Nick Cave & the Bad Seeds – Θέατρο Λυκαβηττού – 07/06/2008

Αν υπάρχει ένα χαρακτηριστικό στο Nick Cave, το οποίο κάνει τις εμφανίσεις του ξεχωριστές είναι το ότι έχει τη δυνατότητα με τα σκαμπανεβάσματα της φωνής και τις κινήσεις του να σου μεταφέρει με τον καλύτερο τρόπο τους στίχους των τραγουδιών του. Συνήθως στις συναυλίες ο κόσμος δίνει πολύ μικρή σημασία στο εσωτερικό των τραγουδιών και περισσότερο ασχολούμαστε με το μουσικό κομμάτι. Ο Νικόλας όμως έχει γράψει πολλές ξεχωριστές ιστορίες και με το δικό του τρόπο τις μεταφέρει στο κοινό του. Ένα κοινό που για πολλοστή φορά τίμησε και φέτος το Nick Cave με τους κακούς σπόρους του.

Η ώρα ήταν 8:30 όταν μπήκαμε στο Θέατρο του Λυκαβηττού. Ο Ed Kuepper και ο Jeffrey Wegener είχαν ξεκινήσει το δικό τους live. Ο 1ος στα φωνητικά και την κιθάρα και ο δεύτερος στα drums. Κλασσικές ροκ συνθέσεις, οι οποίες «έντυναν» όχι κι άσχημα την ώρα αναμονής για το Nick Cave μέχρι τις 9:20 περίπου. Το Θέατρο άρχιζε να γεμίζει και τελικά μέχρι να ξεκινήσει ο Cave ήταν γεμάτο - όχι ασφυκτικά, αλλά λίγο ήθελε. Μετά από 40 λεπτά, τα φώτα πέφτουν και οι Bad Seeds ανεβαίνουν στη σκηνή, παίζοντας τις πρώτες νότες από το “Tupello”. Σε λίγα δεύτερα, ο τύπος με το μουστάκι εμφανίζεται εν μέσω χειροκροτημάτων.

Στο 1ο τραγούδι και το “Dig Lazarus Dig” – που ακολούθησε – ο ήχος ήταν απίστευτα κακός, κάτι που επηρέασε όλους μας. Το συγκρότημα όμως ήταν σε μεγάλα κέφια και ο Nick Cave υπερκινητικός, δε σταματούσε να παίζει με το μικρόφωνο, να χορεύει, να κάνει γκριμάτσες, να παίζει με το κοινό και γενικότερα να δείχνει την αγάπη του στους Έλληνες, που τον στηρίζουν εδώ και 20 χρόνια περίπου σε όλες τις εμφανίσεις του.

Τα τραγούδια του όλου set ήταν περίπου αυτά, που έγραψε η Στέλλα στο άρθρο της. Ο ήχος βελτιώθηκε μετά τα 2 πρώτα κομμάτια, αλλά όταν το συγκρότημα ρόκαρε και έπαιζε δυνατά, ακουγόταν ένας απίστευτος θόρυβος, που στα δικά μου τα αυτιά δεν ήταν καλός. Ειδήμονας δεν είμαι στα του ήχου, αλλά το μπάσο το άκουγα πάρα πολύ δυνατά και γενικότερα το τελικό αποτέλεσμα, που έβγαινε, είχε μεγάλη ένταση σε σημεία, που να «μπουκώνει»...

Highlights της βραδιάς ήταν :

-το “Deanna”, το οποίο έπαιξαν σε μια διαφορετική, αλλά πολύ δυναμική εκτέλεση,
-το “Red Right Hand”, σε μια πιο ήρεμη εκτέλεση,
-το “Papa won’t leave you Henry”, το οποίο ήταν αρκετά δυναμικό και είχε μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο.
-το “Into my arms” βέβαια...

Μετά από 1 ώρα και 20 λεπτά, το συγκρότημα μας αποχαιρετά για πρώτη φορά, κάτι που έκανε άλλες δύο φορές, μιας και έπαιξαν 2 encores των 4-5 τραγουδιών και συμπήρωσε περίπου 2 ώρες. Ο Cave κατάφερε ακόμη και τα όχι και τόσο γνωστά τραγούδια του να τα μεταφέρει με τον τρόπο του στον κόσμο, ο οποίος γινόταν πολλές φορές συμμέτοχος μιας μυσταγωγίας. Η θεατρικότητα στις κινήσεις του Nick Cave στη σκηνή είναι απίστευτη. Κάθε κίνηση του κορμιού του πήγαινε παράλληλα με τους στίχους, που τραγουδούσε και κάποιες φορές μας σιγοψιθύριζε τα τραγούδια, δημιουργώντας μια σκοτεινή ατμόσφαιρα.

Η εμπειρία του να δεις τον Cave στη σκηνή μπορεί να υπερκεράσει τα σοβαρά προβλήματα στον ήχο, όσο κι αν θα μπορούσαμε να φεύγαμε από το Θέατρο με πολύ πιο χαρούμενα συναισθήματα, αν ο ήχος ήταν εφάμιλλος της εμφάνισης του συγκροτήματος στο Rockwave στον Άγιο Κοσμά, όπου ήταν η 1η μου επαφή με αυτό. Δε μετανιώνω σε καμία περίπτωση, που έδωσα 45 Ευρώ να δω έναν από τους πιο χαρισματικούς performers, αλλά απαιτώ από τους υπεύθυνους για τον ήχο στη συγκεκριμένη συναυλία να είναι πιο προσεχτικοί και να προσφέρουν πιο καθαρό ήχο. Κάποιες φορές νόμιζα ότι το συγκρότημα δεν είχε κάνει sound check…

Deanna - Θέατρο Λυκαβηττού - 07/06/2008