Η ιστορία της καμήλας που... δάκρυζε

Μου ζητήθηκε να γράψω κάτι εγκαινιάζοντας τη συνεργασία μας με το mixgrill. Προθυμότατα εγώ δέχτηκα και μοιραία αμέσως μετά βρέθηκα αντιμέτωπη με το ερώτημα: και τώρα; τι γράφουμε; Σίγουρα κάτι που να ‘χει σχέση με τη μουσική – παλιά μας τέχνη. Οπωσδήποτε κάτι πρωτότυπο – για να κάνουμε και καλή εντύπωση ως «νεοφερμένοι». Να ‘χει και μια ευαισθησία, να «περνάει» κι ένα μήνυμα… Ε, κι αν «ακουμπάει» έστω και επιδερμικά τα ενδιαφέροντα των ραδιοακτιβιστών απ’ τη μια και των θαμώνων της μουσικής «ψησταριάς» απ’ την άλλη και αν επιτυχώς περάσει το προ της δημοσίευσης crash test, θα μπορούμε νομίζω να μιλάμε για μια «καλή αρχή». Έφτιαξα λοιπόν καφέ, άναψα τσιγάρο, πήρα μολύβι και χαρτί και στρώθηκα να περιμένω την… έμπνευση.

Δυο Nescafe και καμιά 15αρια τσιγάρα αργότερα, το χαρτί μπροστά μου ήταν γεμάτο μουτζούρες, σκόρπιες φράσεις, στίχους από τραγούδια που έπαιζαν στο background και η έμπνευση απούσα. Τζίφος…

Εγκατέλειψα την προσπάθεια και βάλθηκα να ενημερωθώ διαδικτυακά από τις εφημερίδες για τα όσα λαμβάνουν χώρα το τελευταίο διάστημα πάνω σε τούτο τον ταλαίπωρο πλανήτη.
Άτιμο πράμα λοιπόν το link! Γι’ αλλού κινήσαμε κι αλλού το link μας πάει! Μπλέχτηκα στο «κυνήγι του θησαυρού» και αντ’ αυτού, συνάντησα τον «από μηχανής θεό» με τη μορφή… καμήλας!

Περί ενός ντοκιμαντέρ ο λόγος. Πηγή η online «Καθημερινή». Τίτλος του άρθρου «Μια καμήλα δακρύζει στην οθόνη». Ημερομηνία αναρτήσεως, 13 Οκτωβρίου 2004. Ουδέποτε με απασχόλησαν στο παρελθόν οι ευαισθησίες του συμπαθούς τετράποδου αλλά διαβάζω και oh la la! έχω ΘΕΜΑ!

Πριν κάποια χρόνια λοιπόν, ένας νεαρός σκηνοθέτης από τη Φλωρεντία, παρέα με τη φίλη και συμφοιτήτριά του, ταξίδεψε μέχρι την έρημο Γκόμπι της Μογγολίας προκειμένου να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ που να καταγράφει την καθημερινότητα των νομάδων της περιοχής. Το «Η ιστορία της καμήλας που δάκρυζε» ευτύχησε να παιχτεί στις κινηματογραφικές αίθουσες – ναι, ακόμα και των Αθηνών – πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για ντοκιμαντέρ γενικά, πόσο μάλλον για το πρωτόλειο έργο νεοφώτιστων ντοκιμαντεριστών (βασικά επρόκειτο για την πτυχιακή τους εργασία).

Πέρα από τα διάφορα ενδιαφέροντα που περιγράφονται και που αφορούν το lifestyle των περιπλανώμενων Μογγόλων, εμείς θα σταθούμε στο σημείο εκείνο στο οποίο το όλο εγχείρημα οφείλει τον τίτλο του. Λέει λοιπόν το άρθρο: «Στην έρημο Γκόμπι, όπου συνεχίζουν να ζουν νομάδες με τον πατροπαράδοτο τρόπο, εάν μια καμήλα παρουσιάσει... ψυχολογικά προβλήματα και «αντικοινωνική» συμπεριφορά σε βαθμό να αρνείται να θηλάσει το νεογέννητο καμηλάκι της, ο άνθρωπος γνωρίζει τη γιατρειά. Ταξιδεύει μέχρι την κοντινότερη πόλη και προσκαλεί ένα μουσικό στην καλύβα του για να πρωταγωνιστήσει σε μια τελετή όπου η μουσική πραγματικά εξημερώνει τα ήθη».

Το όλο τελετουργικό που ακολουθείται είναι κάπως δυσνόητο αλλά το tip είναι να καταφέρει η κοινότητα (των ζώων συμπεριλαμβανομένων) να συντονιστεί κατά κάποιο τρόπο με κάτι που ονομάζουν «βασική νότα» και που λέει, παράγεται από το «αόρατο διαπασών της φύσης». Δε μας αφορά όμως να κατανοήσουμε το σκεπτικό ή τη φιλοσοφία τους – θα ‘ταν και μάταιο πιστεύω. Σημασία έχει πως όταν ο μουσικός παίζει έχοντας τοποθετήσει το όργανο ανάμεσα στους ύβους του ζώου (κυριολεκτικά στην… καμπούρα του δηλαδή) συνοδεία μιας γυναικείας φωνής που επαναλαμβάνει κάτι ακατάληπτο μεν, σημαντικό για την τελετή δε, η καμήλα συμμορφώνεται με τα όσα η φύση ορίζει για τη σχέση μητέρας – νεογέννητου και τελικά αποδέχεται το μικρό της σαν… νέο όργανο στην ορχήστρα.

Πολλά λέγονται και γράφονται για τον τρόπο που η μουσική επηρεάζει οτιδήποτε ζει επί της γης. Λουλούδια που μαραίνονται υπό τους ήχους Heavy Metal (ας με συγχωρήσουν οι λάτρεις του είδους αλλά συμμερίζομαι το… μαρασμό τους), ζώα που αντιδρούν ανάλογα με το μουσικό ερέθισμα, παιδιά μουσικές ιδιοφυΐες που ως έμβρυα «άκουγαν» κλασική μουσική από «την κοιλιά της μάνας τους» και άλλα πολλά.

Δεν έχω σχετική εμπειρία ή αποτελέσματα ενδελεχούς παρατήρησης που να αφορούν στα πιο πάνω παραδείγματα και να με ενθαρρύνουν να πιστέψω κάτι τέτοιο. Χρόνια όμως το έχω αποδεχτεί σαν αξίωμα, δεν το ψάχνω. «Εξ ιδίων κρίνοντας τα αλλότρια», ομολογώ πως η μουσική, άλλοτε κατευναστικά, άλλοτε διεγερτικά, εξωραϊστικά ή δυσκολεύοντας, ευεργετικά ή καταστροφικά, άμεσα ή έμμεσα, οδηγεί εκτός, καθοδηγεί στα εντός, στέκεται αρωγός στα δύσκολα και καλή παρέα στα ξεφαντώματα. Με τη βοήθεια τώρα και της καμήλας της ερήμου Γκόμπι, ευθαρσώς συνυπογράφω το κλισέ που διατείνεται πως «η μουσική εξημερώνει τα ήθη» ή όπως διάβασα πρόσφατα σ’ ένα blog «απελευθερώνει τα πλήθη και τα… στήθη».
(Γι’ αυτό το τελευταίο δεν θα ανεχτώ κανένα σχόλιο σεξιστικού περιεχομένου!)