είναι εδώ ο υπεύθυνος;» Φυσικά και ήταν. Ήρθε αμέσως, όχι για να βοηθήσει τον ηχολήπτη του σχήματος, αλλά για να τον ανακρίνει. Και ρωτά ο έλλην ηχολήπτης των παιδιών «Ρε φίλε, console schedule δεν είδες; Πώς θα κάμουμε;» Ο υπεύθυνος του απαντάει, με εκείνη τη ‘μελιστάλαχτη ευγένεια’ και το μουρτζουφλιασμένο υφάκι «Εσύ τι δουλειά έχεις;» «Είμαι ο ηχολήπτης...» «Αποκλείεται. Τα γκρούπ που έρχονται εδώ, μονάχα με τον δικό μας ηχολήπτη συνεργάζονται. Δεν αγγίζεις κονσόλα ('που να κάνεις τούμπες!' Ήθελε να πεί, αλλά τον έκοψε η λογοκρισία).»

Σκηνή Τέταρτη: Ο πληθωρικός μπασίστας του γκρούπ, γνωστός στην παρέα και ως ο «ινδιάνος ή Μικρός Βούδας», αναλαμβάνει δράση. Πιάνει απο κοντά τον ηχολήπτη του club. Ο άνθρωπος αυτός, θέλει να συνεργαστεί. Τον συμφέρει. Άλλωστε, θα πάρει τα λεφτά του, και δεν θα έχει κάνει και τίποτε το ιδιαίτερο. Οι Άγγλοι έχουν δικό τους ηχολήπτη. Οι Έλληνες το ίδιο. Ευκαιρία για ποτάκι και καμάκι. Αλλά το Χέρι της Αντίδρασης του βάζει χέρι χοντρό. Και αίφνης αλλάζει κι αυτουνού το υφάκι. Επικρατεί αναστάτωση στους Έλληνες, οι οποίοι πρέπει να βρούν μια άκρη.

Σκηνή Πέμπτη: Soundcheck. Αν ήταν απο καμιά μεριά ο Ξανθόπουλος, θα έγραφε τέτοιο σενάριο, που θα δάκρυζαν ακόμη και τα μάτια της κουζίνας. Οι Άγγλοι του tour crew του σχήματος, κοιτούσαν φλεγματικά. Τί να πούν κι αυτοί; Στριμώχτηκαν όπως-όπως τα παιδιά στη σκηνή. Χωρίς stage plan, αφού κανείς ‘υπεύθυνος’ δεν δέησε να το κοιτάξει. Στριμώχτηκαν στα 10 απο τα 24 κανάλια της κονσόλας που αναλογούσαν στους Άγγλους, χωρίς να μπορούν να έχουν το δικό τους έλεγχο. Έπαιξαν με τις ρυθμίσεις ενισχυτών των headliners, παράγοντας έναν μάλλον αμφιλεγόμενο ήχο. Κι όλα αυτά, συνοδεία της γκρίνιας του ‘υπεύθυνου’ ο οποίος έλεγε κάτι ακατάληπτα στο αφτί του ηχολήπτη.

Σκηνή Έκτη: Καμαρίνια. Δώστε βάση: Τα παιδιά πλήρωσαν τα ποτά τους, τα οποία έφεραν εκείνοι απο το μπαρ (ενώ το deal είναι οτι για αυτά φροντίζει το ‘κατέστημα’). Τα παιδιά μπήκαν στα καμαρίνια, μετά απο την μάλλον παραξενευμένη κατάφαση των Άγγλων ημίθεων, να εισέλθουν στο άβατο των καμαρινιών που προορίζονταν ΚΑΙ για αυτούς.

Σκηνή Έβδομη: Live! «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα», «Πέτρινα Χρόνια», «Ο Βάλτος», και άλλες ελληνικές ταινίες. Αν δεν ήταν το τσαγανό των παιδιών, ο Αφτιάς θα είχε κάνει ρεπορτάζ με 12 τηλεπαράθυρα σε πραγματικό χρόνο!

Όταν με το καλό τελείωσαν το set και κατέβηκαν, έσκασε η είδηση: ο ηχολήπτης τους, είχε απομακρυνθεί απο την κονσόλα την ώρα του live, και τη θέση του (στον ήχο των παιδιών) πήρε ο ηχολήπτης των Άγγλων, και ο ηχολήπτης του μαγαζιού: ο ένας για να μην αλλάξουν οι στάθμες, κι ο άλλος γιατί είπαμε: το Χέρι της Αντίδρασης...

Η επόμενη ημέρα, ήταν ημέρα περίσκεψης, και προβληματισμού. Δόθηκε τόση ενέργεια, όχι για να βγεί μια καλή εμφάνιση που θα συναρπάσει το κοινό, αλλά για να μπορέσουν να ισορροπήσουν σε ένα ‘τρελό φορτηγό’ (Θεέ και Πάριε!) και μάλιστα, με αποσυναρμολογημένη την καρότσα.

Κι αν αναρωτηθήκατε αν αυτά τα παιδιά πληρώθηκαν η απάντηση είναι η εξής:

Δεν πήραν φράγκο, αλλά σίγουρα πληγώθηκαν απο μια αισχρή συμπεριφορά συμπατριωτών τους. Είναι κρίμα αυτοί οι άνθρωποι να εκπροσωπούν τον ‘παραγοντισμό’ της ελληνικής σκηνής, και να έχουν το θράσος να τους πληρώνουμε κιόλας. Δεν ξέρουμε πόσοι είναι, κι ούτε πώς είναι. Σίγουρα όμως, κυκλοφορούν ανάμεσά μας και μας πουλάνε μούρη, στιγματίζοντας και τους άλλους, τους καλούς και εξηγημένους επαγγελματίες του χώρου, βάζοντας όλους στο ίδιο με αυτούς βρωμερό καζάνι, οπου βράζουν τα λύμματα της απληστίας και του κομπλεξισμού τους.

Μακάρι την επόμενη φορά που θα γίνει ένα live εκεί, ο κόσμος να δώσει τα λεφτά του με τη σειρά, πίσω απο τα καμαρίνια, κατευθείαν στους μουσικούς.

Όποιοι κι αν είναι αυτοί!....