¡ Viva La Vida !

Πότε; Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008, 21:30
Πού; Palau Sant Jordi , Barcelona
Ποιός; Η Νο1 μπάντα του πλανήτη αυτή τη στιγμή = Coldplay

Έστω και καθυστερημένα - λόγω διαφόρων υποχρεώσεων - έκατσα να γράψω λίγα λόγια για τη μαγευτική, καταπληκτική, θεσπέσια, ανεπανάληπτη (καλά, κόψε κάτι...) βραδιά που μας χάρησαν με το αντίτιμο των 50 ευρώ (μεϊκ απ για την Γκουίνεθ όπως σχολίασε Βρετανός συνάδελφος) ο C. Martin και η παρέα του το περασμένο Σάββατο στην περιοχή του Montjuic όπου βρίσκονται σε άριστη κατάσταση (ναι , μπορείτε να κάνετε παραλληλισμούς αν θέλετε) τα ολυμπιακά ακίνητα του '92 και πιο συγκεκριμένα στο ίδιο γήπεδο όπου ο M. Jordan και η παρέα του μάζεψαν τα φλας όλου του κόσμου στην εν λόγω ολυμπιάδα...

Στις 21:45 (ακαδημαϊκό τέταρτο) και αφού είχε προηγηθεί ένα αξιόλογο τοπικό σχήμα ως support (έπαιξαν τη συναυλία της ζωής τους όπως σχολίασε φίλος που επισκέφτηκε τη Βαρκελώνη ειδικά για τους Coldplay και είναι ακόμα εξίσου συνεπαρμένος από αυτό που ακολούθησε) ακούστηκαν οι πρώτες νότες του Life In Technicolor σε ένα στάδιο (sold out εδώ και μερικούς μήνες) που άρχισε να παίρνει φωτιά για την επόμενη 1 ώρα και 45 λεπτά.... ίσως και λόγω της ατέλειωτης φούντας που έδινε και έπαιρνε (μέτρησα τον μπροστινό καταλανό θεατή να ανάβει 7 σε όλη τη διάρκεια).

Το Viva La Vida or Death And All His Friends είχε την τιμητική του φυσικά αφού πρόκειται για την περιοδεία προώθησής του (Μπορείτε να δείτε με λεπτομέρειες το που και ποτε παίζουν μέχρι και το τέλος του 2008. Σημ. Από ότι είδα και διάβασα και στη χθεσινή συναυλία στο Παρίσι πέρασαν σαν σίφουνες). Μετά το ομώνυμο κομμάτι ο κόσμος τραγουδούσε ασταμάτητα τα 2α φωνητικά μέχρι και το πέρας της συναυλίας, σε κάθε ευκαιρία, ακόμα και μετά (στο μετρό πχ). Δεν έχει μεγάλη σημασία να αναφέρω το play list απλά θα σταθώ στα κύρια σημεία αφού πρώτα εκθειάσω τον απίστευτο ήχο , τα καταπληκτικά οπτικά εφε και το σχεδιασμό της σκηνής αλλά και εκτός σκηνής:

- Ο Κ. Μαρτιν φορούσε το ίδιο "συνολάκι" με αυτό του video clip στο Violet Hill. "Έδωσε ρέστα" από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό αφού το κέφι του κόσμου τον έκανε να συμμετέχει ενεργά και να επικοινωνεί σε Αγγλικά και Ισπανικά μαζί του. Οι 3 μασκοφόροι βρίσκονταν εξίσου σε μεγάλα κέφια και μας έκαναν να χοροπηδάμε σε κάθε κομμάτι. Από όσο μπόρεσα να δω είχαν λιώσει στον ιδρώτα ίσως και περισσότερο από τον Μαρτιν...

- Η παλιά τηλεόραση στο μέσο της σκηνής και πίσω από το πιάνο είχε ενεργό ρόλο στην αποτύπωση των συναισθημάτων κάθε τραγουδιού

- Η πανέξυπνη ιδέα της μετακίνησης τους (δις) σε απομακρυσμένα από τη σκηνή σημεία όπου και μας έπαιξαν "unplugged" ανεπανάληπτα κομμάτια από το ..A Rush of Blood αλλά και το X&Y (The Scientist, The Hardest Thing, Fix you κ.ά). Ειδικά τη 2η φορά όλοι νόμιζαν ότι ζήτησαν break όταν έσβησαν τα φώτα αλλά τελικά βρέθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά στο αντιδιαμετρικό σημείο του γηπέδου πάνω από την είσοδο μιας πύλης του γηπέδου και άλλαξαν όργανα μεταξύ τους...

- Η ρίψη χιλιάδων χάρτινων πολύχρωμων πεταλούδων στο Lovers In Japan και ενώ στο background παρακολουθούσαμε σκηνές από την Ιαπωνία του παρελθόντος και του παρόντος

- Η εναλλαγή χρωμάτων στις τεράστιες πλαστικές σφαίρες που κρέμονταν πάνω από τα κεφάλια μας σε κάθε κομμάτι

- Το μοναδικό κομμάτι από το Parachutes που ακούστηκε ήταν το Yellow (το 1ο encore) όπου ο κόσμος αφήνιασε πραγματικά. Μια μπάντα που σέβεται τον εαυτό της δεν ξεχνάει τα κομμάτια με τα οποία έγινε γνωστή και ανέβηκε στη κορυφή. Σέβεται και τον κόσμο ο οποίος πλήρωσε για να τους δει να παίζουν αυτά ακριβώς (Σε αντίθεση με κάποιους άλλους που τα έχουν αποκηρύξει)

- Στο καθαρά μουσικό θέμα, έμεινα κατενθουσιασμένος με τα 42, Lost!, Clocks, The Hardest Part, Viva La Vida, Yellow, In My Place, The Scientist και φυσικά με τις διάσπαρτες εμπνεύσεις και των 4 καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας

Μετά το πέρας δεν μπορούσα να συνέλθω για αρκετές ώρες. Ο λόγος ; Δεν ξέρω αν θα έχω τη δυνατότητα να ξαναδώ μια τέτοια μπάντα στο απόγειο της δόξας τους και σε μια τόσο πετυχημένη περιοδεία μέχρι τώρα (διαβάστε σχετικά στο επίσημο site) αλλά και ο συνδυασμός ατέλειωτο κέφι - μαγευτική τοποθεσία - μουσική τελειότητα - καταπληκτικός ήχος - οπτική πανδαισία ...

Κλείνοντας, δεν σταματώ να ακούω και να ξανακούω στο φορητό MP3 από εκείνο το βράδυ όλα τους τα κομμάτια και κυρίως το .... ¡ Viva La Vida!

Αύριο παίζουν Κολωνία. Είναι κανείς μέσα να πάμε ;;;